Ҳаргиз, ҳаргиз ҳеҷ як аз рӯзҳои зиндрагиятро сарзаниш макун!

Рӯзи хуб, ба ту шодӣ медиҳад, рӯзи бад, ба ту таҷриба ва бадтарин рӯз, ба ту дарс медиҳад...
Фаслҳо, барои дарахтон ҳар сол такрор мешавад, аммо фаслҳои зиндагии инсон такрор шуданӣ нест...
Таваллуд...
Кӯдакӣ...
Ҷавонӣ...
Пирӣ ва дигар ҳеҷ...
Танҳо замоне сабур ва сабркунанда хоҳӣ шуд, ки сабрро як қудрат бидонӣ, на як заъф!
Сабр мисли гулест, ки дар ҳар манзил намеруяд, Сабр дармон аст, думболи у Имон аст.
Умерла