Дзядулі шаркаўчанкі Алы Клакоўскай Купрыяна Цітовіча многа гадоў няма побач з роднымі, але памяць пра ветэрана Вялікай Айчыннай вайны жыве ў сэрцах блізкіх людзей.

Нарадзіўся ён у вёсцы Гізаўшчына ў 1910 годзе. У дзяцінстве скончыў 4 класы Іёдскай польскай школы. Як сведчаць дакументы, з 1934 па 1935 гады праходзіў вайсковую службу ў радах польскай арміі. Калі пачалася Вялікая Айчынная вайна, Купрыян Цітовіч прымкнуў да народных мсціўцаў, з’яўляўся радавым партызанам атрада імя Кірава брыгады «За Радзіму», якая дыслацыравалася ў лясах нашага, Відзаўскага, Браслаўскага і Міёрскага раёнаў.
З прыходам часцей Чырвонай арміі ў чэрвені 1944 года Купрыян Цітовіч разам з іншымі партызанамі злучыўся з часцямі рэгулярных войск — стаў стралком 1-га стралковага палка 1-га Прыбалтыйскага фронта. З баямі вызваляў Прыбалтыку, штурмаваў Кёнігсберг. Маючы некалькі раненняў, Купрыяну Цітовічу пашчасціла выжыць, вярнуцца дадому, разам з землякамі аднаўляць разбураную вайной гаспадарку.
— У маёй дзіцячай памяці засталіся рэдкія ўспаміны пра дзядулю, — кажа Ала. — Ён неахвотна расказваў пра страшныя падзеі Вялікай Айчыннай вайны, бо ад гэтага на вачах з’яўляліся горкія слёзы. Як і большасць вяскоўцаў, разам з жонкай, маёй бабуляй, шчыраваў на ўласным зямельным надзеле, працаваў у калгасе.
У Дзень Перамогі, 9 Мая, дзядуля апранаў святочны кіцель, на якім сярод іншых узнагарод у сонечных промнях зіхацеў ордэн Вялікай Айчыннай вайны.
Свой позірк ён часта скіроўваў у бок ляснога масіву за вёскай Шыці, у думках вяртаўся ў гады ваеннага ліхалецця. Шмат яго родных, знаёмых людзей было знішчана ў агні палаючых вёсак, шмат сяброў палягло на фронце ў барацьбе з ворагам. Мы пра гэта памятаем і ганарымся сваім родным чалавекам.