Ո՛վ բնության մայր, եղանակ ժպտուն, Ուշացած գարուն Լույսի ու հույսի ակունք կենարար, Ու՞ր ես թաքցնում տեսքդ սիրասուն Հանդերդ ալվան, վարդերդ դալար: Ու՞ր են հավքերդ երգեցիկ,ճախրուն Նրանց դայլայլը քնքուշ, քաղցրալար, Ու՞ր է սաղմոսդ թովիչ, կռնչուն Փարատող սրտեր սառած, ցավագար: Չկան առվակներ ժիր ու ղողանջուն Սարերից փախչող խենթ ու խելագար, Չկա շռինդը, երգը շառաչուն Հորդող փրփրաշուրթ գետերի վարար: Քեզ են անրջում ծիլերը զարթուն Ձմեռվա շնչից մրսած, ցրտահար, Արի՝ բեր նրանց լույս ու ջերմություն Դու՝ կյանքեր երկնող սիրագորով մայր: Թևերը ձյունոտ Ճախրում է մեղուն Ձագերի համար էլ չունի պաշար, Բզզոցով անուշ քեզ է գովերգում Մուրալով քեզնից բուրմունք ու նեկտար: Կանչում է քեզ, և՝ իմ հոգին դժգույն Ծարավ քո բույրից ու կարոտահար, Արի՝ երփնիր դու ,իմ քնքուշ գարուն Քո վրձնով շողուն ու հրաշարար: Արի՝ իմ գարուն, բեր Խաղաղություն, Խռոված կյանքին շոյիր քնքշաբար, Թող կռունկները վերադառնան տուն Ցնծա հայրենուս կուրծքը սիրավառ: Արտավան Սահակյան.