-Բարև իմ թանգ թագավոր:-Բարգուն իմ քյարթ դատավոր:-Իշշ կա՞ քուչում մենավոր:-Հեչ դու ասա, մարդ կա՞ որ:-Ես նոր էկա, հարսնիք էի, բայց դե քուչին մոտիկ էի: Անցուդարձից խաբար եմ, բա էլ ինչի՞ համար եմ...-Ես էլ մեր թանգ բիսետկում քյարթ օրենք էի հորինում, մեկ էլ մեր կողի չուչից, քյարթ երևաց շատ հեռվից: Ասի՝ ապե ի՞շշ կա որ մեր թաղերում մենավոր, բա թե՝ իմ քյարթ դու հընգեր, մի երկու բան կար, ախպեր:-Բայց գոնե լավ մուժիկ է՞ր, թե սութի կուրաժիտ էր...-Դե՜, մեր ճշտի ասպարեզում նոր մարդ էր, շատ էր սազում:-Հա՜... դե ես էլ տժժում էի, մեկի վրա ղժժում էի. նատուռի թե տենայիր ինչ էր հագած, տուտ ժը տեղիցդ կընգնեիր ցած.. -Բա մի քանի բան ասեիր, ճշտի միքսը բացատրեիր. դրանք տեղյակ չեն ճշտից, հոգին ծակող բառերից:-Ասի էլի,