Предыдущая публикация
🇧🇾#БЕЛАРУСЬ_ПАМЯТАЕ
Іван Самахвалаў. Крок у бессмяротнасць
Якая цішыня над Прыпяццю сівой!
Асенні парк журботна сыпле лісцем.
Барвоваю далоняю сваёй
Клён гладзіць камень помніка на выспе.
Прыходжу я сюды
3 трывожнаю душой.
На сэрцы боль зацяты і пякучы.
Ён не сціхае ад мінуты той,
Калі ты стаў тут помнікам на кручы,
Равеснік мой!
Якім ты быў у жыцці
Прыгожым у матроскай безказырцы,
Табе б яшчэ ісці, брат, ды ісці
Па гэтай вось зямлі, па травах і па лісці,
Табе б сустрэць усход з каханаю дзяўчынай...
Але на сэрцы мур, халодны, нібы лёд,
I ціха плача клён над брацкаю магілай.
Тут крочыла вайна
Варожы дзот, як клешч упіўся ў бераг,
3 глазніцы чорнай крупаўская сталь
Шалела лютасцю затраўленага звера,
Свінец крывёй разводзіў сіньку хваль.
Паўсотні метраў! Што іх пераскочыць?
Але істотай і душою ўсёй
Ты адчуваеш, як звініць, сакоча
I нема вые смерць над галавой.
Яшчэ чарга. Сячэ пясок калючы
Па твары, па матроскім шынелі.
Жывое сэрца б'ецца так балюча!
I цела прыкіпае да зямлі.
Залегла рота пад свінцовым градам.
Узбіваюць кулі на зямлі пункцір.
Паўсотні метраў... і перад атрадам
На поўны рост падняўся камандзір:
— За мной! У атаку!
Вогненныя джалы
Упіліся ў грудзі. Памуціўся зрок.
Але бяссільна смерць, Мікола Чалы
Зрабіў у бессмяротнасць першы крок.
Следующая публикация
Нет комментариев