Бир оила бўлиб, улар хар кун жанжаллашишар экан.

Жанжалдан безиб, хатто ажрашишмоқчи хам бўлибди.
Ана шундай кунларнинг бирида аёли,
- Дадаси, нега биз хар доим уришганимиз уришган, нега қўшнимиз Нодираларнинг уйида хечам жанжал кўтарилмайди, сабабини билиб кўрмайсизми? - дебди.
Аёлининг гапига кириб, қўшнисининг ховлисини девор орқали кузата бошлабди.
Қўшни аел ховлини супириб турганида, уйда телефон жиринглаб қолди.
Қўлидаги супургини ерга қўйиб уйи тамон шошилди.
Шу пайт кўчадан, эри кириб келди ва ерда ётган супургини кўриб, четга олиб қўймоқчи бўлди ва четга олаётганда супургини учи стол устида турган қимматбахо вазага тегиб, тушириб юборди.
Ерга зарб билан тушган ваза, чил чил синди.
Девор ортидан кузатиб турган қўшни ўзича ўйлади, "энди тамом, хозир буларни уйида хам жанжал кўтарилади" деди.
Қўшни аел вазани синганини кўриб ташқарига чиқди.
Эри аёлига қараб, ўзини айбдордек хис қилиб,
- Онаси кечиринг, мен эътиборсизлик қилиб вазангизни синдириб қўйдим, - деди.
Аёли эса унга жавобан.
- Дадаси, сизда эмас айб, ўзим айбдорман, аслида ўзим уни бир четга олиб қўйишим керак эди, майли келган бало шунга урсин, -деганча шиша бўлакларини йиғиштира кетди.
Девор ортида кузатиб турган қўшни ўйга толди ва аёлини олдига кетди.
Аёли эрини кўриб, дархол сўз қотди.
- Ха дадаси, уларнинг жанжаллашишмасликларини сабабини аниқладингизми?
- Ха....
- Нимада экан?
- Уларнинг уйида хамма айбдор экан, бизникида эса хамма хақ . . . ! ! !