Чашмам гуфт:

Амрам макун, аз муҳаббати ту чизе бар он дӯстдорат нахохам гуфт, зеро қудрати инро надорам.
Дастам гуфт:
Арзи садоқату муҳаббати ту кори ман нест.
Поям гуфт:
Роҳи ишқ дароз асту манзил надорад , роҳ рафтан намехоҳам.
Гӯшам гуфт:
Маро Худованд барои шунидан офаридааст ҳар он чӣ он дилбар гӯяд он бишунавам!
Рӯ бар забон овардам гуфт:
Ооҳ чӣ сон бигӯям ки ту ӯро дӯст медорӣ?
Маро барои гуфтани ин ҳарф месӯзанд.
Хостам аз дил имдод бипурсам, аммо ӯро дар хона наёфтам.
Баъди ин ҳама ноумедиҳои талх гиристаму гуфтам, Худоё, дидаму шунидам.