ЖАНЫ СЕРИАЛ: "Жигит, эмнеге шайыр эмессиз?

"
12-болум
Жанатан тынч турган асман дагы албуутанып, булуттар чарт-чурт кагыша, чагылгандар чартылдап, нөшөр дагы башталды. Казган сайын эзилип, топурак кайра куюлуп, айлабызды кетирип жатты. Буттарга баткак додолонуп, баса албай шайыбыз кетти. Күрөккө ылай чапташып чыкпай, ансайын ишибиз оорлоп, алга жылбай токтоп калгансыйт. Беттен аккан тер, баткак жаан менен кошо, жаагыбыздан ылдый карай куюлуп, жерге таамп жатты. Улам ыргыткан топурагыбыз, улам кайра түшүп, айла кетип жаныбыз көзүбүзгө көрүнөт. Чарчаганыбыз улам эс алып, колмо-кол иштеп жаттык.
— Келе бери, чарчадыңбы?
— Ме, үх!..
Турат көмкөрөсүнөн жыгылды. Далысынан көк буу чыгып, катуу-катуу дем алат. Эрмек тырбаңдап, өң алеттен кете иштеп жатты. Сайган күрөгү жакшы сайылбай, ыргыткан ылайы аңды карай куюлуп түшөт. Күрөктү катуу сайды эле, “чак!” этип ташка тийип, кирбей калды. Ансайын жиндене сайгылайт, жер анысын тоготпогондой. Улам-улам сайгылап атып, акыры чыдабай, башкача бир күркүрөгөн ызалуу үн чыгарып, күрөктү ыргытып жиберди.
— Ме, сага! Ме..! — жер тепкилеп барып, бүк түштү. өңгүрөп
ыйлап, жөрмөлөп жөнөдү. Бети-башынын баары баткак, жаңы эле көрдөн чыккан арбак сымал, бакырып барып Гүланданын башынан кучактап чөк түштү да, боздоп жиберди.
— Кечир, Гүкүш. Кечире көр, оо Кудай! – асманга карап жалынып, сөөктү кучактап боздой берди:
— Кечир мени, Гүкүш, кечир мени! Гүкүш, кечир дейм мени! Мени кечир деп атам!
Өлүк укчудай өкүрүп-бакырып, өзүнүн башын мыкчып, жинди немедей өлүктү жулкулдата берди.
— Болду Эрмек, болду дейм. Антпечи, болдучу! — дедим ийнинен кучактап. Эрмек соолуктай токтой калды.
— Нурбек, сен дагы мени кечир? Мен сага өчөштүк кылып… Мен итти кечиргилечи, балдар?!. — солуктап дагы ыйлап кирди.
— Болду Эрмек, ыйлаба. өзүңдү карма, бул кокустук, кырсык!
өзүңдү кармачы, эркексиңби? ! – деди Турат көзүнүн жашын сүртүп, — эртең баары жакшы болот. Болду, ыйлаба.
Ал болсо, үңүлдөп токтоно албай жатты. Мен да болгон дитим менен сооротууга аракет кылып жаттым. Экөөбүз ошентип отурганда Эгемберди “селт” эте эки жагын каранып, жаткыла деген ишаарат кыла, өзү да жаңы эле өзү касып жаткан “көргө” кире калды. Эрмектин оозун колум менен басып үн чыгарбай басып жыгылдым. Эрмек дале токтоно албайт. Турат да жаткан жеринде каткан.
Ары жакта фонарик көтөргөн адам, машинаны келип карай баштады. Айланып эки жагын каранып бир шойкомду сездиби, айланчыктап кете албай турду. Ушул жактын кароолчусу болсо керек. Колунда мылтыгы бар. Жанатан биздин ызы-чууну угуп, бери баскан окшойт. Машинаны тегеренип, арт жагына барды. Ачылып калган багажникти кылдаат карады да, жерге түшкөн изди байкай калды. Жолдон чыгып мүрзөлөрдү карай кеткен изди аңдып, жакындап келе берди.
Жаным көзүмө көрүнүп кетти. өлөт деген ушул турбайбы. Жүрөгүм оозума тыгылып, Эрмекти ого бетер жерге ныгыра басып, жер менен жер болуп жатам титиреп. Эрмек дем алганы билинбей, ал да тынч.
Тигил улам жакындап, кудум из кубалаган мергендей, акырын жай басып, жарыгын улам жылтылдатып жылып келе жатат.
— Эмне кылабыз? – Турат акырын шыбырады. – Качтык! – деп боортоктоп артка жыла баштады.
— Токто! – Эгемберди аны шап билектен кармады. – Кайда качасың? Эртең билип калса, баарыбызды карматат. Машиненин номурун алып таштасак болмок, эн-неңди… Коркпогула, бир айласын табабыз, – дегени менен өзү да эмне кылаарын билбей турду. Келе жаткан жарыкты улам карап, айла издеп жатты.
Из менен жүрүп отуруп, тиги караан жакын кирип келди. Жаңы эле казылган жерди, үйүлгөн топуракты көрө койду. Жарыгын ошол жака жиберип, мылтыгын оңдой кармап, токтой калды. Бир аз туруп, дагы жакындап келатты. Эми ага баары даана көрүнө баштады. Обочоорок токтоду да, өктөм үн чыгарды:
— Ким бар?!
Эч бир үн чыккан жок, тып-тынч. Фонаригин ары-бери кыймылдата караан издеди.
— Ким бар деп жатам, чыккыла!
Дымып жаттык.
— Кимсиңер?! Бери чыккыла, болбосо азыр милиция чакырам.
Чыккыла бери!