Крычаўскае паўстанне 1743–1744 г.

Крычаўскае паўстанне 1743–1744 г. з’яўлялася антыфеадальным выступленнем сялян Крычаўскага староства, выкліканым узмацненнем феадальна-прыгонніцкага прыгнёту, якое ўзначалілі мясцовыя сяляне: Васіль Вашчыла і яго паплечнікі Іван Карпач, Стэсь Бачко, Васіль Вецер інш. Князь Іеранім Фларыян накіраваў на Крычаўшчыну супраць сялян войска са сваёй слуцкай рэзідэнцыі. 15 студзеня 1744 г. некалькі сотняў салдат з гарматамі і казацкай конніцай увайшлі ў Крычаў. Галоўныя сілы паўстанцаў у той час знаходзіліся ва ўсходняй частцы староства за р. Сож. 18 студзеня 1744 г. яны атакавалі Крычаў сіламі каля 2-х тыс. чалавек. Аднак добра абучанае і ўзброенае войска, падтрыманае артылерыяй замка, вымусіла сялян адступіць. Больш за 100 паўстанцаў загінула, 500 паранена і 77 узята ў палон. Новы лагер, створаны сялянамі каля в. Царковішча, хутка папоўніўся і дасягнуў колькасці амаль 4 тыс. чалавек. У ноч перад асадай, якую паўстанцы запланавалі на 26 студзеня, на лагер нечакана напалi атрады Пястжэцкага, якi атрымаў падмацаванне з Себежа i Невеля. У пачатку лютага 1744 г пастанне было задушана канчаткова. Улады жорстка расправіліся з яго кіраўнікамі і актыўнымі ўдзельнікамі: 60 змагароў пасля бою былі жывымі пасаджаны на калы ці павешаны на круках і шыбеніцах; 16 чалавек пакараны. Да розных мер пакарання прыгаворанысе актыныя пастанцы, якія трапілі ў палон. Да паражэння пастання прывялі неарганізаванасць, стыхійнасць і лакальнасць, уласцівыя ўсім сялянскім выступленням часоў феадалізму.