ΠΑΤΡΙΔΑ
Πατρίδα είν’ τη μάνας-ι-σ’ τ’ ομμάτια
Και το γλυκύν χαμόγελον τη παιδί σ’,
Καμμίαν ντό ’κι αφήν’νε σε ραχάτια
Και πάντα απομέν’νε απέσ’ σην ψψη σ’.
Πατρίδα είναι τα πουλία,
Κάθαν πρωί σ’ ορμάν’ απέσ’ ντό κελαηδούν.
Πατρίδα είναι τα ραχχία,
Που τη ζωήν ατουν αιώνια μαρτυρούν.
Τα δεντρά, που ολόγερα σ’ κάτ’ πουσστουρίζνε
Και ’κι τερούν ατά κανέναν,
Ανάμεσά ’τουν τα κρυφά ’τουν ιστορίζνε
Και λέγνε όλια έναν-έναν.
Ορώτα ’τα για την πατρίδαν,
Ορώτα και στοχάστ’ καλά.
Θα εγροικάς ντό έκ’σαν και ντό είδαν.
Θα εγροικάς ντό λέν’ τα μυστικά.
Πατρίδα έν’ τη θάλασσας το κύμαν,
Που όντες τρανύν κόφτ’ την αναπνοή σ’.
Χάρ’τα μ’ αναμέντς ας σην πατρίδαν,
Για την πατρίδα σ’ ζήσο