Таўкла таўканіцу ля печы бабуля,

Крычала: "Гарэзы, пара ўжо дамоў!
Як сала скварчыць вы яшчэ не пачулі?
Ну, хопіць карміць на двары камароў."
Унукі ўляталі натоўпам у хату,
Спрачаліся гулка, штурхалі ката.
Той мяўкаў галосна, амаль вінавата,
Шукаў непрыкметнага дзецям кута.
Бабуля гразіла малым: "Небаракі,
Падрапае некалі вас гэты кот,
Тады не крыўдуйце..." А тыя са смакам
Запіхвалі бульбу са скваркаю ў рот.
Нядбайнае шчасце вітала па хаце,
Бо ведалі дзеці, прычыны няма
Чагосьці баяцца альбо сумаваць ім.
Сярод тых дзяцей я была нездарма:
Прабегла дзяцінства, Быў бег яго шпаркім.
Вярнуць хоць хвілінку наўрад ці змагу.
Той голас бабулі, ды смак першай скваркі
У сэрцы сваім, нібы скарб, берагу.
На фотаздымку мая бабуля.
31 03 2019
М Шадуя