Թե աշխարհում փակ դռներ կան,
թող որ բացվեն այս գիշեր,
Ու Նոր տարին նոր խնդությամբ
թող ներս մտնի այս գիշեր,
Թե կան դատարկ, համր տներ`
մանկան ճիչով թող լցվեն,
Ով փնտրում է սրտանց մեկին`
հանկարծ գտնի այս գիշեր:
Թե կան լացող, տխուր աչքեր,
թող ծիծաղեն այս գիշեր,
Կանչող ձեռքերն իրար հասնեն,
հրաշք ապրեն այս գիշեր:
Թե կան սրտեր` չար նախանձով,
դառնան բարի ու ներող,
Եվ ուրիշի ուրախ կյանքով
խանդավառվեն այս գիշեր:
Թե մոլորված անցորդներ կան,
դարձի թող գան այս գիշեր,
Սրբագործված սիրով մտնեն
իրենց օջախն այս գիշեր,
Թե կան բախտի փշոտ ճամփեք,
թող ծաղկունքով կանաչեն
Ու երջանիկ սպասումով
բոլորն արբեն այս գիշեր…
Թե աշխարհում պանդուխտներ կան,
թող տուն դառնան այս գիշեր,
Հայրենական հավերժությամբ
ողջագուրվեն այս գիշե
Ինչո՞ւ է նաև այսպես պատահում:
Ինչ հարկավոր է, քիչ է պատահում, իսկ ինչ- որ պետք չէ, կա ամեն քայլում: Ինչո՞ւ ասացե'ք, նոր հանդիպելիս ոմանք անբիծ են իրենց ցույց տալիս, բայց հակառակն են հետո դուրս գալիս..
Ովքեր իրար հետ կապրեին սրտանց ինչո՞ւ են հաճախ լինում անջատված, ուրիշների հետ և չհասկացված... Եվ ինչո՞ւ ենք մենք մի պահ կուրանում, ինչո՞ւ ենք միայն հետո հասկանում, թե Ո'վ էր արժանին,բայց ընտրեցինք ու'մ...
Գիտե՞ք,անբացատրելի զգացողություն է,երբ ուզում ես լացես ու ցավից գոռաս,երբ սիրտտ կտոր-կտոր է լինում վիրավորանքից,իսկ դու ամեն օր ձևացնում ես,բոլորին ժպիտ ես նվիրում,մենակ թե քեզ չհարցնեն ԻՆՉ՞ՈՒ ԵՍ ՏԽՈՒՐ,ԻՆՉ՞ՈՒ ԵՍ ԼԱՑՈՒՄ,որովհետև ավելի լավ է կեղծ ժպտաս,քան բոլորին բացատրես,թե ինչու ես տխուր ու լացում..