#БЕЛАРУСЬ_ПАМЯТАЕ
Іван Самахвалаў. Крок у бессмяротнасць
Якая цішыня над Прыпяццю сівой!
Асенні парк журботна сыпле лісцем.
Барвоваю далоняю сваёй
Клён гладзіць камень помніка на выспе.
Прыходжу я сюды
3 трывожнаю душой.
На сэрцы боль зацяты і пякучы.
Ён не сціхае ад мінуты той,
Калі ты стаў тут помнікам на кручы,
Равеснік мой!
Якім ты быў у жыцці
Прыгожым у матроскай безказырцы,
Табе б яшчэ ісці, брат, ды ісці
Па гэтай вось зямлі, па травах і па лісці,
Табе б сустрэць усход з каханаю дзяўчынай...
Але на сэрцы мур, халодны, нібы лёд,
I ціха плача клён над брацкаю магілай.
Тут крочыла вайна
Варожы дзот, як клешч упіўся ў бераг,
3 глазніцы чорнай крупаўская сталь
Усё менш застаецца сярод нас відавочцаў той далёкай і страшнай вайны, якая стала адным агульным болем для нашых суайчыннікаў. Напярэдадні Дня Перамогі прадстаўнікі грамадскіх аб’яднанняў, працоўных калекты...