Մենակ եմ, մայրիկ: Հոգնել եմ, կարծես: Տխուր է: Չգիտեմ, ինչո՞ւ է այսպես: Պատառոտված խո՞սք, անհաղորդ հույզե՞ր: Միտքս ննջում է քնատ օրվա պես: Կարծես ձգվել է խուլ հորիզոնում Անհասկանալի, ծանր տխրություն: Ծրարված կյանքի անորոշներում Արձագանքներ են ու դատարկություն:
Հոգնել եմ, մայրիկ, Ու չեմ հասկանում ես արդեն ոչինչ` Ի՞նչն է կարևոր և ի՞նչը անմիտ ու անիմաստ ճիչ: Ի՞նչն է տանջելու ժամանակների խաղում բովվելով, Եվ ի՞նչն է տանջվում անմիտ լռելով ու սպասելով:
Կյանքը հղի է հանկարծակիի կուտակումներով: Չգիտեմ ինչու, հավատը գնաց, բայց հույսը դեռ կա` Անծանոթ մի ստվեր, հազարաբերան դատարկությունով: Հոգիս չի հուշում` Ի՞...Ещё
Մենակ եմ, մայրիկ: Հոգնել եմ, կարծես: Տխուր է: Չգիտեմ, ինչո՞ւ է այսպես: Պատառոտված խո՞սք, անհաղորդ հույզե՞ր: Միտքս ննջում է քնատ օրվա պես: Կարծես ձգվել է խուլ հորիզոնում Անհասկանալի, ծանր տխրություն: Ծրարված կյանքի անորոշներում Արձագանքներ են ու դատարկություն:
Հոգնել եմ, մայրիկ, Ու չեմ հասկանում ես արդեն ոչինչ` Ի՞նչն է կարևոր և ի՞նչը անմիտ ու անիմաստ ճիչ: Ի՞նչն է տանջելու ժամանակների խաղում բովվելով, Եվ ի՞նչն է տանջվում անմիտ լռելով ու սպասելով:
Կյանքը հղի է հանկարծակիի կուտակումներով: Չգիտեմ ինչու, հավատը գնաց, բայց հույսը դեռ կա` Անծանոթ մի ստվեր, հազարաբերան դատարկությունով: Հոգիս չի հուշում` Ի՞նչն է անորոշ և ինչը` առկա:
Հիմա չգիտեմ` ինչն է ետ քաշում, և ինչը առաջ, Բազմանշանակ ժամանակներն եմ գործիքավորում: Հավատն եմ փնտրում, որ սրտի կանչին գնաց ընդառաջ... Դատարկության մեջ արձագանքներն եմ ես կարգավորում:
Մենակ եմ, մայրիկ: Հոգնել եմ, կարծես: Տխուր է: Չգիտեմ, ինչո՞ւ է այսպես: Հոգնած երգերիս կարոտ եմ հյուսում Եվ տրտում սպասում ` Շատ խոնարհ ու հեզ:
Մայր իմ` արեւ ու հեռանուշ լուսնկայ, դարձար նշխար ու միացար մեր հողին, և հողն անուշ հայրենիքին հնամեայ, քիչ մ`աւելի քաղցրացաւ...
Մայր իմ` երկինք եւ առաւօտ սրբալոյս, դուն մեր հողին տվիր հոգիդ խնկաբոյր և հողը սուրբ` լուսապսակ պապերուս` քիչ մ`աւելի սրբացաւ...
Մայր իմ, դուն գանձ եւ անսպառ ոսկեհանք, դարձար խորհուրդ և հողակոյտ աննշան, բայց գանձն անխոյզ մեր հողերի լանջքին տակ` Քիչ մ`աւելի աճեցաւ...
Մայր իմ` աղբիւր սիրո անհաս հրաշքին, գացիր ննջել Լուսաւորչի աստղին տակ, և սիրտն անհուն Հայաստանի մայր հողին, քիչ մ`աւելի մայրացաւ ... Մայր իմ` երդիկ, մայր իմ` սեղան տոհմական, հարազատ բառ եւ սուրբ բարբառ մայրենի, քեզմով հիմա աշխարհն հայոց աննման, քիչ մ`աւելի հայացաւ...
