Родная мова, цудоўная мова!
Ты нашых думак уток і аснова!
Матчын дарунак ад самай калыскі,
ты самацветаў яскравая нізка.
Кожны з іх барвы дзівосныя мае,
вечным агнём зіхаціць – не згарае.
Ты мне заўсёды была дапамогай,
дзе б і якой ні хадзіў я дарогай.
Чую ў табе перазвоны крыніцы,
чую ў табе і раскат навальніцы,
чую павевы зялёнага бору,
водгулле працы на родным прасторы.
Кажнай драбнічкай ты варта пашаны,
кожнае слова вякамі стварана.
І на вякі яно жыць застаецца,
вечнае так, як народнае сэрца.
А страціць годнасць - невыносна, Які б ні быў там дабрадзей... Глядзіце знізу ўверх на сосны, На воблакі. Не на людзей. А калі вас уздыме слава, Аб гэтым думайце радзей... Глядзіце зверху ўніз на травы Ці на ваду. Не на людзей (Пімен Панчанка)