"რამდენჯერ მქონია შემთხვევა, როდესაც საკმარისი იყო ერთი ნაბიჯი გადამედგა და მთელი ჩემი ცხოვრება სხვა გზით წავიდოდა! ერთადერთი ნაბიჯი. ან ერთადერთი სიტყვა. პატარა, უბრალო სიტყვა, სულ ორი მარცვალი. „წამო“. და ახლა, ალბათ, აქ არ ვიქნებოდი. მაშინ სხვანაირად ვიარსებებდი, სხვა „მე“ ვიქნებოდი. და სამყაროც სხვა სამყარო იქნებოდა. „წამო“. „წამო, წამო, წამო... წამო...“ როგორ ირღვევა სიტყვა, როგორ იშლება და იფანტება, კირკიტს რომ დაუწყებ. ატომების უთავბოლო გროვად იქცევა და აღარც კი გესმის, რას ნიშნავს, ან ნიშნავს თუ არა, საერთოდ რამეს. ერთი პაწაწკინტელა სიტყვა. ერთი უბრალო ნაბიჯი. რამდენ სიტყვას ამბობ კაცი სიცოცხლეში, ან რამდენ ნაბიჯს დგამ? მერე ამაზე ბევრჯერ მიფიქრია გაკვირვებითა და შეძრწუნებით. ნუთუ მა
ქრისტე აღსდგა! აღდგომაა, თვითვეული ქრისტიან ადამიანის გულში უნდა მოხდეს,სიკეთის ნაყოფი უნდა გამოიღოს თვითვეული ადამიანის სულში,სიყვარულით უნდა აღივსოს ჩვენი სული,ერთმანეთს უნდა გავუზიაროთ ჩვენს სულში ქრისტეს აღდგომა, და მივულოცოთ ერთმანეთს რომ ჩვენში აღსდგა ქრისტე...
,, რა „აზიელი“, რის „ევროპელი“, რა „ჯორჯიელი“, „გრუზინი“, „გურჯი“???! ... მე ვარ „ქართველი“!!! „კავკასიელი“!!! ... ამ ქვეყნის შვილი! ამ ქვეყნის ბურჯი! .... რა „კომუნისტი“, რის „საბჭოელი“, დამცინით?... რა-მე-„დემოკრატება“?... უფალი, ჩემი ერთგული მცველი... მიდგას თავდებად!!!... ხან „სხვისთვის მბრძოლი“, ხან „თვითმპყრობელი“, ქრისტეს საფლავთან დამდები ფიცის... მე ვარ ქართველი! ... და ვარ მფლობელი, ამ წმინდა მიწის!!!.