..Գիտե՞ս ինչքա՜ն եմ քեզ սիրում. Ա՛յ, տեսնո՞ւմ ես այն մեծ ամպը, Որ գնալով մեծանում է: Քեզ սիրում եմ այդ ամպի չափ (Ինչպես կասեն փոքրիկները): Իսկ գիտե՞ս, թե ինչքա՜ն եմ քեզ կարոտում: Ա"յն ամպի չափ, որը մի քիչ ձախ է թեքված: Իր մեծությամբ նա զիջում է առաջինին, Բայց փո՛քր չէ, մե՛ծ է էլի: Իսկ այն մեկը, տե՛ս, երրորդը, Այն մեծ հույսն է, որ փայփայում Ու գրկում եմ օր ու գիշեր... Ահա այսպես` հիմարի պես, Ամպերին եմ ես բաժանել Հո՛ւյսս, սե՛րս ու կարո՛տս... Հիմա նստած վեր եմ նայում Իմ հորինած ամպակույտին, Ու սարսափով մտածում եմ, Թե չլինի հանկարծ մի օր Անձրև դարձած ներքև թափվեն Ու, հոսելով մարդկանց ցեխոտ ոտքերի տակ, Գնա՜ն, կորչե՜ն Հո՛ւյսս, սե՛րս ու կարո՛տս...
Որ դարդ չլինի Ապրիր դու այնպես, որ ծնողդ քեզ իր օրհնանքը տա,Որ կյանքիդ ուղին քարքարnտ չլինի,Երբե՛ք չսպասես, որ ծնո՛ղդ քեզ իր ափը մեկնի,Որ քո գրպանը դատարկ չլինի,Թե ծնողդ քեզ ասում է մի բան, որ էլ էդպես չէ,Մի՛ հակաճառիր, որ հետո, կյանքում քեզ դարդ չլինի,Թե պատմում է դեպք, որ դու լսել ես մոտ հարյուր անգամ,Ոչ, մի՛ ընդհատիր, որ դարդ չլինի,Թե նստում է խեղճ ու ծեր աչքերից արցունք է թափում,Մի՛ զսպիր նրան,այլ քո ձեռքերով արցունքը մաքրիր, որ դարդ չինի,Թե մեծացել է ու լավ չի լսում,Դու մի՛ բղավիր, որ դարդ չլինի,Թե գրկում է քեզ ու սիրում ինչպես նորածին մանուկ,Գրկից մի՛ իջիր, որ մահից հետո քեզ դարդ չլինի,Դու միշտ ցանկացիր քո ծնողներին երկար, առողջ կյանք,Զավակիդ կյանքը, որ կարճ չլինի,Ոչմեկի առաջ ծնողիդ մա