მოდი, ერთი ჩაგიხუტო,
ვიგრძნო შენი ამოსუნთქვა.
გული ღამეს შეეხიზნა,
უშენობით დაორსულდა.

მუქი ცაა ახლა ჩემს თავს,
მზეს ფერები გაუხუნდა.
ყორნებს მიაქვთ ირგვლივ არე,
მტრედები კი ისევ სდუმან.

მწუხრის ცრემლი ცხედარს მაწვიმს,
როგორ ვენდო შავ-ბნელ გუმანს?
აიტაცებს სულს პატრონი
და გაშლიან მწარე სუფრას.

მაგრამ არა! მე ვერ წავალ,
მე ხომ შენი სულით ვსუნთქავ,
დანაბერი შენგან ქარი
ჩემს დამჭვარტლურ ფილტვებს კუმშავს.

მო დი ახლოს, უფრო ახლოს,
ნუ იქნები კარგო გულქვა,
მოდი, ერთი ჩგიხუტო,
ვიგრძნო შენი ამოსუნთქვა.

შენ რომ იცოდე, რას ამბობენ შენზე ღმერთები
რატომ შეშურდათ იებს შენი მორცხვი სინაზე,
თუ გამიმხელენ ეგ თვალები ოდესმე ცრემლებს
აღარასოდეს აღარ დავწერ ალბათ წვიმაზე.

შენ რომ იცოდე,რატომ სვამენ ლოთები ღვინოს
რატომ კვდებიან პოეტები შებინდებისას,
ნუ მებუტები ძალიან გთხოვ, ცხოვრებით დაღლილს
საფლავზე მოდი ყვავილებით, შერიგებისას.

შენ რომ იცოდე,როგორ მიყვარს შენი სიცოცხლე
ამ წრფელი გრძნობით უდიერად ღამეს გავათევ,
მოდილიანიც ვერ დაგხატავს ჩემებრ ლამაზად
როგორ მიყვარხარ ამ ფურცელზეც ვეღარ დავატევ.
ნიკა კვესელავა

მინდა ფიქრები დაგირბიო,
ისე შემოვიჭრა შენში,
და მყუდროება დაგირღვიო,
გულის ხმამაღალი ფეთქვით,
სულის სიმშვიდე დაგიკარგო,
არ მოგასვენო წამით,
დღე ოცნებებში ჩაგექარგო,
ლამაზ სიზმრებში ღამით.
მინდა, საფიცრად გადაგექცე,
შენი მონატრება ვიყო,
ვიყო გაგიჟება შენი,
შენი მწუხარებაც ვიყო,
შენი გაზაფხული ვიყო
ატმის ყვავილების ფერი,
შენი სიყვარული ვიყო,
ვიყო უსასრულოდ შენი…

ყური დაუგდე, ნუთუ არ გესმის?
როგორ გეძახის ეს ჩემი გული,
ნუთუ ვერ ხვდები შენზე რომ ვფიქრობ
და ძლიერ რომ ვარ შეყვარებული.
წუხელ სიზმარში გამომეცხადე
ახლოს ვხედავდი შენს ლამაზ თვალებს,
მერე წყვდიადში გაუჩინარდი
არ მახსოვს როგორ გათენდა ღამე.
ვინ გიყვარს ნეტავ, ვის ეტრფი კარგო?
მე შენს სიყვარულს ვერასდროს დავთმობ,
მარტოობისთვის ვარ გაჩენილი
იმიტომ დავრჩი სიზმარშიც მარტო.
შენთან რა მინდა, ჩემი ბრალია,
შენ არ მიგიძღვის დანაშაული,
ჩემი ბრალია რომ შეგიყვარე
და დავიტანჯე პატარა გული.
არ ვიცი როგორ აგიხსნა კარგო
ასეთი ბედი ღმერთმა რად მარგო,
მთელი სიცოცხლე დაგელოდები
სულ მეყვარები, არ მკითხო რატომ

