Մայր իմ քնքուշ ես, բարի
Մայր իմ քնքուշ ես,հեզ ես ու բարի,
Դու իմ սիրունն ես, նույնքան պաշտելի,
Դու ինձ կյանք տվիր, սիրո ծով տվիր,
Սեր, կարոտ տվիր և փայփայեցիր։
Բարի խորհուրդներ `հոգուս մեջ դրիր,
Քո բարությունով`դու ինձ սնեցիր,
Պայծառ Աստղ դարձար `դու տիեզերքում,
Ախր ես էլ քեզ`փնտրում, չեմ գտնում։
Հեռու եմ քեզնից ու շատ եմ կարոտ,
Մայրիկ `իմ սիրտն էլ, քեզ շատ է կարոտ,
Միշտ հիշում եմ քեզ `թանկագին
Մայրիկ,
Չէ որ դու եղել ես `իմ կյանքը Մայրիկ։
Դու մեծ աշխարհն ես իմ այս կյանքի,
Նվագարանն ես, հոգուս եզերքի,
Դու եղել ես `կաս, հավերժ իմ սրտում,
Չէ որ, անգին Մայր, ես քեզ եմ սիրում։
Աշխարհն էլ շուռ գա, քեզ չեմ մոռանա,
Քո տված սերը `իմ անուշ Մայրիկ,
Եթե ուզենան `նույնիսկ արգելել,
Էլ
Գյուղիս....
Այսօր քնիցս արթնացա, ինչ որ անսովոր մի տագնապից։
Առավոտ ծեգին հուշերն էին եկել ինձ հյուր՝ մեր գյուղից:
Մի մեծ բողչա նվերներ էին բերել նրանք ինձ այնտեղից,
Այստեղ կային սեր և կարոտ, հույսեր, հույզեր և թախիծ:
Կարծես մեջս վաղուց քնած մի աններելի մեղք արթնացավ։
Թե ինչո՞ւ գյուղս անմիտ լքեցի, օտարության մեջ կյանքս անցավ:
Արամայիս Ադոյան: