Агар ҳамин чанд байти Саъдии бузургворро сарлавҳаи зиндагиамон қарор диҳем, кифоя аст барои ҳамаи умрамон :

Теғи буррон гар ба дастат, дод чархи рӯзгор ,
Ҳар чӣ мехоҳӣ бибур, аммо мабур нони касе ...
Мардро ба ақлаш бинигар на ба сарваташ!
Занро ба вафояш, на ба ҷамолаш!
Дӯстро ба муҳаббаташ, на ба каломаш!
Ошиқро ба сабраш, на ба иддаояш!
Молро ба баракаташ, на ба миқдораш!
Хонаро ба оромишаш на ба бузургияш!
Шахсро ба инсонияташ на ба зоҳираш!
Суханро ба маънояш, на ба гӯяндааш!
Дилро ба покияш, на ба соҳибаш.