Մի անգամ Հովհ. Թումանյանի տան սովորական ճաշկերույթներից մեկին ներկա էին մի խումբ գրողներ և այլ մտավորականներ՝ ուսուցիչներ, բժիշկներ, իրավաբաններ և այլն: Ներկա էր նաև Մեսրոպ եպիսկոպոս մագիստրոսը, որ անձնապես մտերիմ էր Թումանյանի հետ: Տնեցիներից սեղանի շուրջն էին տիկին Թումանյանը իր երկու մեծ զավակների՝ Մուշեղի և օրիորդ Աշխենի հետ:
Թամադան, իհարկե, Հովհ. Թումանյանն էր:
Այնպես պատահեց, որ Թումանյանը ներկաներին զույգերի բաժանեց և զույգ-զույգ առաջարկեց ներկաների կենացը:
-Խմենք մեր երկու վիպասանների՝ Շիրվանի (Շիրվանզադե) և Ավետիսի (Ահարոնյան) կենացը… Էս էլ մեր երկու բանաստեղծների՝ Ավոյի (Իսահակյան) և Դերենիկի (Դեմիրճյան) կենացը… Էս էլ մեր երկու բժիշկների կենացը…
Եվ այսպես զույգ-զույգ լրացրեց բոլորի կենացները: Մնաց միայն Մեսրոպ եպիսկոպոսի կենացը:
Թումանյանը բաժակը ձեռքը ոտքի կանգնեց: Ներկաներիս ամեն մեկի մտքում միևնույն հարցը ծագեց, թե Թումանյանը ինչպես պիտի զույգ դարձնի Մեսրոպ եպիսկոպոսին, որ միակ կուսակրոնն էր սեղանի շուրջ:
Սրամիտ Թումանյանը, անշուշտ, արդեն մի ելք գտել էր: Բայց ի՞նչ էր այդ ելքը՝ ամենքս անհամբեր էինք իմանալու:
-Հիմա մնաց մեր սրբազանի կենացը,- ասաց Թումանյանը և մի արագ հայացք նետեց մեկ Մեսրոպ եպիսկոպոսի, մեկ՝ իր ավագ դուստր օրիորդ Աշխենի վրա:
-Էս բաժակն էլ առաջարկում եմ խմել մեզ հետ սեղան նստած երկու կույսերի՝ Մեսրոպ եպիսկոպոսի և իմ Աշխենի կենացը…
Մեսրոպ եպիսկոպոսը թեև կարմրեց, բայց մյուսների հետ կուշտ ու կուռ խնդաց:
Ամենայն հայոց բանաստեղծն է ծնվել այսօր:
Լուսանկարում՝ ՎԵՐՆԱՏՈՒՆ կտավը: Հեղինակ՝ Դմիտրի Նալբանդյան:
Ստեղծվել է 1974-1976 թվականներին, գտնվում է Տրետյակովյան պատկերասրահում:
Присоединяйтесь к ОК, чтобы подписаться на группу и комментировать публикации.
Комментарии 2