Натальля Арсеньнева

Толькі ўчора
Толькі ўчора, здаецца, плылі ручаі
і вясьнянае сонца зямлю цалавала,
а сягоньня ўжо жутла жаўцеюць лісты,
а сягоньня ўжо восень бязмала.
Толькі ўчора, здаецца, пралескі цьвілі
і ў шаўкі прыбіраліся цішкам бярозы,
а сягоньня ўжо яблыкі з дрэваў зьнялі
і па шкле плывуць восені сьлёзы.
Толькі ўчора, здаецца, над змрочнай ракой
салавей заліваўся,
мы ж – дыхаць ня сьмелі,
а сягоньня ўжо поўніцца сэрца тугой,
быццам шчасьця й тады мы ня мелі...
1922