Օգտագործի՛ր իմ ձեռքերը.

իրական պատմություն
Օգրագործի՛ր իմ ձեռքերը. իրական պատմություն«Թե որ ինձ սպանի, ես Նրան եմ հուսալու» (Հոբ 13.15):
Մենք բոլորս գիտենք, որ հիվանդ ու միայնակ մարդիկ օգնության կարիք ունեն, իսկ երբևէ մտածե՞լ եք, որ մենք նրանց օգնության կարիքն ունենք ոչ քիչ, քան նրանք:
Տարիներ առաջ իմ կյանքում շրջադարձային մի դեպք է տեղի ունեցել, որի մասին պարզապես չեմ կարող լռել: Առաջին հայացքից թվում է, թե դա իմ պատմությունը չէ, այլ հոգևոր մի եղբոր, բայց վստահեցնում եմ՝ այն, ինչ ես քաղել եմ այդ վկայությունից, ամբողջովին փոխել է իմ մտածելակերպն ու կյանքը:
Եվ այսպես, Ստեֆանին՝ իմ վաղեմի ծանոթներից մեկին, մի օր հանդիպում եմ իր տան մուտքի մոտ: Մենք մի կարճ զրույց ենք ունենում, որի ժամանակ նա պատմում է իր կյանքում առկա տարբեր խնդիրներից: Բայց ամենից շատ ինձ անհանգստացնում է այն լուրը, որ նա մահացու հիվանդ է:
Չի կարողանում երկար կանգնել, որովհետև ոտքերը ցավում են: Իր օգտագործած դեղերի պատճառով գրեթե բոլոր ատամները մեկը մյուսի հետևից թափվում են: Կինը՝ երեխայի հետ հեռանում է նրանից, իսկ բժիշկն ասում է, որ հազիվ թե ապրի այնքան, մինչև որդին ավարտի տարրական դպրոցը:
Մի խոսքով, տանը նստած՝ նա սպասում է իր մահվան ժամին:
Ներսումս ցավ եմ զգում՝ տեսնելով Ստեֆանի առողջական վիճակը, սակայն մի բան ինձ ուրախացնում է. նա հանկարծ ժպտում է ու ասում, որ գտել է Հիսուսին. «Թեկուզ այս վիճակում եմ, միևնույնն է, փառք եմ տալիս Աստծուն, որովհետև, եթե չհայտնվեի այս իրադրության մեջ, գուցե երբևէ չճանաչեի Նրան»:
Նա որոշում է գնել «Մեծ պայքար» գիրքը. նրան հետաքրքրում են աստվածաշնչյան մարգարեությունները:
Նախքան հեռանալս՝ աղոթում եմ նրա հետ: Հետո ինքն է աղոթում: Երբեք չեմ մոռանա նրա խնդրանքն Աստծուն. «Տե՛ր, ես խնդրում եմ քեզ բժշկության համար, որ կարողանամ ծառայել Քեզ, ինչպես այս երիտասարդները: Սակայն, նույնիսկ եթե չբժշկվեմ, Տե՛ր, խնդրում եմ օգտագործիր ինձ: Ես չունեմ առողջ ոտքեր, ես հիվանդ եմ, իմ ընտանիքը լքել է ինձ, ապագաս անհայտ է, բայց, Տե՛ր, ես դեռևս ունեմ ձեռքեր: Ահա իմ ձեռքերը՝ դրանք ամենն են, ինչ ես ունեմ: Եթե կարող ես, օգտագործիր իմ ձեռքերը Քո գործի համար»:
Հեռանում եմ Ստեֆանի տանից՝ սրտումս իրար խառնված տարօրինակ զգացումներով. կսկիծ, բայց նաև ուրախություն եմ վերապրում նրա համար:
Մտքիցս դուրս չեն գալիս նրա խոսքերը. հիշում եմ նրան, հետո շատ ու շատ հավատացյալ երիատասարդների, ովքեր ունեն առողջություն, ոտքեր, ձեռքեր ու ապագա…
Հանկարծ հասկանում եմ, թե ինչ պիտի անեմ. ծնկի եմ գալիս և խնդրում Աստծուն, որ Նա օգտագործի իմ ձեռքերը նույնպես, ու ո՛չ միայն ձեռքերս, այլ այն ամենն, ինչ ես ունեմ, չէ՞ որ ես հենց այն առողջ հավատացյալ երիտասարդներից մեկն եմ:
Որոշ ժամանակ անց կրկին հանդիպում եմ Ստեֆանին՝ մեր եկեղեցու կողմից նախաձեռնված ավետարանչական հաղորդումներից մեկի պատրաստման ժամանակ:
Որքանով որ հաճելի էր այդ հանդիպումն ինձ համար, այդքան էլ զարմանալի էր, քանի որ բավականին երկար ժամանակ էր անցել մեր այն հանդիպումից, իսկ անբուժելի հիվանդի համար նա հիանալի տեսք ուներ:
Հասկանալով իմ զարմանքի ու հիացմունքի պատճառը՝ միանգամից ասում է. «Աստված ինձ բժշկել է, որ կարողանամ Նրան ավելի շատ ծառայել: Ասա քո եկեղեցուն, քո բոլոր մտերիմներին ու ծանոթներին, որ Աստված հավատարիմ է ու պատասխանում է աղոթքներին»…
Մտածեք այն տաղանդների ու պարգևների մասին, որոնք Աստված տվել է ձեզ, մտածեք, թե ինչպես կարող եք օգտագործել դրանք Աստծո փառքի համար: Թույլ տվեք Նրան օգտագործել այն ամենն, ինչ ունեք և կստանաք Նրանից շա՜տ ավելին, քան սպասում եք: