Тэрмін «руская мова» шырока ўжываўся ў сярэднявечных пісьмовых крыніцах Беларусі. Сучасную беларускую мову «рускаю» называлі Францыск Скарына, Сымон Будны, Васіль Цяпінскі ды ўсе іншыя пісьменьнікі Беларусі той пары.
Справа ў тым, што ў Эўропе, у тым ліку і ВКЛ, сучасную Расію называлі Масковіяй да канца XVII ст. і нават у XVIІI ст., бо Руссю лічыліся землі ВКЛ і Польскага Каралеўства, населеныя пераважна праваслаўнымі і ўніятамі. Самі пасьлядоўнікі гэтых веравызнаньняў, лічачы сваю веру рускай, а сябе рускімі, ставіліся да ўсходніх суседзяў з Масковіі як да іншаверцаў і назвалі іх маскавітамі, масквою, маскалямі, а іх Царкву – маскоўскай.
Таму не «рускаю», а «маскоўскай» называлі тады ў Б
А. Краўцэвіч (2013г.): Я ўвесь час казаў, давайце дамаўляцца й паспрабуем напісаць адзіную гісторыю, створым камісію па ўзгадненьні спрэчных момантаў. Апошняя канфэрэнцыя была ў траўні ў Менску. Летувіская калегі, у прыватнасьці, старшыня Інстытута ВКЛ Русціс Камунтавічус і яго калегі сказалі, што не трэба нам узгодненых гістрыяграфій. Будзе прыкольней, маўляў, калі асобна. Як не хочуць – дык ня трэба. Мяне, зрэшты, ужо й так даўно не запрашаюць на канфэрэнцыі ў Летуву. Я нават і цешуся. Які сэнс туды ехаць і сварыцца, калі ведаеш, што нічога ім не дакажаш. Сумесную гісторыю Летувы нават палякі не змаглі напісаць. Цімаці Снайдэр напісаў, што ў іх гісторыя пастаўлена на службу дзяржаўнай ідэа