Երբ սիրում ես դու լռում ես.. Կարոտում ես, բայց կոպտում ես... Հեռանում ես, բայց սիրում ես... ճիշտ է հետո փոշմանում ես... Սիրելով արհամարհում ես... Չտեսնելով կարոտում ես ու գնալով խենթանում ես...
Կարոտել եմ քեզ: Այնպես,
ինչպես երբեք, ինչպես ոչ ոքի:
Կարոտել եմ անգամ քո վրա
բարկանալը, քեզնից
նեղանալը, մեր «ամեն ինչ
վերջացած»-ները: Կարոտել եմ
մեր խենթ արարքները, որոնց
համար հիմա, գուցե,
համարձակություն չունենայինք:
Կարոտել եմ մեր մրսելն ու
շոգելը, միմյանց մոտ շտապելը:
Խելահեղ կարոտել եմ ձայնդ,
ձայնդ լսելուց սրտիս թրթիռը,
ձեռքդ ամուր սեղմելուց հոգուս
հրճվանքը: Կարոտել եմ մեր
առավոտները, կարճ
զգեստների պատճառով քո
զայրույթը, իմ տրամադրության
անկումները հերոսորեն
տանելու կարողությունդ: Ուրիշ
էլ ոչ ոքի կողքին ես
չկարողացա այդքան թույլ
լինել: