Ինչպես կույրը իր ձեռնափայտն է միշտ հիշում, Դու էլ հիշի’ր, Որ երբ իզուր հարց չեն տալիս` Սուտ պատասխան չե~ն ստանում: Եվ դու բնավ իմ այս խոսքից մի’ վշտանա, Այլ մտածիր, Թե ջրհորի մութ խորության չափման համար Իր սեփական մանկանն ո՞վ է ջրհոր նետում: Դու մի’ հարցրու, իսկ ես ասեմ Քո ուզածից շա~տ ավելին:
Եվ ասում եմ ե՛ս` միօրյա՛ հավատացյալ, Իսկ դու լսի՛ր, իմ նորօրյա’ աստվածուհի: Պաշտամունքի մի ծե~ս պիտի արվի այսօր, Խոստովանքը էլ ո՞ւմ է պետք:
Դու` անծանոթ մի նոր աշխարհ, Ես` մի հմուտ աշխարհագետ, Որ վա՛տ գիտեմ, շա~տ վատ գիտեմ Բազմախոստում տեղանքը քո: Ու խոսում է մեջս կրկին Մոլի ոգին հետազոտման. Ուզում եմ քեզ անգիր անել, Մտքով գծել քարտեզը քո,_ Հարց ու փորձը էլ ո՞ւմ է պետք: Եվ առավել լավ չէ՞ արդյոք, Որ մարդու ո՜տքը սայթաքի, Քան թե լեզո՛ւն: Ուրեմն արի ոչ թե խոսենք, Այլ մտովին քայլենք առաջ Այս անծանոթ ճանապարհով, Մինչեւ հասնենք հանգրվանի` Հեքիաթա
...Ещё
Պարույր Սևակ
Դու մի’ հարցրու."Սիրո՞ւմ ես ինձ”:
Ինչպես կույրը իր ձեռնափայտն է միշտ հիշում, Դու էլ հիշի’ր, Որ երբ իզուր հարց չեն տալիս` Սուտ պատասխան չե~ն ստանում: Եվ դու բնավ իմ այս խոսքից մի’ վշտանա, Այլ մտածիր, Թե ջրհորի մութ խորության չափման համար Իր սեփական մանկանն ո՞վ է ջրհոր նետում: Դու մի’ հարցրու, իսկ ես ասեմ Քո ուզածից շա~տ ավելին:
Եվ ասում եմ ե՛ս` միօրյա՛ հավատացյալ, Իսկ դու լսի՛ր, իմ նորօրյա’ աստվածուհի: Պաշտամունքի մի ծե~ս պիտի արվի այսօր, Խոստովանքը էլ ո՞ւմ է պետք:
Դու` անծանոթ մի նոր աշխարհ, Ես` մի հմուտ աշխարհագետ, Որ վա՛տ գիտեմ, շա~տ վատ գիտեմ Բազմախոստում տեղանքը քո: Ու խոսում է մեջս կրկին Մոլի ոգին հետազոտման. Ուզում եմ քեզ անգիր անել, Մտքով գծել քարտեզը քո,_ Հարց ու փորձը էլ ո՞ւմ է պետք: Եվ առավել լավ չէ՞ արդյոք, Որ մարդու ո՜տքը սայթաքի, Քան թե լեզո՛ւն: Ուրեմն արի ոչ թե խոսենք, Այլ մտովին քայլենք առաջ Այս անծանոթ ճանապարհով, Մինչեւ հասնենք հանգրվանի` Հեքիաթական ինչ-որ մի տեղ, Ուր չկա՜ տեր ու տիրական` մեզնից բացի, Ու մենք պիտի լինենք թլվատ` ջրի՛ նման, Եվ լինենք կույր` կրակի՛ պես, Ուր` հակառակ մեր իմացած հին օրենքի` Մարմինները ջերմությունից չե՛ն լայնանում, Այլ կծկըվո՜ւմ, Եվ լուծվում են բոլոր հարցերն` աղի՛ նման, Դառնալով համ մեր բերանում, Մեր լարաթափ ջղերի մեջ, Շփոթահար մեր դեմքերին...
Այնժամ գուցե բնազդաբար ե՛ս քեզ հարցնեմ. "Սիրո՞ւմ ես ինձ”: Ե՛ս քեզ հարցնեմ` Պտասխանիդ չսպասելով, Այլ օգնելով, որ ստանաս Նախկին տեսքըդ աստվածուհու, Նախկին տեսքըդ ա՛յն աշխարհի, Որ դեռ չուներ գծված քարտեզ: Եվ իմ հարցին ի պատասխան Այնժամ գուցե ինքդ ինձ ասես. "Ասում են, թե դուք օգնում եք լոկ հանվելիս: Իսկ դու օգնում ես հագնըվել: Դու ուրի՛շ ես: Սիրո՜ւմ եմ քեզ”...
Իմ վերջին սեր: Երբեք մի մոռացիր, որ եսքեզհետ եմ, ես քոնն եմ: Ես սիրում եմ քեզՄեծսիրով: Եթե դու Այն ես, ում անվանումեմԻնքը, ապա իմ սիրո համար ոչինչչինշանակում թե դու ում կսիրես(չակերտներիմեջ կամ</
...Ещё
«Սուլամիթա Սեվակի մեծ սերը»
Իմ վերջին սեր: Երբեք մի մոռացիր, որ եսքեզհետ եմ, ես քոնն եմ: Ես սիրում եմ քեզՄեծսիրով: Եթե դու Այն ես, ում անվանումեմԻնքը, ապա իմ սիրո համար ոչինչչինշանակում թե դու ում կսիրես(չակերտներիմեջ կամ առանց դրանց), ում հետև ինչպեսկամուսնանաս, քանի երեխակունենաս և այլն:Միայն թե մնա այն, որին եսսիրեցի և սիրումեմ ու երբեք մի մոռացիր, որես քոնն եմ, որ եսքեզ հետ եմ լինելու, թեկուզհեռվից, թեկուզանջատված: Դու գիտես, որ մեզ վիճակված չէապրելմիասին: Ես գիտեմ, որ կլինեմ քեզ հետ.ահաայս դիլեման է հենց մերճակատագիրը:Ընդունիր նրան` այդճակատագրին ու ապրիրայդպես` դժվարին,բայց լուսավոր,սարսափելի, բայց հարուստ,խեղճ, բայցնախանձելի կյանքով:
ՍԻՐԵԼԻ ՄԱՍՆԱԿԻՑՆԵՐ ՈՒՐԱԽ ԿԼԻՆԵՄ ՁԵՐ ԸՆԿԵՐԱԿՑՈՒԹՅԱՆԸ ԵԹԵ ՄԻԱՆԱՔ ԱՅՍ ԽՄԲԻՆ ԵՎ ՀՐԱՎԻՐԵՔ ՁԵՐ ԸՆԿԵՐՆԵՐԻՆ ԵՎՍ ԸՆԹԵՐՑԵԼՈՒ ՈՒ ԳՆԱՀԱՏԵԼՈՒ ՀԱՄԱՐ......ԵՂԵՔ ԱԿՏԻՎ.......ՀԱՐԳԱՆՔՆԵՐՈՎ ԱԴՄԻՆ Բ Ե Ն Ո
Комментарии 51
Պարույր Սևակ
...ЕщёԴու մի’ հարցրու."Սիրո՞ւմ ես ինձ”:
Ինչպես կույրը իր ձեռնափայտն է միշտ հիշում,
Դու էլ հիշի’ր,
Որ երբ իզուր հարց չեն տալիս`
Սուտ պատասխան չե~ն ստանում:
Եվ դու բնավ իմ այս խոսքից մի’ վշտանա,
Այլ մտածիր,
Թե ջրհորի մութ խորության չափման համար
Իր սեփական մանկանն ո՞վ է ջրհոր նետում:
Դու մի’ հարցրու, իսկ ես ասեմ
Քո ուզածից շա~տ ավելին:
Եվ ասում եմ ե՛ս` միօրյա՛ հավատացյալ,
Իսկ դու լսի՛ր, իմ նորօրյա’ աստվածուհի:
Պաշտամունքի մի ծե~ս պիտի արվի այսօր,
Խոստովանքը էլ ո՞ւմ է պետք:
Դու` անծանոթ մի նոր աշխարհ,
Ես` մի հմուտ աշխարհագետ,
Որ վա՛տ գիտեմ, շա~տ վատ գիտեմ
Բազմախոստում տեղանքը քո:
Ու խոսում է մեջս կրկին
Մոլի ոգին հետազոտման.
Ուզում եմ քեզ անգիր անել,
Մտքով գծել քարտեզը քո,_
Հարց ու փորձը էլ ո՞ւմ է պետք:
Եվ առավել լավ չէ՞ արդյոք,
Որ մարդու ո՜տքը սայթաքի,
Քան թե լեզո՛ւն:
Ուրեմն արի ոչ թե խոսենք,
Այլ մտովին քայլենք առաջ
Այս անծանոթ ճանապարհով,
Մինչեւ հասնենք հանգրվանի`
Հեքիաթա
Պարույր Սևակ
Դու մի’ հարցրու."Սիրո՞ւմ ես ինձ”:
Ինչպես կույրը իր ձեռնափայտն է միշտ հիշում,
Դու էլ հիշի’ր,
Որ երբ իզուր հարց չեն տալիս`
Սուտ պատասխան չե~ն ստանում:
Եվ դու բնավ իմ այս խոսքից մի’ վշտանա,
Այլ մտածիր,
Թե ջրհորի մութ խորության չափման համար
Իր սեփական մանկանն ո՞վ է ջրհոր նետում:
Դու մի’ հարցրու, իսկ ես ասեմ
Քո ուզածից շա~տ ավելին:
Եվ ասում եմ ե՛ս` միօրյա՛ հավատացյալ,
Իսկ դու լսի՛ր, իմ նորօրյա’ աստվածուհի:
Պաշտամունքի մի ծե~ս պիտի արվի այսօր,
Խոստովանքը էլ ո՞ւմ է պետք:
Դու` անծանոթ մի նոր աշխարհ,
Ես` մի հմուտ աշխարհագետ,
Որ վա՛տ գիտեմ, շա~տ վատ գիտեմ
Բազմախոստում տեղանքը քո:
Ու խոսում է մեջս կրկին
Մոլի ոգին հետազոտման.
Ուզում եմ քեզ անգիր անել,
Մտքով գծել քարտեզը քո,_
Հարց ու փորձը էլ ո՞ւմ է պետք:
Եվ առավել լավ չէ՞ արդյոք,
Որ մարդու ո՜տքը սայթաքի,
Քան թե լեզո՛ւն:
Ուրեմն արի ոչ թե խոսենք,
Այլ մտովին քայլենք առաջ
Այս անծանոթ ճանապարհով,
Մինչեւ հասնենք հանգրվանի`
Հեքիաթական ինչ-որ մի տեղ,
Ուր չկա՜ տեր ու տիրական` մեզնից բացի,
Ու մենք պիտի լինենք թլվատ` ջրի՛ նման,
Եվ լինենք կույր` կրակի՛ պես,
Ուր` հակառակ մեր իմացած հին օրենքի`
Մարմինները ջերմությունից չե՛ն լայնանում,
Այլ կծկըվո՜ւմ,
Եվ լուծվում են բոլոր հարցերն` աղի՛ նման,
Դառնալով համ մեր բերանում,
Մեր լարաթափ ջղերի մեջ,
Շփոթահար մեր դեմքերին...
Այնժամ գուցե բնազդաբար ե՛ս քեզ հարցնեմ.