Քո աչքերը, անգին մայրիկ, Իմ հոգու մեջ արթուն են, Չքնաղ տեսքդ, սիրուն մայրիկ, Իմ սրտի մեջ անմահ է: Քնքուշ ձայնդ, անուշ մայրիկ, Դեռ ականջներիս մեջ են, Քո ջերմ ափի փաղաքշանքը Իմ ողջ էության հետ է: Քեզնից ծնված սրտիս զարկը Մինչև այսօր ինձ հետ է, Քեզնից սնված քաղցր կաթը Որպես արյուն իմ մեջ է: Մինչև կյանքիս վերջին պահ Անգին մայրիկ, ինձ հետ ես, ԵՎ այսքանից ստացվում է՝ Որ դու հավերժ իմ մեջ ես: .
Թե մաքրության համար պետք է բախտ բաժանեք, Առաջինը ՄՈՐԸ տվեք: Թե պարզության համար պետք է կյանք նվիրեք, Առաջինը ՄՈՐԸ տվեք: Թե նվիրման ու մեծ սիրո ցուցանակը կպատվիրեք, Ապա միայն նշեք ՄՈՐԸ: Թե մարդկության հավերժության գլուխգործոցը կգրեք Ապա կոչեք ՄԱՅՐ անունով:
ՄՈՐՍ Լիներ,լիներ,այնպես լիներ, Մայրս կրկին ինձ հետ լիներ, Առաջվա պես նուրբ ու քնքուշ, Առաջվա պես մեղմ ու անուշ: Լիներ,լիներ,մայրս լիներ, Ջերմ,հարազատ ու մտերիմ, Որ ես դաժան այս աշխարհում Որբ ու մենակ չլինեի... Մայր իմ քնքուշ,մայր իմ բարի, Վերադարձիր նորից,արի, Կշշնջամ ես քեզ խոսքեր, Որոնք այնժամ չհասցրի... Քո կարոտից անեզրական Մղկտում է իմ հեգ հոգին: Կուզենայի ցավից,հոգսից, Այս աշխարհի դավից հոգնած Դնել գլուխս քո ծնկներին, Իսկ դու,իսկ դու առաջվա պես Մեղմ ու քնքուշ շոյեիր այն, Գուցե ցավս քիչ մեղմանար... Խոնարհում եմ հիմա այսպես Գլուխս քո լույս շիրիմին, Արցունքներս հոսում են լուռ Պաղ ու անխոս այս քարերին...
Любите Маму, пока она смеётся... И теплотой горят её глаза... И голос её в душу вашу льётся... Святой водою, чистой как слеза... Любите Маму - ведь она одна на свете... Кто любит Вас и беспрестанно ждёт... Она всегда с улыбкой доброй встретит... Она одна простит Вас и поймет
средь кирпичных соседских коттеджей, затерялся бревенчатый кров, ждёт хозяина с тихой надеждой: воротится, авось, под покров. за калитку к резному крылечку, заспешив, по дорожке пройдусь. что стучишь беспокойно, сердечко? что волной поднимаешься, грусть? половица обиженно скрипнет, строго глянут в углу образа, неожиданно ходики всхлипнут, а в ответ - заслезятся глаза... сколько раз я бежал босоногим, в тихий дворик, родительский дом! и сейчас бы пожертвовал многим, чтобы жизнью затеплился он. чтоб наполнился запахом хлеба,
...Ещё
старый домик,четыре окошка
средь кирпичных соседских коттеджей, затерялся бревенчатый кров, ждёт хозяина с тихой надеждой: воротится, авось, под покров. за калитку к резному крылечку, заспешив, по дорожке пройдусь. что стучишь беспокойно, сердечко? что волной поднимаешься, грусть? половица обиженно скрипнет, строго глянут в углу образа, неожиданно ходики всхлипнут, а в ответ - заслезятся глаза... сколько раз я бежал босоногим, в тихий дворик, родительский дом! и сейчас бы пожертвовал многим, чтобы жизнью затеплился он. чтоб наполнился запахом хлеба, ароматом борща и блинцов, чтоб ждала меня мать, гдеб я не был, за столом с поседевшим отцом. мне бы раньше к ним, ждущим, вернуться, с покояньем к коленям припасть... лишь котята к ногам робко жмутся. не успел, опоздал...вот напасть! старый домик - четыре окошка, занавесочки, ставенок ряд, печка русская, с дыркой лукошко, сиротливо: "привет!" - говорят... всё родное...касаюсь руками- чашка батина... мамин платок... смотрит в душу на карточке в раме взгляд их ласковый: "здравствуй, сынок!"
ПРОЧТИТЕ ВСЕ!Мамочка, здравствуй, чудесное утро!Я не мешал тебе спать?Вырасту я - буду сильным и мудрым,Буду твой сон охранять.Мама, смотри, вот мой маленький пальчик!Мама, с тобой хорошо!Мама, ты знаешь, я, кажется, мальчик!Буду, как папа, большой...Мама, ты знаешь, я слышал сегодняНовое слово - "аборт"...Мама, зачем чьи-то пальцы так больноТвой нажимают живот?Маму не трогайте, дяди и тёти!Вы не отправитесь в рай,Если вы маму случайно убьёте!Мамочка, не умирай!Мама, скажи им, пускай перестанут!Мама, откуда здесь свет?Мама, мне больно, куда меня тянут?!Мама!.. Меня больше нет...Мама звонит своей близкой подружке:"Что ж, всё прошло хорошо...День отлежусь, и закатим пирушку,И погуляем ещё..."
Մայրի'կ: Ամենագեղեցիկ բառը աշխարհում:Առաջին բառը , որ արտասանում է մարդը , և աշխարհի բոլոր լեզուներում հնչում է միանման գորովալից:Մայրիկի ձեռքերը ամենաբարի ու քնքուշ ձեռքերն են , ամեն ինչ կարող են անել : Մայրիկի սիրտը ամենահավատարիմ և ամենազգայուն սիրտն է , ոչ մի բանի նկատմամբ անտարբեր չի մնում ,նրանում երբեք չի մարում սերը :Եվ քանի տարեկան էլ որ լինես , հինգ ,թե հիսուն քեզ միշտ պետք է մայրը ` նրա գգվանքը , նրա հայացքը : Ու որքան մեծ է քո սերը դեպի մայրդ , այնքան ավելի բերկրալի ու լուսավոր է կյանքդ:Եվ ով էլ որ լինի մայրը `գիտնական թե հիվանդապահ , արտիստուհի թե ջուլհակուհի , իրեն երջանիկ կզգա միայն այն դեպքում , եթե կարողանա ասել ` ես հպարտանում եմ իմ զավակներով ..
Լուսավոր հուշեր, մի կապույտ գիշեր, հեռացած օրոր ու տաքուկ ձեռքեր, Հայացքով անուշ ինձ շոյող աչքեր ու կարոտ դարձած մանկության օրեր, Ուր էլ գնամ դու ինձ հետ արի, դու իմ միակ իմ արթուն փերի, Իմ միակ,մայր իմ բարի Քեզ սիրում եմ անգին իմ մայրիկ... Լույսը քո անհուն աչքերում անմար վառ աստղի նման ինձ տանում է, Սերն է քո հուգու մի ամբողջ աշխարհ` իմ անհոգ ու խենթ օրերի, Ինձ համար գիշերը մոմեր վառած նուրբ ձեռքերդ ես համբուրում եմ, Քո սիրո համար, իմ մայրիկ բարի, ողջ աստղերը քիչ են էլի: Քո գրկում այնպես երջանիկ եմ ես. երազում անգամ լուռ ժպտում եմ քեզ, Դու մնա ինձ հետ ու ապրիր հավետ, չեմ թողնի երբեք միայնակ լինես, Ծով է հոգիդ ու աղբյուր վարար, լուսե երազ ես դու ինձ համար, Իմ միակ մայր իմ բարի Քեզ սիրում եմ անգին իմ մայրիկ...
Խոնարհվում եմ ես քո առաջ. Դու` տքնություն ու վեհություն, Դու` հավերժող անմահություն, Դու` հայրենիք, դու` տեղ, դու` տուն, Դու` խտացած համբերություն... Մայր` սրբություն ամենասուրբ, Մայր` նրբություն ամենանուրբ. Դու` հողեղեն, դու` հրեղեն, Դու` լուսեղեն ու անգին գանձ, Դու մեր կողքին ապրող աստված, Չեմ հասկանում, թե քեզ թողած, Մարդն ինչու է նայել վերև ՈՒ վերևում փնտրել աստված Եվ կուրորեն նրան պաշտել, Երբ միայն քեզ պետք է պաշտեր: Ով տքնություն ՈՒ վեհություն, Ով հավերժող Անմահություն Եվ խտացած համբերություն...
Որքան եմ ուզում գգվել քեզ իմ Մայր, ՈՒզում եմ նայել հայացկիթ քո հեզ, ՈՒզում եմ մեկ անկամ իմ կյանքում նորից, Կարոտս առնել քո հեզ հայացքից: Մայր~... որքան եմ կարոտել ես քեզ Արձյոք կդիմանա կարոտաց հոգիս: ՈՒզում եմ ասել համայն աշհարհին Միք թողեք դուք ձեր... ծեր ծնողներին! Պահեք, փայփայեք, ու սիրեք նրանց... Որ հանկարց չհանգչեն մեկ մոմի նման, Դառնան հուշարձան քո սրտում կանգանած
Комментарии 86
Մենակ եմ, մայրիկ:
Հոգնել եմ, կարծես:
Տխուր է: Չգիտեմ, ինչո՞ւ է այսպես:
Պատառոտված խո՞սք, անհաղորդ հույզե՞ր:
Միտքս ննջում է քնատ օրվա պես:
Կարծես ձգվել է խուլ հորիզոնում
Անհասկանալի, ծանր տխրություն:
Ծրարված կյանքի անորոշներում
Արձագանքներ են ու դատարկություն:
Հոգնել եմ, մայրիկ,Ու չեմ հասկանում ես արդեն ոչինչ`
Ի՞նչն է կարևոր և ի՞նչը անմիտ ու անիմաստ ճիչ:
Ի՞նչն է տանջելու ժամանակների խաղում բովվելով,
Եվ ի՞նչն է տանջվում անմիտ լռելով ու սպասելով:
Կյանքը հղի է հանկարծակիի կուտակումներով:Չգիտեմ ինչու, հավատը գնաց, բայց հույսը դեռ կա`
Անծանոթ մի ստվեր, հազարաբերան դատարկությունով:
Հոգիս չի հուշում`
Ի՞...Ещё
Մենակ եմ, մայրիկ:
Հոգնել եմ, կարծես:
Տխուր է: Չգիտեմ, ինչո՞ւ է այսպես:
Պատառոտված խո՞սք, անհաղորդ հույզե՞ր:
Միտքս ննջում է քնատ օրվա պես:
Կարծես ձգվել է խուլ հորիզոնում
Անհասկանալի, ծանր տխրություն:
Ծրարված կյանքի անորոշներում
Արձագանքներ են ու դատարկություն:
Հոգնել եմ, մայրիկ,Ու չեմ հասկանում ես արդեն ոչինչ`
Ի՞նչն է կարևոր և ի՞նչը անմիտ ու անիմաստ ճիչ:
Ի՞նչն է տանջելու ժամանակների խաղում բովվելով,
Եվ ի՞նչն է տանջվում անմիտ լռելով ու սպասելով:
Կյանքը հղի է հանկարծակիի կուտակումներով:Չգիտեմ ինչու, հավատը գնաց, բայց հույսը դեռ կա`
Անծանոթ մի ստվեր, հազարաբերան դատարկությունով:
Հոգիս չի հուշում`
Ի՞նչն է անորոշ և ինչը` առկա:
Հիմա չգիտեմ` ինչն է ետ քաշում, և ինչը առաջ,Բազմանշանակ ժամանակներն եմ գործիքավորում:
Հավատն եմ փնտրում, որ սրտի կանչին գնաց ընդառաջ...
Դատարկության մեջ արձագանքներն եմ ես կարգավորում:
Մենակ եմ, մայրիկ:Հոգնել եմ, կարծես:
Տխուր է: Չգիտեմ, ինչո՞ւ է այսպես:
Հոգնած երգերիս կարոտ եմ հյուսում
Եվ տրտում սպասում `
Շատ խոնարհ ու հեզ:
Մորս մոլոր գերեզմանին նորից այցի գնացի,
Կրծքին ընկա՝ մանկան լացով՝ գերեզմանը գրկեցի,
Մորս մի բուռ գերեզմանը Մասիսի պես բարձրացավ,
Ու սրբացավ Մասիսի պես՝ սուրբ կաթի համն զգացի:
Մայր իմ` արեւ ու հեռանուշ լուսնկայ,
դարձար նշխար ու միացար մեր հողին,
և հողն անուշ հայրենիքին հնամեայ,
քիչ մ`աւելի քաղցրացաւ...
Մայր իմ` երկինք եւ առաւօտ սրբալոյս,
դուն մեր հողին տվիր հոգիդ խնկաբոյր
և հողը սուրբ` լուսապսակ պապերուս`
քիչ մ`աւելի սրբացաւ...
Մայր իմ, դուն գանձ եւ անսպառ ոսկեհանք,
դարձար խորհուրդ և հողակոյտ աննշան,
բայց գանձն անխոյզ մեր հողերի լանջքին տակ`
Քիչ մ`աւելի աճեցաւ...
Մայր իմ` աղբիւր սիրո անհաս հրաշքին,
գացիր ննջել Լուսաւորչի աստղին տակ,
և սիրտն անհուն Հայաստանի մայր հողին,
քիչ մ`աւելի մայրացաւ ...
