Кўчани бошига кўтариб у кўринди.
-Қоч, жинни келяпти!
Тўс-тўпалон кўпди. Гап сотгани тўпланган хотин-халаж, бола-бақра уйларига, уйи узоқроги дуч келган томонга қоча бошладилар.
Фақатгина кўчадаги водопровод жўмрагидан челакларга сув тўлдираётган келинчак парвойи– фалак эди. Панароққа қочиб улгурган қўшнилар ҳар канча имлашмасин у тушунмади. Бу махаллага тушганига аттиги бир хафта бўлиб, хали бу ернинг одамларини яхши билмас, “жинни келяпти” деб қочишганида, у ширин хаёл оғушида эди…
Тўлган челакларни кўтариши билан, ёнида турган нотаниш қарияга кўзи тушди. Уялиб қўлидагиларини ерга куйди. Елкасига ташланган оппоқ рўмолини бошига ташлаб:
-Ассалому алайкум!- деб, келинчакларга хос назокату- ибо билан салом берди.
Бу ким бўлди? Мазза қилиб сўкинмоқчи эди-ю, бу нозанин парво қилмаса. Бошқаларга ўхшаб, панага қочмадиям. Шунақасиям бўларканда?
Миясида саволлар ғужғон аммо жавоб топишга ожиз эди. Барибир, кимдир сени одам қаторида кўрса бошқача бўларкан. Бундан таъсирланиб, кўзларига ёш тўлди.
-Ваалайкум ассалом қизим, кўп яшанг! - дедида йўлида давом этди.
Бир пастда махаллада янги гап тарқалди:
-Жинни бор-ку, фалончининг келинига сўкинмади, бир оғиз уят гап ҳам айтмади, хатто-ки саломига алик олди!
-Вой, ўз кўзимиз билан кўрдик. Кранддан сув олятганди...
Келинчакнинг хурмати ошди, “ширинсухангина экан, телбани ҳам эриттия” деб мақташди.
...У энди фақат шу кўчадан юрар, хеч кимга сўкинмас, баъзан ундан тобора хайиқмаётган чурвақаларга қўшилиб кечгача ўйнарди. Аслида эса келинчак куриниб салом бергачгина кувониб, сакраб-сакраб қишлоқ четидаги кулбасига равона бўлишини ҳамма биларди.
Руҳи хаста одамнинг дардига даво йўқ дейдилар. Аммо бу гап ёлғон экан. У ўнглана бошлади. Эгнидаги увадалари осилган жандасини ташлаб, охорли кийимларини кийди. Уни авввал танимай қочишмади. Сўнг таниб ҳам қочмайдиган бўлишди. Жиннинг ҳам исми борлиги, қачондир ёлғиз боласи автохалокатда ўлган Обид ота экани одамларнинг ёдига тушди.
Келинчакка тақлид қилиб «Ассалому алайкум ота» деб салом бера бошлаганлар ҳам кўпайиб қолганди.
Келинчак ўғилли бўлганида ҳам ҳаммадан кўп у қувонди. Кўз ёшлари оппоқ соқолига тўкилиб, дуо қилди;
-Илойим ризқи билан бергани рост бўлсин! Шу ховлида униб- ўсиб ўзидан кўпайсин. Онасидай ширин сўз бўлсин!
Унинг биноидек дуо қилаётганини кўрган
одамлар ширин сўзнинг қудратига яна бир бор тасаннолар айтиб, “омин” деб, юзларига фотиҳа тортилар.
У энди бу кўчага янада серқатнов, инжиқ қайнонанинг ирганиб “хай-халашига” ҳам қарамай, кажавачада ётган чилласи чиққан гўдакни олиб эркалатар, айлантириб келарди…
Орадан ҳеч қанча ўтмай келинчак ҳам чақалоқ ҳам кўринмай қолишди.
У дарвоза олдида пойлар, ичкари киришга хадди сиғмасди. Бир ой шу тахлит ўтди. Ахийри чидамай қўшнилардан сўради.
-Келинни арзимаган майда-чуйда гаплар билан кетказиб юборишди ота, ўғлини эса яна уйлармиш…
У қолганини эшитмади. Мияси карахт бўлиб гувиллаб кетди. Сўнг дарвозасини муштлаб:
-Ха, эси йўқ жинннилар-а!- дея ўкириб юборди.
Муаззам ИБРОХИМОВА ижодидан.
Присоединяйтесь к ОК, чтобы подписаться на группу и комментировать публикации.
Комментарии 175
Sadoqat bilmagan xiyonat dunyo, To'rt kunmas uch kunlik g'animat dunyo. Hayotni sinovga to'ldirib qo'yib, Sabrga mukofot bermagan dunyo