"Սիրո՞ւմ ես ինձ”:
Ե՛ս քեզ հարցնեմ`
Պտասխանիդ չսպասելով,
Այլ օգնելով, որ ստանաս
Նախկին տեսքըդ աստվածուհու,
Նախկին տեսքըդ ա՛յն աշխարհի,
Որ դեռ չուներ գծված քարտեզ:
Եվ իմ հարցին ի պատասխան
Այնժամ գուցե ինքդ ինձ ասես.
"Ասում են, թե դուք օգնում եք լոկ հանվելիս:
Իսկ դու օգնում ես հագնըվել:
Դու ուրի՛շ ես:
Սիրո՜ւմ եմ քեզ”...
Կուզե՞ս լինիմ վշտի ցողեր`
Աչերիդ մեջ շող ցանեմ.
Լուռ գիշերվա անուշ հովեր`
Փունջ ծամերդ փայփայեմ:
Կուզե՞ս լինիմ վարդ – նազելի`
Կրծքիդ վրա վառվռիմ.
Արշալույսի շողեր ոսկի
Դեմքիդ վրա փայփլիմ:
Կուզե՞ս լինիմ ծառ ու ծաղիկ `
Քեզ գրկումս նինջ սփռեմ.
Թալուկ ստվեր ,թովիչ թռչնիկ,
Օրոր ասեմ ,օրորեմ:
Ինչ որ ցանկանաս` կուզե՞ս լինիմ,
Լինիմ երկինք ու երկիր,
Լինիմ ծով , ժայռ ,արև ,լուսին,
Միա՜յն , միա՜յն ինձ սիրի՜ր...
Ավետիք Իսահակյան
Ա~խ , երանի չծնվեի
8512345
Ա~խ , երանի չծնվեի,
Չլսեի,
Հովիվների երգերը ջինջ
Եվ մայրական խոսքերը սուրբ:
Չտեսնեի
Չքնաղ դեմքը իմ տիրուհու
Եվ աշխարհքը հրաշագեղ:
Ա~խ, երանի չծնվեի,
Չլսեի,չտեսնեի-
Չմեռնեի...
Ավետիք Իսահակյան
Պատանի սիրտս բաժակ էր բյուրեղ,
Որ լցվեց մի օր գինով աչքերիդ,
Ու ես այն գինով հարբած խելահեղ
Քո ոտքերն ընկա ու դարձա գերիդ:
Բայց դու փշրեցիր իմ սիրտը մատաղ,
Ա՜խ դու փշրեցիր գավաթն իմ սրտի,
Թափվեց իմ գինին... արյունաշաղախ,
Ու ցնդեց պատրանքն իմ կույր կարոտի, -
Բացվեցին սրտիս աչքերը բոլոր,
Անցավ խելահեղ գինովությունս,
Կուչ եկավ խաբված իմ սիրտը մոլոր,
Ամաչեց, որ քեզ նմանն էր բույնս:
Դու ցոփ գինետան մի բաժակ էիր,
Սիրույս գինին էր աչքերս կապում,
Ա'խ, ինչ լավ եղավ , որ փշրվեցիր,
Քանզի քեզ այժմ քեզնով եմ չափում,
<
...ЕщёՊատանի սիրտս բաժակ էր բյուրեղ,
Որ լցվեց մի օր գինով աչքերիդ,
Ու ես այն գինով հարբած խելահեղ
Քո ոտքերն ընկա ու դարձա գերիդ:
Բայց դու փշրեցիր իմ սիրտը մատաղ,
Ա՜խ դու փշրեցիր գավաթն իմ սրտի,
Թափվեց իմ գինին... արյունաշաղախ,
Ու ցնդեց պատրանքն իմ կույր կարոտի, -
Բացվեցին սրտիս աչքերը բոլոր,
Անցավ խելահեղ գինովությունս,
Կուչ եկավ խաբված իմ սիրտը մոլոր,
Ամաչեց, որ քեզ նմանն էր բույնս:
Դու ցոփ գինետան մի բաժակ էիր,
Սիրույս գինին էր աչքերս կապում,
Ա'խ, ինչ լավ եղավ , որ փշրվեցիր,
Քանզի քեզ այժմ քեզնով եմ չափում,
Քեզնով, ինչպես լուսինը՝ լուսնով,
Որ լուսացել էր սիրույս արևով,
Քեզնով եմ չափում, ոչ թե ցնորքով սիրահառաչ,
Որ իմ կույր սիրով աչքերս էր կապում,
Ինձ ծունկի բերում, ինչպես սիրատանջ,
Խաբված աստծուն՝ սատանի առաջ...
