სხვისი ტკივილი თუ არ გტკივა ადამიანს,არც ადამიანად იწოდები და არც უფლის სიყვარული გაგაჩნია...ხშირად ხდება,რომ უფალს ვსაყვედურობთ,რატომ მოხდა ასე..?და ამით ვცოდავთ,უმადურო
ბამ და ამპარტავნობამ ღვთის ანგელოზი,ეშმაკად აქცია...გავიხსე
ნოთ,რამდენჯერ დაგვიყენებია
საკუთარი თავი სხვაზე წინ,რამდენჯერ ჩაგვივლია თუნდაც,მათხოვრისთვის რომელიც უფალს გამოუგზავნია ჩვენთვის და ჩვენ ვერ მიმხვდარვართ,და მოწყალება არ გაგვიღია...რამდენჯერ დაგვხმარებია უფალი გაჭირვების ჟამს და სამადლობელი სანთლის ანთებაც კი დაგგვიწყებია...მერე ისევ განსაცდელი მოდის,და
გვიკვირს...უფალი მარტო განსაცდელის ჟამს არ უნდა გახსენდებოდეს,ცხოვრების არც ერთ ეტაპზე უფლის გარეშე ყოფნა,არ მოგვიტანს კეთილდღეობას...რა გაგვიკეთებია, ჩვენ ადამიანე