Вёска Дзяды Мы родам усе з далёкага дзяцінства, У кожнага ёсць свой Радзімы кут. Тут маці калыхала ў калысцы, Тут першы крок зрабіў, прамовіў першы гук. Такім куточкам з той далёкай далі, Для Кавалевічаў былі Дзяды. Так вёсачку лясную называлі, І людзі там не ведалі бяды. Яны былі ўсе аднафамільцы, Бы з роднымі, з суседзямі жылі. Збіраліся на святы ля Капліцы, Размовы мірныя аб будучым вялі. Ды не збыліся тыя мары і надзеі, Бо лёсы ўсіх парушыла вайна. Дайшлі і да Дзядоў фашысты- ліхадзеі, Лясная вёска спалена была. А жыхары ўцалелі, ды не ўсе, Хто растраляны, хто ў Нямеччыну загнаны, Але жывая памяць у людзей, І час залечвае ўсе раны. І тыя, хто ў вайну былі дзяцьмі, Цяпер стаяць з галовамі сівымі, На месцы весачкі сваёй - Дзяды, Дзе крыж высока ўзняўся напамінам. Яны вачэй ад слёз не выціраюць, Бо гэта родная зямля іх, край бацькоў! Хвалюе сэрцы, душы узвышае Святая да сваіх крыніц любоў!