Ո՞րն է, բաբո, մեր հայրենիք: – Էն, որ ունի Լֆիկ, Շաշիկ, Էն, որ ունի կարմիր առնետ` Որ չի իջնի թագից հավետ. Էն, որ ունի մի ղումարբազ` Ձեռի տակին և նավթ, և գազ, Էն, որ ունի Գալուստ ու մուկ, Որ կրծում են բյուջեն ծածուկ: Էն, որ տեսքով իր Շուշանի` ԱԺ-ում քնած ու գեղանի` Անմեղ հարսի կնմանի: Էն, որ ունի լույս հավիտյան` Քանց արեգակ` մի Աշոծյան, Ամեն ինչից տեղյակ, գիտակ, Գլուխը՝ վեր, մեջը՝ դատարկ: Էն, որ ունի փողոցն ի վար Ուրախ քայլող ամբոխ մթար, Գլխին «փրկիչ» ու մարդակեր` Լուռ կ’աղոթեն երկինքն ի վեր: Էն, որ ունի Սեյրան, Մանվել, Եվ դեռ նման գեներալներ, Թալանբաշի զորավարներ… Էն, որ Մռով ու Արագած` Արտերու մեջ` տխուր կանգնած` Ձեռ կզարնեն գինով թասին Ու կձայնեն մեր Մասիսին, Թե` «Հե՜յ, բաբո, ինչ սրանք կան`