Սա դարերից եկած ասք է իմաստուն,
Այդ մասին շրշում է նաև իմ հոգին
Արտասվելով հար, քնած,թե արթուն:
Այնժամ էս հնազանդվում, այս խոսքի մտքին
Երբ ներստ սնամեջ անձավ է դառնում,
Երբ խավրում է աչքիդ արփին լուսածին
Խարխափում ես բնավ, մութ բավիղներում:
Այս գործում կվրձնեմ իմ անցած ուղին
Ուր դժբախտության կնշմարվի ցուցում,
Կփորձեմ պարզություն տալ երանգներին
Կյանքիս գուժարար կերպասին դժգույն:
Դեռ մանկուց ես դարձա օտար իմ բախտին
Մաղթեց նա մատաղ սրտիս դառնություն,
Ցույց տվեց մահարկու, թունավոր օձին
Գալարված մայրիկիս պարանին նկուն:
Շատ անգամ էր սպանում ցավն, իմ մայրիկին,
Սակայն առնում էր նա նորեն հարություն,
Նրա հետ մեռնում էր, և ապրում կրկին
Դժողքում բուսանած սիրտս դալարուն:
Մանկության օրերս անշուք, չվեցին
Դեռ աչք չթարթած կյանք առա հասուն,
Վշտալից տեսա մորս կաթոգին
Բաժանության ժամն էր արդեն շեփորում:
Ծառայության կոչեց ինձ,իմ հայրենին,
Ճանապարհեց մայրս ,հույսն առած գրկում,
Սեվեռած դե՜պ երկինք հայացքն անմեկին
Ինձ համար օրհնություն հայցելու Աստծուն:
Գորշ ամպեր երկնիս լույսը պատեցին,
Հողմի պես ոռնացին հովերը ճախրուն,
Մնաս բարով՝ ձայնեցի մայրիկիս անգին,
Գնաս բարով՝ մրմնջաց մայրս սիրասուն:
Հեռու էր վերջնակետը ,աշխարհի ծայրին,
Սիրտս՝ ողջ ճամփեքին ողբաց անդադրում,
Երբ զինվորի հանդերձանք ուսերս կրեցին
Վերջին բույրը մորս ցնդեց իմ գրկում:
Ես հաղթ զինվոր դարձա,փառք նախնիներին,
Առյուծ ծնողները՝ Կորյուն են ծնում,
Չեղավ հանդիմանող իմ հզոր բազկին
Երկու տարին փառքով թողեցի հեռվում:
Անհամեմատ կարճ թվաց հետդարձիս ուղին ,
Կարծում էի մայրս էր ինձ սպասում դրսում,
Շուտ պիտի հասնեյի ես իմ բաղձանքին
Հայտնվեյի նրա դրախտաբույր գրկում:
Երբ ոտք դրեցի հայրական շեմին
Որոտաց սիրտս կրծքիս ընդերքում,
Դատարկ թվաց լեցուն տունը իմ աչքին
Փնտրեցի մայրիկիս,սակայն ապարդյուն:
Խուլ լռության ծոցից հնչեց իմ ունկին
Որ մայրիկիս հոգին ճախրում է երկնում,
Գիշերվա պես մթնեց ուշքս տակավին
Լուսեց, երբ տեսա ինձ գերեզմանոցում:
Միաձուլված տեսա ինձ մորս շիրմին
Նրա կրծքին դիզած հողն էի ճանկռում,
Հասկացա,որ հույսն էր մեռնողը վերջին
Որն էլ ամփոփվեց մայրիկիս ծոցում:
Անմայր՝անցան տասնյակ տարիներ մթին
Հայրս մահվան գիրկն անցավ խոնարհուն,
Նրա ննջարանն իջած նայեցի պատին
Կարծես նոր կայացավ մորս հետ հանդիպում:
Սիրտ ու հոգով զինվոր դարձա վերստին
Հորդեցին արցունքներս գետի պես վազուն,
Թվաց թե շշնջաց մայրս,իմ ականջին
Ողջույն իմ սեգ բալիկ,զինվոր քաջազուն:
Մտովի գուրգուրեցի նրան սեղմած իմ սրտին
Շնչեցի,դեռ չմարած բույրը անհատնում,
Հորս տապանում մնալ,մայրիկիս կողքին
Առաջացավ ինձ մոտ անվերջ ցանկություն:
Արտավան Սահակյան,
Присоединяйтесь к ОК, чтобы посмотреть больше фото, видео и найти новых друзей.
Комментарии 88
Շատ հուզիչ էր