ისევ შემოგხედე თვალებში..
ისევ ამითრთოლე გული...
ისევ ჩერდებოდნენ წამები..
ისევ მომიწამლე გული..
ნეტა არასოდეს მენახე..
აღარ დამჩაგრავდა სევდა
ვეღარ მოვაღწიე შენამდე...
აღარ გამიღიმა ბედმა...
ისევ გაყინული სიჩუმე..
ისევ აირია გზები..
ისევ მომხიბვლელი ღიმილი..
ისევ სიყვარულით გელი..
ნეტავ ღმერთმა ცრემლი მაკმაროს..
სადღაც გაქრებოდა დარდი..
აღარ ვიდარდებდი არასდროს..
ოღონდ გყვარებოდი წამით..

მენატრება შენი სახე,
ამ დილითაც სიზმრად გნახე.
ისევ მათბობს შენი ფერი,
არ მამშვიდებს არაფერი.
აღარ მშველის ლექსის წერა,
ზურგით მიდგას ბედისწერა.
დამავიწყდა უკვე ლოცვა,
მახსოვს მხოლოდ შენი კოცნა.
თავში დამსდევს ერთი აზრი,
ვერ გავუგე შინაარსი.
ვერ დავხატე გრძნობის ფერი,
ყალბი გახდა ყველაფერი.
ვერ ვუყურებ მწვანე ჭადრებს,
ვეღარ ვხედავ რა შენს თვალებს.
არ მიპყრობდა ფერი ვარდის,
მაშინ, როცა გვერდით მყავდი.
დამეკარგა გრძნობა, სმენა,
აღარც ჩიტის მესმის სტვენა.
დამრჩა მხოლოდ დარდი, წყენა,
ერთადერთი ჩუმი რწმენა

ისევ, მომენატრე რატომღაც…
ბოლოს მიყვარხარო, მითხარი…
თურმე, ეს ყოფილა გართობა…
მაშინ ვერაფერი გითხარი…

ისევ, მომენატრე რატომღაც…
სევდას უშენობა ათოვდა,
სევდა უშენობით დაქროდა…
თურმე, იმედები არ ქონდა…

ისევ, მომენატრე რატომღაც.
ისევ, ამეშალნენ ფიქრები…
ისევ, უიმედოდ გათოვდა.
ისევ, გამებუტნენ ფიფქები…

ისევ, მომენატე რატომღაც…
ფიქრი იმედებზე გათხოვდა…
ხედავ? ისევ, მე ვარ მარტოკა…
ისევ, უშენობა მაფრთხობდა…

თურმე, არ ყოფილა გართობა…
როცა ვერაფერი გითხარი…
თავი მომანატრე რატომღაც…
მაინც მიყვარხარო მითხარი…

მე ისეთ სიყვარულს გაჩუქებ
ექნება სურნელი ყვავილის
დაყნოსავ და ბანგი დაგათრობს ,
ჟრუანტლად სხეულში დაგივლის
და რაღა თქმა უნდა ექნება
ტკივილი, ცრემლები, სიმწარე
ცრემლების გარეშე სიყვარულს
ვინ შეუნარჩუნა სიმწვანე?
ტანზე ცა გეცმევა ბაფთებად,
ფუნფულა ღრუბლები დაგათოვს ,
გაგართობს ვარსკვლავთა ციმციმი,
მზის სხივი ნაჟური გაგათბობს
მე ისეთ სიყვარულს გაჩუქებ
თვითონვე გაოცდე, ვინა ხარ,
ო, ამგვარ საჩუქარს ძვირფასო,
რამდენი წელია გინახავ...

