Васіль Зуёнак Не дай мне бог духоўным стаць бадзягам… Не дай мне бог духоўным стаць бадзягам, Без памяці жывой, без каранёў, Ісці бязмэтна за ілжывым сцягам I верыць, што вяшчуе вараннё. Народзе мой, не дай мне абмыліцца, Маўчаць, як ты маўчаў цераз вякі, I рабскаю рахманасцю хваліцца, I падстаўляць для ўдару дзве шчакі — Гісторыю, распятую на «крэсах» I на заходніх з поўначчу краях, I мову, што спрадвеку лёс накрэсліў, Каб ты Купалы словам акрыяў. Няўжо забыта ўсё, перазабыта — Сыноў найлепшых светлы запавет?.. Не веру, што аднойчы з тварам сытым, З духоўнай торбаю ты выладзішся ў свет… Ці быў калі народ-самазабойца? — Скажыце мне, вучоныя мужы… Дык што ж цябе, не мота, не прапойцу, Шт