Два  здымкі
з  вёскі  Асавы

Нашым  чытачам
вельмі  падабаецца  рубрыка
“Гісторыя  аднаго  здымка”.
Мы  ўдзячныя  ўсім,
хто  тэлефануе  і
выказвае  свае  захапленні,  
хто  робіць  заўвагі
і  пажаданні,  хто
дзякуе  за  публікацыю,
за  магчымасць  убачыць
знаёмыя  і  мілыя
сэрцу  постаці  людзей.
Для  кагосьці  старая
фатаграфія  вяртанне  ў
маладосць,  прыемная  вестачка
з  мінулага.   А  для
новага  пакалення  яны
цікавыя  тым,  што
дапамагаюць  уявіць  які
выгляд  мелі  нашы
паселішчы,  у  што
апраналіся  людзі,  якой
была  мода.  На  старых
фотаздымках  занатаваны  не
толькі  твары  людзей,
а  пэўны  гістарычны
момант,  кавалачак  малой
радзімы.  

Сёння  мы
прапануем  вам  адправіцца
разам  з  намі
ў  вёску  Асавы,
якая  вядзе  свой
радавод  з  1897
года.  Была  яна
калісьці  вялікім  паселішчам.
Тут  была  вялікая
інфраструктура:  пачатковая  школа,
магазін,  бібліятэка,  клуб,  свінагадоўчая
ферма
і  ферма  буйной
рагатай  жывёлы,  якая
існуе  да  гэтага
часу.

Пачатковая  школа  спачатку  размяшчалася
ў  адной  з  хат  вяскоўцаў,
а  ў  1960  займела  ўласны
будынак.  1  верасня
вучняў  сустракалі  настаўнікі
Уладзімір  Купрэевіч  Лызо
і  яго  жонка
Анастасія  Андрэеўна (фота 1)  

Урокі  ў  1  і 4
класах - вядзе  настаўніца  Анастасія
Андрэеўна  Лызо.  На
першай  парце  злева
першакласніцы  Таццяна  Ільінчык
і  Святлана  Лызо,
справа вучаницы 4 класа  Валя  Бібік
і  Раіса  Лызо. Дзяўчынак  пазнала
Таццяна  Ільінчык.  Дарэчы , сама
Таццяна  зараз  жыве  ў  Харкаве,
яна  расказала,  што  таксама  вучылася
ў  гэтай  школе.
Яе  маці  была
настаўніцай  беларускай  мовы
і  літаратуры  ў
Люцінскай  школе.  Аказваецца
дзяўчынак  з  прозвішчам
Таццяна  Ільінчык,  было  ў  Асавах
ажно  6  чалавек,
Таццяна,  што  на
фота,  зараз  жыве
ў  горадзе  Волжскі,  Валгаградскай
вобласці,  а  Раісу
Лызо  лёс  закінуў
ў  горад  Сочы.  У
1962
годзе  настаўнікі  і
вучні  пасадзілі  вакол
школы  таполі  і
бярозкі.  Даўно  знеслі
будынак  школы,  а
дрэвы  яшчэ  і
цяпер  растуць  сярод
поля.

 Напэўна  нашы
паважаныя  чытачы  пазнаюць
сябе,  кагосьці  з
аднавяскоўцаў  і  патэлефануюць
нам,  раскажуць  пра  тое,
як  склаліся  лёсы
іншых  дзяцей.