По белому листу бегут живые строчки,
Переходя из ряда в новый ряд,
Они решают, где им ставить точки,
И совершают на листах особый свой обряд.
Я каждый раз им просто удивляюсь,
Как неожиданно рождаются стихи,
В слова между собой соединяясь,
Находят сами нужные лады.
И лишь в конце, перечитав всё снова,
Я искренне им радуюсь, хотя,
Написаны они совсем не мною,
А кем-то свыше, только для меня.
Их кто-то мне диктует так изрядно,
Что я лишь успеваю записать
Их быстро на листах своей бумаги,
Чтобы потом уже стихами их назвать.
Hacı Zeynalabdin Tağıyev, Almaniyada səfər zamanı orada yerləşən bahalı restoranlarından birinə rast gəlir. Restoranın görünüşünü çox bəyənib orada nahar etmək qərarına gəlir. Şəkildən də gördüyünüz kimi Hacının üzündə həmişə saqqal olardı və o restorana daxil olaraq künc masalarından birini seçərək əyləşir. Gözləyir..
Ancaq xidmətçi ona yaxınlaşmır. Səbəb olaraq isə xidmətçi Hacının xarici görünüşünü görüb, onu yoldan keçən və ya aşağı təbəqəli şərqdən gələn bir insan kimi qəbul edir. Sonda özü onu səsləmək qərarına gəlir. Səslədikdən sonra xidmətçi ona hay verir və indicə yaxınlaşacağını söyləyir. Hacı səbr edir ancaq xidmətçi yaxınlaşmır. Qərara gəlir ki restoranı tərk etsin. Belə də ol