Քեզ պատկանած սրտիս սերը, թե տամ մթին գիշերվա Երկնին հանուր լույս կպատի,մութը արև կդառնա, Թե', որ շաղ տամ անապատում, որտեղ կյանք ու շունչ չկա Ամայական ծոցում նրա վառ բուրաստան կհառնա: Դու չքնաղ ես,չնաշխարհիկ, ինչպես փերի երկնական, Դալարուն ես ու անուշիկ նորաճ ծաղկի պես բուրյան, Աչիկներդ մի մի ծաղիկ, մանուշակ են քնքշական, Այտիկներդ ծիրանավառ, փոսիկներնով հոգեհան: Սիրում եմ քեզ, հագուրդ տվող կապուտաչյա, իմ Սևան Ինչպես մանկան քիմքն է Սիրում կրծքի բույրը մայրական, Իմ հոգու լույս մշտահար վառ,ոսկեգիսակ ատրուշան Երգում եմ քեզ մորդ սրտի եղանակով դյութական: Կյանքի ծփան օվկիանոսի ալիքներին փոթորկուն Անառագաստ տատանվում էր բախտիս նավը մոլորուն, Դու փրկության ափից կանչող փարոս եղար ցոլցլուն Ուղղորդեցիր՝ խորտակ կյանքս նորեն առավ հարություն: Իմ ձագուկի երկնած ձագուկ, կաքավի ճուտ ծլվլան Տոհմարմատից իմ կյանք առած հրաշաբույր յասաման, Թող կյանքդ միշտ ծաղկուն մնա, իմ թոռնուհի սիրարժան Խաղաղ,անցավ ու անփորձանք հասնես դուռը ծերության: Նոր տարին է դուռը թակում, տոնն Հեքիաթի, մաքրության Ի դեմս քեզ մաղթում եմ ես ձագուկներին ամենայն Անամպ երկինք,խաղաղություն, երջանկություն անվախճան, Վայելուչ կյանք,մայրիկների անուշ գրկից անբաժան: Արտավան Սահակյան