Ա՜խ արևն էլ է երբեմն խաբվում՝
Մեռած լուսնյակին իր լույսով չափում:
Հովհաննես Շիրազ
Իմ Արարատ սուրբ սարը վես
Մեր նախահայր Հայկն է կարծես,
Որ թիկնել է ամպ ու շանթին,
Ու ծխում է հանց նահապետ՝
Խաղաղության չիբուխն իր հին
Ու ամպն է ծուխ չիբխի գլխին։
Ծխում է նա ու բարձունքեն
Աչք է պահում իր թոռներին,
Դարեր հսկում, որ չցրվեն
Ու կուլ չերթան աշխարհներին։
Ու հսկում է նրանց ճամփան
Օրորոցից մինչ գերեզման։
Խաղաղ է նա, տեսնում է, թե
Ոնց են ելնում օրորոցից
Թուխ, քաջորակ թոռներն իր վեհ
Ու չարը դուրս վանում երկրից,
Դաշտ են ձգում խոփն արծաթե
Ու ոսկի հաց պոկում քարից։
<p ...ЕщёԻմ Արարատ սուրբ սարը վես
Մեր նախահայր Հայկն է կարծես,
Որ թիկնել է ամպ ու շանթին,
Ու ծխում է հանց նահապետ՝
Խաղաղության չիբուխն իր հին
Ու ամպն է ծուխ չիբխի գլխին։
Ծխում է նա ու բարձունքեն
Աչք է պահում իր թոռներին,
Դարեր հսկում, որ չցրվեն
Ու կուլ չերթան աշխարհներին։
Ու հսկում է նրանց ճամփան
Օրորոցից մինչ գերեզման։
Խաղաղ է նա, տեսնում է, թե
Ոնց են ելնում օրորոցից
Թուխ, քաջորակ թոռներն իր վեհ
Ու չարը դուրս վանում երկրից,
Դաշտ են ձգում խոփն արծաթե
Ու ոսկի հաց պոկում քարից։
Ու ժպտում է հոր պես հպարտ,
Թիկնած հնուց մեր երկրին.
Մեր նահապետ լեռն Արարատ
Լուռ ծխում է խաղաղության,
Իմաստության չիբուխն իր հին։
Ու ժամանակն է ծուխը չիբխին...
Հովհաննես Շիրազ
Ա՜խ, ես գիտե՛մ, չէ՜իր սիրում,
Հիմա գիտեմ ես անկասկած...
Վազվզում ենք մենք սեզերում,
Խոտերի մեջ խոնավ ու թաց:
Հետո նստում ուրախ ու գոհ,
Երեքնուկի թուփ ենք քաղում
Եվ այդ ծանոթ երեքնուկով
“Սիրում-սիրում” անվերջ խաղում:
Անուններում երեք հոգու
Եվ դու կաս միշտ, և ե՛ս միշտ կամ
Քո անունն եմ ես միշտ պոկում,
Իսկ դու իմը` ո՜չ մի անգամ:
Որքա՜ն անգամ եմ ես վանել
Տխուր մտքերն ինձնից հեռու
Եվ վախեցել եմ միտք անել,
<p sgFFFFFFc000000...ЕщёԱ՜խ, ես գիտե՛մ, չէ՜իր սիրում,
Հիմա գիտեմ ես անկասկած...