მე ყველა ქალში შენს თვალებს ვხედავ
მე ყველა ქალში შენს ტუჩებს ვკოცნი...
მიყვარხარ ისე, რომ იქცე მზედაც
შევისხამ ფრთებს და ზეციდან მოგხსნი.
თუ ქალი მიყვარს, ეს ქალი შენ ხარ!
მიყვარხარ სხვაზე არ გაცვლის ნიჭით,
თუ ვცოდავ, ისევ გღალატობ შენთან
და ზოგჯერ ასე ღალატიც მიჭირს.
შეძრული სულით, შიშველი ვნებით,
გელტვი და მარად სურვილად მექეც,
შენ ერთი მწამხარ განგების ვნებით
და ალბათ შენი ბრალია ეგეც.
მეღვრები სულში ოცნების წვიმად,
გავახელ თვალს და შენ გხედავ ამ დროს.
მე ბრმა ვარ სხვათა მშვენების მიმართ,
მე მხოლოდ შენი მშვენება მათრობს.
მე ყველა ქალში შენს სახეს ვხედავ,
და ყველა ქალთან შენს ტუჩებს ვკოცნი...
მიყვარხარ ისე რომ იქცე მზედაც,
შევისხამ ფრთებს და ზეციდან მოგხსნი!!!"

მ ე – სავსე მაქვს გული შენი ტრფობით.
შ ე ნ – არ გესმის ჩემი გულის ძგერა.
ი ს ე – უნდა დავიტანჯო ჩუმად,
მ ი ყ ვ ა რ ხ ა რ – და თქმა ვერ გამიბედავს…
რ ო გ ო რ ც – მხეცი ვხეტიალობ ტყეში.
გ ა ნ წ ი რ უ ლ ს – ვერ მომინახავს შვება,
ს ა წ ა მ ლ ა ვ ი – მე დავლიე შენთვის,
გ ე ს მ ი ს ? – კარგო, ჩემი გულის ძგერა!…

შენი თვალები,თმები,ტუჩები
აღარ იწვევენ ჩემს აღტაცებას,
როცა გეგონა შენ სიყვარული
ამას ვეძახდი მე გატაცებას.

მე შენზე ფიქრში აღარ ვათენებ
და აღარა ვარ მარტო ეული,
ვეღარ მაშინებს მე მარტოობა
არც სიკვდილს ვეძებ ვითარც სნეული.

შენზე ცდუნებას მე აღარ ვყვები
შენი სიმორცხვეც კი აღარ მაბნევს,
მას სიყვარული აღარ ეკუთვნის
ვინც სხვის სიყვარულს დაბლა დააბნევს

მოგნატრებია ოდესმე ვინმე?
ოდესმე ცრემლი მოგნატრებია?
თუ გყვარებია ოდესმე ვინმე?
ვისიმე კარგი თუ გქონებია?
ღამე მთვარესთან გითენებია?
წვიმაში თმები დაგსველებია?
ზღვასთან ბაასი თუ გყვარებია?
თვალები ცრემლით დაგსველებია?
ალბათ დამთვრალხარ წითელი ღვინით,
ალბათ სიმღერაც მოგძალებია.
თუ გაწოლილხარ ოდესმე თოვლში?
თოვლში ყვავილი თუ გიძებნია?
თუ გიცინია…გიცინია აცრემლებამდე?
გულდაწყვეტილს თუ დაგძინებია?
რა ბედნიერი ყოფილხარ მაშინ
ამდენი განცდა თუ შეგძლებია!!!

როგორც ყოველთვის
ისევ მომენატრე
ისევ მომადგა თვალებზე ცრემლი
ისევ შენ გნატრობ
ისევ შენ გელი
ისევ ვლოცულობ რომ იყო ჩემი
ისევ წამომცდა მიყვარხარ მეთქი
ისევ შენს სურათს ვესაუბრები
ისევ აგორდა ფიქრის მორევი
ისევ ადიდდა მდინარე ცრემლის
ისევ ჩამესმის შენი ჩურჩული
ისევ ე მომდის შენი სურნელი
ისევ გამოჩნდა ცაზე ღუბელი
ისევ გადავშალე სევდის ფურცელი
მე უშენობას ვერ ვეგუები!!!!

არც დასაწყისი, არც დასასრული,

მხოლოდ ოცნების კარის ჯაჯგური,

რად გინდა ჩემი გამსკდარი გული,

სხვის სიყვარულში გამოტანჯული.

თავის მართლება არც კი მიცდია,

ვინ გამამართლებს თავგზაარეულს,

შენი სიკეთე ჰგავს ამნისტიას,

საბედნიეროდ დაგვიანებულს…