Людзі і буслы

У гняздзе высока каля нашай хаты
Закідваюць галоўкі, клякочуць бусляняты.
Пад бусліны клёкат вёска прачынаецца,
Новы дзень і клопат звыкла пачынаюцца.
А людзей у вёсцы зусім ужо небагата,
На галоўнай вуліцы адны пустыя хаты.
Вокны з-за фіраначак з надзеяй пазіраюць,
Можа дзеці з горада часам завітаюць.
Расчыняць іх шырока, пусцяць сонца ў хату,
І клёкатам іх стрэнуць малыя бусляняты.
Вядома, што спрадвеку з далёкіх берагоў
Ляцяць буслы да чалавека, да родных каранёў.
І людзям птушкі ў радасць, бо седзячы ля хаты,
Цікава назіраць ім, што робяць бусляняты,
Глядзець, як падрастаюць, як распраўляюць крылы,
А потым узлятаюць, спрабуюць свае сілы.
Звяртаешся ў думках да маладых гадоў,
Калі, як тыя птушкі, лятаць ты быў гатоў.
Ды хутка час праходзіць,і мы ўжо старэем,
Шкада, што так, як птушкі, лятаць мы не ўмеем.