Шмат часу прайшло, як адгрымелі апошнія залпы Вялікай Айчыннай вайны.

Мужнасць і гераізм, стойкасць і адвага былі праяўлены ў гэтай жорсткай барацьбе. Вайна пакінула свой «чорны» след амаль у кожнай савецкай сям’і. Хтосьці не прыйшоў з фронту і назаўжды застаўся ляжаць у чужой зямлі. Камусьці пашанцавала больш, і яны вярнуліся да сваіх родных жывымі.
Адзін з такіх: Цімафей Фаміч Кунай з вёскі Вугалец. Салдат на свае вочы ўбачыў Пераможны май, але раненне, якое атрымаў 2 красавіка 1945 года, зрабіла яго інвалідам на ўсё астатняе жыццё.
З успамінаў ветэрана Цімафея Фаміча Куная, 1922 года нараджэння, ад мая 2004 года:
«Я вельмі рана асірацеў. Рос без маці. Жылі бедна, а калі падрос, то ў пошуках заробку паехаў у Расію. Там знайшоў работу. Вайна і застала мяне на чужыне. Калі споўнілася 20 гадоў, прызвалі ў Чырвоную армію. На вайну адразу не трапіў, перавялі на завод вырабляць ваенную тэхніку. Наш завод, дзе я стаў працаваць, выпускаў «Кацюшы». Затым трапіў на фронт, змагаўся з ворагамі. Было вельмі страшна: натужна вылі «Кацюшы», бухалі цяжкія гарматы. Байцы, нацягнуўшы каскі, з заміраннем у сэрцы чакалі сігналу да атакі. Вось у небе ўспыхнула ракета.
➡️➡️Подробно на сайте polese. by