Բացեցի հոգուս տափաստանը,
Փնտրեցի մի ծառ՝ որ նստեմ շվաքին.
Փնտրտուկներս զուր էին կարծես,
Հոգուս տափաստանը ավազոտ էր շատ..
Շատ ման եկա ավազի վրայով,
Մոտեցա փոքրիկ ջրհորի..
Դույլը գցեցի որ ջուրը հանեմ,
Տե՜ր Աստված, ցամաքել էր ջրհորը.
Թե ունեմ ես բախտ՝ Տե՜ր Աստված,
Բացիր դռները քո ծածկած՝
Տուր հոգուս ծաղկած գարունքին.
Վերցրու Տե՜ր իմ տանջված հոգին..
ՀԱՍՄԻԿ*****ԳԵՎՅԱՆ