Մայր իմ` երդիկ, մայր իմ` սեղան տոհմական,
հարազատ բառ եւ սուրբ բարբառ մայրենի,
քեզմով հիմա աշխարհն հայոց աննման,
քիչ մ`աւելի հայացաւ...
Գա՛մ, քեզ գուրգուրեմ կարոտով տաքուկ,
Համբույրով սրբեմ աչքերը քո թաց,
Փայփայեմ ճերմակ վարսերդ փափուկ,
Իմ անուշ մայրիկ, մայր իմ տառապած...
Մայրացա՝ իմ մեջ մայրացար նորեն,
Աչքիս դեմ հավերժ դու աստվածացար,
Իմ հավքը թռավ մանկության ձորեն,
Չիմացա՝ ինչպե՜ս, մա՛յր իմ, ծերացար...
Դաժա՛ն է կյանքի օրենքը, դաժա՛ն,
Կցնդես, եթե մեկ առ մեկ խորհես,
Մեր գարուններն, ա՜խ ու՞ր չքացան,
Ու՞ր է գարունն իմ, որ ինձ օրորես...
Մանկութունս անցավ, ա՜խ, տարավ իր հետ,
Ջահելությունդ, իմ անուշ մայրիկ,
Ինչքա՜ն էլ կանչեմ, էլ նա չի գա ետ,
Նա մեզ հետ խաղաց ինչպես խաղալիք...
Գա՛մ, ջերմ կարոտով արևներ բերեմ,
Ժպիտներ բերեմ, ժպտա՛ս, իմ մայրի՛կ,
Գա՛մ, քո տառապած ձեռքերն համբուրեմ,
Քեզ փարվեմ՝ դարձած մանուկ մի փոքրիկ
Մայրս հոգուս աղոթքն է թեթև,
Կյանքիս անզուսպ կարոտն է նոր,կարոտն է հին,
Մանուկ օրվաս կարկաչն է պարզ
Ու իմաստուն խորհրդատուն կյանքիս ջահել...
Իմ վերքերի դարմանն է նուրբ,
Տանս հավերժ օրհնանքն է սուրբ.
Այս աշխարհում, թե կարենամ,
Մորս խոնարհ ճամփով քայլել,
Իմ զավակին մորս տված անհուն սիրուց
Թեկուզ փոքրիկ բաժին հանել,
Այնժամ միայն ես իրապես ինձ մայր կզգամ,
Ու թե ինձ տրված կյանքով կարենամ
Մորս ճակատի հոգնությունը հեզ
Գեթ փոքրիկ չափով փայել-փարատել,
Այնժամ միայն ես կարող եմ կյանքն իմ ապրած համարել...
Քո աչքերը, անգին մայրիկ,
Իմ հոգու մեջ արթուն են,
Չքնաղ տեսքդ, սիրուն մայրիկ,
Իմ սրտի մեջ անմահ է:
Քնքուշ ձայնդ, անուշ մայրիկ,
Դեռ ականջներիս մեջ են,
Քո ջերմ ափի փաղաքշանքը
Իմ ողջ էության հետ է:
Քեզնից ծնված սրտիս զարկը
Մինչև այսօր ինձ հետ է,
Քեզնից սնված քաղցր կաթը
Որպես արյուն իմ մեջ է:
Մինչև կյանքիս վերջին պահ
Անգին մայրիկ, ինձ հետ ես,
ԵՎ այսքանից ստացվում է՝
Որ դու հավերժ իմ մեջ ես: .
Թե մաքրության համար պետք է բախտ բաժանեք, Առաջինը ՄՈՐԸ տվեք: Թե պարզության համար պետք է կյանք նվիրեք, Առաջինը ՄՈՐԸ տվեք: Թե նվիրման ու մեծ սիրո ցուցանակը կպատվիրեք, Ապա միայն նշեք ՄՈՐԸ: Թե մարդկության հավերժության գլուխգործոցը կգրեք Ապա կոչեք ՄԱՅՐ անունով:
ՄՈՐՍ
Լիներ,լիներ,այնպես լիներ,
Մայրս կրկին ինձ հետ լիներ,
Առաջվա պես նուրբ ու քնքուշ,
Առաջվա պես մեղմ ու անուշ:
Լիներ,լիներ,մայրս լիներ,
Ջերմ,հարազատ ու մտերիմ,
Որ ես դաժան այս աշխարհում
Որբ ու մենակ չլինեի...
