Կյա՛նքս, սիրում եմ քեզ, ես հասկացել եմ, իմ մեջ ժպիտն արթնացելա քեզ հանդիպելուց հետո: Ասես դու երկնային հրեշտակ լինես, ով իր հետ բերեց երկու երջանկությունը: Հիմա ես հա՛մ քեզ ունեմ, հա՛մ ժպիտ: Էս ամենի համար քեզ եմ պարտական, ես հասկացել եմ, եթե դու հեռանաս, ինձնից կհեռանա էս ժպիտը: Բայց դու մենակ իմն ես լինելու, էլ քեզ ոչ մեկի չեմ տա: Դու իմ պահապան հրեշտակն ես, օգնում ես ամեն հարցում: Էսի արդեն երջանկությունա մի մեծ.........Վերջապես գտա ինձ հատկացված սերը: Հիմա բառերով անհնարա ասել էն, ինչը իմ մտքումա: Մեկա ինչ էլ ասեմ, սրտիս բառերը հետը դուրս չեն գալու: Իրանք հավերժ մնալու են, որովհետև պահը կգա, ու էտ բառերը արդեն քո սրտում կլինեն: Մի վայրկյան անգամ քեզ չտեսնելուց խելագարվում եմ, ոչինչ, քի
Տեսնես սիրտը մարդու կրծքում Ինչի°ց է միշտ այնպես խփում՝ Մերթ հուզական, տագնապալից, Մերթ անհանգիստ, փոթորկալից, Մերթ ճմլվում, կծկվում է Անլուր թախծից ու կարոտից , Մեկ էլ ասես հառաչում է Անասելի ուժգին ցավից... Մերթ հրճվում է նա բերկրանքից, Ասես ճախրում հեռու-հեռվում, Մերթ էլ հանկարծ վեր է թռչում ՈՒ կորստի ցավից ոռնում.... Իսկ հետո էլ ասում են թե, Ինչու սիրտը չի դիմանում.