Ինչպես ուղին շեղած կռունկ երամից ջոկ,մոլորուն Ճախրում էի արցունքն աչքիս խորթ երկնքի մշուշում, Հանկարծ բախտը՝ինձ կենսատու հայացք նետեց ժպտագին Ճամփա բացեց սավառնելու դե՜պի իմ սուրբ հայրենին: Նոր ուժ առան թևերս անճար, ու սիրտը իմ ըղձագին Թևածեցի խանդավառված ,միտքս ուրախ, զվարճագին, Արկայծեց իմ հոգում ծխուն հույսը՝ արդեն մոխրացած, Նոր շունչ առան վարդերն այնտեղ կարոտակեզ, թառամած: Ինչպես բեկոր պոկված հայոց սեգ լեռների լանջերից Ոտք դրեցի իմ մայր հողին ինձ հարազատ, սիրալից, Մատաղ մանկան նման խնդուն, երբ մոր կաթն է շուրթերին Այնպես անուշ բույր շնչեցի,երջանկացա ես կրկին: Գոչեցի ես ողջու՜յն քեզ իմ մայրենական օթևան Արձագանքեցին ձորերն ու վեհ լեռները միաձայն, Փափագելի մոր գրկի պես ինձ սիրաբար գրկեցին Եվ այն պոկված բեկորի պես իրենց կրծքին սեղմեցին: Համբույր առա սարից իջնող անուշաբեր զեփյուռից Ծաղկեց հոգիս՝ անմահական, սքանչելի բուրմունքից, Շրջեցի ես հնամենի կածաններով պապական Ինչպես ուրու խոսեց իմ մեջ ահեղ արյունը Հայկյան: Զբոսնեցի ես դաշտերում վառ հուշերով լիացած, Քայլեցի այն շավիղներո՜վ կյանքի հոսքից հնացած, Անցա հետքերով մայրիկիս, սրբազօծված առհավետ Զգացի ես նրա դյութիչ շունչը քնքուշ, բուրավետ: Արգիճի գետն արցունքալից, հեզահայաց ինձ նայեց Կարկաչահունչ ալիքների նվագով ափն իր կանչեց, Մոտեցա ես,թաթախվեցի նրա հրաշք ջրերում, Կարծես հայտնվեցի նորեն մորս անուշ գգվանքում: Գլորվեցին երջանկության արցունքներն իմ աչքերից Խառնվեցին ջրերին այն շուշանաթույր, փրփրալից, Սեր ու կարոտով արբեցած, ալիքներին խայտագին Վետ֊վետ անցան սերս տալու մայրահայաց Սևանին: Վեհասլաց արծվի նման դե՜պի ամպեր թևեցի Արմաղանի Հրաշալի՜ր գագաթնե՜րին ճեմեցի, Հեռաստանի անհուններից Մասիս լեռը երևաց Աստծո նման վրաս նայեց,ու կենսավառ ինձ ժպտաց: Կապուտափայլ, ջինջ հայելին մայր Սևանի պսպղաց Յուր արյունով սնող սիրտը իմ սրբազան հայրենյաց, Մարգարեի աչքով տեսա հավետ ծաղկող ապագան, Անպարտ տեսա երկիրը իմ կոչված վսեմ Հայաստան: Արտավան Սահակյան