Մայր իմ քնքուշ,մայր իմ բարի,
Վերադարձիր նորից,արի,
Կշշնջամ ես քեզ խոսքեր,
Որոնք այնժամ չհասցրի...
Քո կարոտից անեզրական
Մղկտում է իմ հեգ հոգին:
Կուզենայի ցավից,հոգսից,
Այս աշխարհի դավից հոգնած
Դնել գլուխս քո ծնկներին,
Իսկ դու,իսկ դու առաջվա պես
Մեղմ ու քնքուշ շոյեիր այն,
Գուցե ցավս քիչ մեղմանար...
Խոնարհում եմ հիմա այսպես
Գլուխս քո լույս շիրիմին,
Արցունքներս հոսում են լուռ
Պաղ ու անխոս այս քարերին...
Любите Маму, пока она смеётся... И теплотой горят её глаза... И голос её в душу вашу льётся... Святой водою, чистой как слеза... Любите Маму - ведь она одна на свете... Кто любит Вас и беспрестанно ждёт... Она всегда с улыбкой доброй встретит... Она одна простит Вас и поймет
Мне всего лишь тогда было восемь…
...ЕщёНа дворе плачет тихая осень,
Мелкий дождь за окном моросит,
Всё застыло кругом, всё молчит.
А родная рука холодела,
Медсестра подойти не успела.
Да и некого в этом винить,
Ей дано было столько прожить.
Мы сидим с тобой, милая, рядом.
Ты окинула нас нежным взглядом.
И закрылись глаза навсегда…
Что же это — судьба иль беда?…
Мама! Мама! Проснись! Как ты можешь?!
Почему же от нас ты уходишь?
Почему оставляешь одних?
Не двоих, не троих. Пятерых.
Как осилить нам эту утрату,
Знаю я, что не будет возврата.
Кто же в школу нас всех соберет,
Кто же «Ивушку» нам пропоет?
И для нас всё вокруг опустело,
Наше детское сердце болело,
Все ушло вместе с мамой моей.
Что же в жизни важней и ценней?…<
Мне всего лишь тогда было восемь…
На дворе плачет тихая осень,
Мелкий дождь за окном моросит,
Всё застыло кругом, всё молчит.
А родная рука холодела,
Медсестра подойти не успела.
Да и некого в этом винить,
Ей дано было столько прожить.
Мы сидим с тобой, милая, рядом.
Ты окинула нас нежным взглядом.
И закрылись глаза навсегда…
Что же это — судьба иль беда?…
Мама! Мама! Проснись! Как ты можешь?!
Почему же от нас ты уходишь?
Почему оставляешь одних?
Не двоих, не троих. Пятерых.
Как осилить нам эту утрату,
Знаю я, что не будет возврата.
Кто же в школу нас всех соберет,
Кто же «Ивушку» нам пропоет?
И для нас всё вокруг опустело,
Наше детское сердце болело,
Все ушло вместе с мамой моей.
Что же в жизни важней и ценней?…
Я ещё подержу твою руку,
Но не слышно в твоем сердце стука,
Жизнь покинула тело твоё,
А над полем кружит воронье.
Вот и всё. Больше нет у нас мамы.
Впереди трудный путь и туманы.
Нам бы рану свою заживить,
Вместе утро встречать, вместе жить…
Но по воле судьбы так сложилось
Разлетелись мы все, кто куда.
Мы не знали, что кончилось детство
И не будет его никогда.
Мама! Мама! О, если б ты знала,
Что детей твоих ждет впереди.
Ты б вернулась, воскресла и встала,
Помогла нам крыло обрести.
Ты б молилась за нас каждый вечер,
Согревала нас сердцем своим.
Но теперь я тебе ставлю свечи,
И мы вместе с тобою молчим.
Помнишь, Мама, как ты говорила:
«Пусть проходят сей жизни года,
Только б совесть жила, не застыла,
И не канула в бездну душа».
Помнишь как ты беду отводила,
Когда путь заметала пурга,
Строгим взглядом без слов говорила,
Как могла всех детей берегла.
Мама! Мама! Душа твоя рядом,
И за нами следишь ты сейчас,
Но мне хочется сесть с тобой рядом
И послушать твой мудрый наказ.
Я стою и молитву читаю.
Горько мне, слезы трудно унять.
Я всем детям земли завещаю
И о главном хочу вам сказать:
Берегите своих матерей!!!
В трудный час согревайте им руки!
Нет любви материнской светлей,
Тем она и теплей и сильней
И она не подвластна разлуке!
