იცი რა მინდა?...შენი დ ჩემი ==ოცნება==...ისე დავმალოთ,ვერავინ იპოვოს...ჩვენთან სულ ახლოს,ჩვენს გულებში...მაგრამ ვერავინ ხედავდეს...აზრადაც არავის მოსდიოდეს...რომ ის არსებობს...
და იყოს ჩვენში...შენი და ჩემი===მარადისობა====......
მენატრები!!! სულ გახსოვდეს უსაზღვროა ჩემი სევდა...
მენატრები!!!მაგრამ ტირილს მხოლოდ ჩემთვის ჩუმად ვბედავ...
მენატრები!!!რა ვქნა თუკი უშენობას ვეღარ ვუძლებ,
მენატრები!!! სევდიანი კვლავ გავყურებ ნაცნობ ქუჩებს...
შენს ლოდინში ცრემლიანი კვლავ ავივლი ნაცნობ აღმართს...
შენზე ფიქრში უშენობის კიდევ ბევრი ღამე გავა,
შენზე ფიქრში სწრაფად გადის მარტოობის მწარე წლები....
მაგრამ რა ვქნა მე თუ მაინც ძლიერ,ძლიერ მენატრები.
სიყვარულის დღეს გილოცავო მეუბნებიან,
მაგრამ სიყვარულს ჩემო კარგო, განა დღე უნდა?
სიყვარული ხომ სათუთი და ნაზი ყლორტია,
რომ ისაზრდოოს, ყურადღება უნდა დღემუდამ.
შეყვარებულად ყოფნა ძლიერ სასურველია,
სასიამოვნო, მათრობელა, მაგრამ რთულია,
უნდა ფეთქავდეს, სულ უნდა გრძნობდე, გულის ბაგაბუგს,
არ შეიძლება გაჩერება, ის ხომ გულია...
დაგივიწყო?..... დავიწყების არ მაქვს ძალა განა გული სულ გონებას მორჩილდება დაგივიწყო?..... დაგივიწყებ როგორც ტკივილს თუ ტკივილის დავიწყება შეიძლება?! ეს? დაგივიწყო? დავიწების არ მაქვს ძალა, განა გული სულ გონებას მორჩილდება? მე ფიქრები შენზე ისევ გამაწვალებს და ცრემლები არასოდეს მომცილდება და მგონია ქარიც ტირის, ზეცაც ტირის, როცა გული მოგონებით შეიძვრება, დაგივიწყო? დაგივიწყებ როგორც ტკვივილს, თუ ტკვილის დავიწყება შეიძლება!
ხალხი რას იტყვის? ის თქვან რაც უნდათ. სად არის ხალხი როცა შენ გტკივა, ან თუნდაც მაშინ როცა მარტო ხარ, ან ცხელ ზაფხულში სასტიკად გცივა? სად იყო ხალხი როცა შენ გაჩნდი და ჩასუნთქვისას იგრძენ ტკივილი... მარტო იყავი სანამ აქ მოსვლის, რთულ და მძიმე გზას გამოივლიდი... და როცა წასვლის ჟამი დადგება, მაშინაც ვიცი, იქნები მარტო... სიკვდილს პირისპირ შეეფეთები, რაც უნდა ბევრი, ხალხმა იდარდოს... ხალხი რას იტყვის?რაც უნდათ ის თქვან. სინდისთან იყავ მართალი მარტო სად არის ხალხი ახლა მტკივა გული სული ვტირი პატარა ბავშვივით სად ხართ სიჩუმეა ირგვლივ მარტო ვზივარ ოთახში სიყვარულ დაკარგულს მივტირი ,მოდით ხალხი ხომ ხართ ???რაზე ჩემთან ერთად არ ტირით??
ცხოვრებამ ალბათ ტანჯვისთვის გამაჩინა წამართვა ის რაც ყველას აბადია, შეცდომა მხოლოდ მე, მე არ მაპატია, ტკივილმა ბევრჯერ მწარედ ამატირა, რამდენჯერ ბრაზმა ძლიერ ამაყვირა, ზოგჯერ დარდი რომ ძალას მართმევდა, ალბათ სხვა ამას ვერც კი ამჩნევდა, ცუდად მექცეოდნენ არავინ ნანობდა, სულ ამას ამბობდნენ მერე რა? რა მოხდა? ვის ადარდებდა ჩემი ტკივილი?! ყველას ეფინა სახეზე ღიმილი, რამდენჯერ თავი მიგრძვნია მარტოდ, ვერავინ რომ ვერ მოვნახე სანდო ტკივილს უხმოდ და ჩუმად ვიტანდი და რასაც ვგრძნობდი გულში ვიკლავდი ვღელავდი მაგრამ ვინ მამშვიდებდა? დარდიანს ყველა თავს მარიდებდა, დარდი ჩემს თვალზე ცრემლებს ბადებდა, მაგრამ არავის სურდა გაგება, გული რომ სათქმელს ვეგარ იტევდა მინდოდა თქმა და არავინ მისმენდა, ვინ იცის დარდმა