Վազվզում ենք մենք սեզերում,
Խոտերի մեջ խոնավ ու թաց:
Հետո նստում ուրախ ու գոհ,
Երեքնուկի թուփ ենք քաղում
Եվ այդ ծանոթ երեքնուկով
“Սիրում-սիրում” անվերջ խաղում:
Անուններում երեք հոգու
Եվ դու կաս միշտ, և ե՛ս միշտ կամ
Քո անունն եմ ես միշտ պոկում,
Իսկ դու իմը` ո՜չ մի անգամ:
Որքա՜ն անգամ եմ ես վանել
Տխուր մտքերն ինձնից հեռու
Եվ վախեցել եմ միտք անել,
Որ դու... որ դու ինձ չես սիրում:
Չէ՜,ինձ չէի՛ր, չէի՛ր սիրում...
Թե չէ – ի՞նչ է, բա՞րդ էր այդքան
Գտնել երեք անուններում
Իմ անունը գեթ մեկ անգամ:
Պարույր Սևակ
Ես նայում եմ իմ ձեռքերին,
Ա՛յնպես նայում,
Որ դիտողը ինձ կարող է խենթ համարել:
Նայո՜ւմ-նայո՜ւմ,
Շուռ ու մուռ եմ տալիս այնպե՛ս,
Քարկըտիկ եմ կարծես խաղում առանց քարի:
Ու նրանց հետ խոսում եմ ես
(Նաև խոսո՜ւմ)
Եվ համարրյա նույն լրջությամբ,
Ինչպես Համլետ արքայազնը՝ լերկ գանգի հետ,
Որովհետև... այս ձեռքե՜րը,
Միայն սրա՛նք,
Սրա՜նք պիտի լոկ վկայեն,
Թե եղե՞լ ես դու իմ կյանքում,
Ունեցե՞լ եմ երբևէ քեզ,
Զգացե՞լ եմ քեզ՝ համի պես,
Ապրե՞լ եմ քեզ՝ ցավի նման:
Այս ձեռքե՛րը,
<s
...ЕщёԵս նայում եմ իմ ձեռքերին,
Ա՛յնպես նայում,
Որ դիտողը ինձ կարող է խենթ համարել:
Նայո՜ւմ-նայո՜ւմ,
Շուռ ու մուռ եմ տալիս այնպե՛ս,
Քարկըտիկ եմ կարծես խաղում առանց քարի:
Ու նրանց հետ խոսում եմ ես
(Նաև խոսո՜ւմ)
Եվ համարրյա նույն լրջությամբ,
Ինչպես Համլետ արքայազնը՝ լերկ գանգի հետ,
Որովհետև... այս ձեռքե՜րը,
Միայն սրա՛նք,
Սրա՜նք պիտի լոկ վկայեն,
Թե եղե՞լ ես դու իմ կյանքում,
Ունեցե՞լ եմ երբևէ քեզ,
Զգացե՞լ եմ քեզ՝ համի պես,
Ապրե՞լ եմ քեզ՝ ցավի նման:
Այս ձեռքե՛րը,
Միայն սրա՛նք,
Սրա՜նք պիտի լոկ վկայեն,
Որովհետև...
Ինձ եղածը մտապատրանք է լոկ թվում,
Կարդացած վե՛պ,
Ուրիշ մեկի պատմած երա՜զ:
Ու չեմ հիշում մինչև անգամ քո դեմքը ես.
Տանջում եմ ինձ,
Չեմ ներում ինձ,
Ատում եմ ինձ,
Բայց... չե՜մ հիշում դեմքըդ անգամ:
Միայն սիրված ու համբուրված աչքերը քո,
Ասես քեզնից ընդմիշտ պոկված,
Ուր նայում եմ՝ ինձ են նայում,
Ուր նայում եմ՝ գտնում են ինձ,
Այն Բախտի պես,
Որ դիցապաշտ հին հույներին
Հետևում էր ամբողջ կյանքում...