старый домик,четыре окошка
...Ещёсредь кирпичных соседских коттеджей,
затерялся бревенчатый кров,
ждёт хозяина с тихой надеждой:
воротится, авось, под покров.
за калитку к резному крылечку,
заспешив, по дорожке пройдусь.
что стучишь беспокойно, сердечко?
что волной поднимаешься, грусть?
половица обиженно скрипнет,
строго глянут в углу образа,
неожиданно ходики всхлипнут,
а в ответ - заслезятся глаза...
сколько раз я бежал босоногим,
в тихий дворик, родительский дом!
и сейчас бы пожертвовал многим,
чтобы жизнью затеплился он.
чтоб наполнился запахом хлеба,
старый домик,четыре окошка
средь кирпичных соседских коттеджей,
затерялся бревенчатый кров,
ждёт хозяина с тихой надеждой:
воротится, авось, под покров.
за калитку к резному крылечку,
заспешив, по дорожке пройдусь.
что стучишь беспокойно, сердечко?
что волной поднимаешься, грусть?
половица обиженно скрипнет,
строго глянут в углу образа,
неожиданно ходики всхлипнут,
а в ответ - заслезятся глаза...
сколько раз я бежал босоногим,
в тихий дворик, родительский дом!
и сейчас бы пожертвовал многим,
чтобы жизнью затеплился он.
чтоб наполнился запахом хлеба,
ароматом борща и блинцов,
чтоб ждала меня мать, гдеб я не был,
за столом с поседевшим отцом.
мне бы раньше к ним, ждущим, вернуться,
с покояньем к коленям припасть...
лишь котята к ногам робко жмутся.
не успел, опоздал...вот напасть!
старый домик - четыре окошка,
занавесочки, ставенок ряд,
печка русская, с дыркой лукошко,
сиротливо: "привет!" - говорят...
всё родное...касаюсь руками-
чашка батина... мамин платок...
смотрит в душу на карточке в раме
взгляд их ласковый: "здравствуй, сынок!"
Ի՞նչ կա ավելի ծանր ու խղճալի,
Քան թե կսկիծը որդեկորույս մոր։
Իսկ եթե դա էլ քիչ են համարո՞ւմ
Եվ սպանվածի դիակը դիտմա՛մբ,
Տնկում են թշվառ մոր աչքի առջև՝
Ո՛չ թե մի շաբաթ,
Այլ ձի՜գ տարիներ…
- Դե՜, եթե մայր ես, եկ մի՛ ցնորվիր
ПРОЧТИТЕ ВСЕ!Мамочка, здравствуй, чудесное утро!Я не мешал тебе спать?Вырасту я - буду сильным и мудрым,Буду твой сон охранять.Мама, смотри, вот мой маленький пальчик!Мама, с тобой хорошо!Мама, ты знаешь, я, кажется, мальчик!Буду, как папа, большой...Мама, ты знаешь, я слышал сегодняНовое слово - "аборт"...Мама, зачем чьи-то пальцы так больноТвой нажимают живот?Маму не трогайте, дяди и тёти!Вы не отправитесь в рай,Если вы маму случайно убьёте!Мамочка, не умирай!Мама, скажи им, пускай перестанут!Мама, откуда здесь свет?Мама, мне больно, куда меня тянут?!Мама!.. Меня больше нет...Мама звонит своей близкой подружке:"Что ж, всё прошло хорошо...День отлежусь, и закатим пирушку,И погуляем ещё..."
Մորս նկարել եմ
Տխրության պահին
Միշտ տխուր է նա
Բայց տխրության քողը
Հանել եմ դեմքից,
Որ մայրս ժպտա
Ճերմակ մազերը
Սևով եմ ներկել
Որ մայրս մայրս
Ջահել երևա:
Եվ ուրախության
Արցունք եմ թողել
Թախծոտ աչքերում
Որ մայրս մայրս
Երջանիկ թվա:
Մայրի'կ:
Ամենագեղեցիկ բառը աշխարհում:Առաջին բառը , որ արտասանում է մարդը , և աշխարհի բոլոր լեզուներում հնչում է միանման գորովալից:Մայրիկի ձեռքերը ամենաբարի ու քնքուշ ձեռքերն են , ամեն ինչ կարող են անել : Մայրիկի սիրտը ամենահավատարիմ և ամենազգայուն սիրտն է , ոչ մի բանի նկատմամբ անտարբեր չի մնում ,նրանում երբեք չի մարում սերը :Եվ քանի տարեկան էլ որ լինես , հինգ ,թե հիսուն քեզ միշտ պետք է մայրը ` նրա գգվանքը , նրա հայացքը : Ու որքան մեծ է քո սերը դեպի մայրդ , այնքան ավելի բերկրալի ու լուսավոր է կյանքդ:Եվ ով էլ որ լինի մայրը `գիտնական թե հիվանդապահ , արտիստուհի թե ջուլհակուհի , իրեն երջանիկ կզգա միայն այն դեպքում , եթե կարողանա ասել ` ես հպարտանում եմ իմ զավակներով ..
