Ես իմ ողջ կյանքում սիրել եմ հային, Ապրել եմ հպարտ ինձ Հայ զգալով, Այսօր սրտաբեկ, միտքս դառնագին Ապշանք եմ ապրում ազգիս նայելով: Դյուրահավատ եմ եղել մանկան պես Հայրենյաց սիրուց բնավ կուրացած, Նոր են աչքերս բացվել պարզապես Նոր տեսա ազգիս հոգին չարացած: Վհատ եմ անվերջ, անհույս ու մոլոր, Գարշում եմ այսպիսի փառքից տակավին, Այն՝ինչ առկա է աչքերիս այսօր Հարիր չի Հայի պատվական գենին: Չկա հին ու նոր, Սև ու սպիտակ, Չունի ապագա ազգը տրոհված, Չենք կարող ապրել այսպես շարունակ Ատելությամբ ու ցասումով լցված: Պետք է միասին մեր այգին մաքրենք Թուրքաբույր փուշ ու աղբախոտերից, Ցնորված Հային սիրով փարատենք Դուրս բերենք Ալբան թուրքի կապկանից: Մոլեգնած հողմը, ինչքան էլ փչի Վայր չի ընկնի ծառը վիթխարի, Թե՝ արմատների խորքից չկրծի Յուր հյութով սնած՝ ճիճուն զազրելի: Արտավան Սահակյան.