ՈՒզում եմ, որ օրը չանցնի Կյանքը կանգնի, չընթանա, Որ իմ մայրը տարեց տարի Չսպիտակի ծերանա:
Լուսավոր հուշեր, մի կապույտ գիշեր,
հեռացած օրոր ու տաքուկ ձեռքեր,
Հայացքով անուշ ինձ շոյող աչքեր
ու կարոտ դարձած մանկության օրեր,
Ուր էլ գնամ դու ինձ հետ արի,
դու իմ միակ իմ արթուն փերի,
Իմ միակ,մայր իմ բարի
Քեզ սիրում եմ անգին իմ մայրիկ...
Լույսը քո անհուն աչքերում անմար
վառ աստղի նման ինձ տանում է,
Սերն է քո հուգու մի ամբողջ աշխարհ`
իմ անհոգ ու խենթ օրերի,
Ինձ համար գիշերը մոմեր վառած
նուրբ ձեռքերդ ես համբուրում եմ,
Քո սիրո համար, իմ մայրիկ բարի,
ողջ աստղերը քիչ են էլի:
Քո գրկում այնպես երջանիկ եմ ես.
երազում անգամ լուռ ժպտում եմ քեզ,
Դու մնա ինձ հետ ու ապրիր հավետ,
չեմ թողնի երբեք միայնակ լինես,
Ծով է հոգիդ ու աղբյուր վարար,
լուսե երազ ես դու ինձ համար,
Իմ միակ մայր իմ բարի
Քեզ սիրում եմ անգին իմ մայրիկ...
Խոնարհվում եմ ես քո առաջ.
Դու` տքնություն ու վեհություն,
Դու` հավերժող անմահություն,
Դու` հայրենիք, դու` տեղ, դու` տուն,
Դու` խտացած համբերություն...
Մայր` սրբություն ամենասուրբ,
Մայր` նրբություն ամենանուրբ.
Դու` հողեղեն, դու` հրեղեն,
Դու` լուսեղեն ու անգին գանձ,
Դու մեր կողքին ապրող աստված,
Չեմ հասկանում, թե քեզ թողած,
Մարդն ինչու է նայել վերև
ՈՒ վերևում փնտրել աստված
Եվ կուրորեն նրան պաշտել,
Երբ միայն քեզ պետք է պաշտեր:
Ով տքնություն
ՈՒ վեհություն,
Ով հավերժող
Անմահություն
Եվ խտացած համբերություն...
Որքան եմ ուզում գգվել քեզ իմ Մայր,
ՈՒզում եմ նայել հայացկիթ քո հեզ,
ՈՒզում եմ մեկ անկամ իմ կյանքում նորից,
Կարոտս առնել քո հեզ հայացքից:
Մայր~... որքան եմ կարոտել ես քեզ
Արձյոք կդիմանա կարոտաց հոգիս:
ՈՒզում եմ ասել համայն աշհարհին
Միք թողեք դուք ձեր... ծեր ծնողներին!
Պահեք, փայփայեք, ու սիրեք նրանց...
Որ հանկարց չհանգչեն մեկ մոմի նման,
Դառնան հուշարձան քո սրտում կանգանած
Մորս սրտիս ձայնը տարեք,
Մորս կրծքիս տաքը տարեք,
Կարոտից է հոգիս մաշում
Գիշեր-ցերեկ չունեմ էլ քուն...
Մորս ասեք,- դարն է փոխվել,
Բայց քո որդին չի՛ ուրացել,
Տարիներ են թեկուզ անցել
Քեզանով է ապրել,շնչել...
Քեզանով է ցրտից պահվել,
Քեզանով է տաքից պաղվել,
Դու ես նրան եղել վաթան
Ճոխ սեղանի համով գաթան...
Ես քո սիրուց... չե՛մ կշտանում,
Կաթիդ համը... չե՛մ մոռանում,
Լոկ աստծուն եմ ես թախանձում,
Որ քեզ առողջ պահի կյանքում.