Անգամ դեմքդ չեմ հիշում ես...
Ու թե հիշեն՝
Միայ՛ն սրանք,
Լոկ ձեռքե՜րըս պիտի հիշեն
Ու վկայեն, որ դու կայի՛ր,
Որ դու եղա՛ր:
Իրո՜ք եղար:
Միայն սրա՛նք պիտի հիշեն
Քո ձևե՛րը,
Մա՛շկը, Հո՛տը,
Սարսո՛ւռը,-
Քեզ՝ ամբողջովի՜ն...
Ու չնայե՞մ իմ ձեռքերին
Ու չնայե՞մ այնպե՛ս, այնքա՛ն,
Որ դիտողը ինձ կարծի... խենթ:
Ու թե կարծի՝ կսխալվի՞...
Պարույր Սևակ
Այդ ո՞վ է ասել ` նորից են սիրում:
Նորի՛ց չեն սիրում ,սիրում են կրկի՜ն...
Ու երբ մինչևիսկ ալյուրից (դեռ տա՜ք)
Դու նո՛ւյն մարմինն ես հիշում բնազդով,
Երբ հոտն էլ սուրճի նրա՛ն հիշեցնում
Եվ քո գունազարդ քնի փոխարեն
Անքնություն է փռում սպիտակ.
Երբ աստղերն իրենց կլորակ սանրով
Մազերդ են սանրում ,իսկ դու վերստին
Շոյանքի սովոր քո մազերի մեջ
Նո՛ւյն հանգստարար մատերն ես զգում .
Երբ օտար մեկի շարժումի ,դեմքի
Նմանությունը հեռու – մոտավոր
ոտներդ է ասես դնում գիպսի մեջ,
Իսկ միտքդ բեկում այնպե՛ս կտրական,
Ինչպես լույսերի վետվետումներից
Երկաթգծերն են կարծես
...ЕщёԱյդ ո՞վ է ասել ` նորից են սիրում:
Նորի՛ց չեն սիրում ,սիրում են կրկի՜ն...
Ու երբ մինչևիսկ ալյուրից (դեռ տա՜ք)
Դու նո՛ւյն մարմինն ես հիշում բնազդով,
Երբ հոտն էլ սուրճի նրա՛ն հիշեցնում
Եվ քո գունազարդ քնի փոխարեն
Անքնություն է փռում սպիտակ.
Երբ աստղերն իրենց կլորակ սանրով
Մազերդ են սանրում ,իսկ դու վերստին
Շոյանքի սովոր քո մազերի մեջ
Նո՛ւյն հանգստարար մատերն ես զգում .
Երբ օտար մեկի շարժումի ,դեմքի
Նմանությունը հեռու – մոտավոր
ոտներդ է ասես դնում գիպսի մեջ,
Իսկ միտքդ բեկում այնպե՛ս կտրական,
Ինչպես լույսերի վետվետումներից
Երկաթգծերն են կարծես ջարդոտվում.
Երբ անձրևներից հողն է ասես թթվում
Եվ ստիպում է ռունգո էլ զգալ,
որ մենակ ես դու իբրև մի ... Իգրեկ,
Իսկ ինչ-որ մի տեղ կամ հենց քո կողքին
Կա մի Իքս ուրիշ ,առանց որի դու
Խնդիր չե՜ս կազմի,ո՛չ էլ կլուծես ,-
Մի՛շտ ,ամե՜ն անգամ պաշարում է քեզ
Նույն զգացումը անճեղք ու անդուռ,
Եվ հասկանում ես ,որ մարդն ,ի վերջո,
Նորի՛ց չի սիրում ,սիրում է կրկի՜ն,
Քանզի կա մթին մի կախյալություն
Ջղի և արյան ,հոգու ու կրէի .
Քանզի նշանը հանման – գումարման
Այդ մե՛նք չենք դնում լուծվելիք խնդրում.
Քանզի թեպետև բախտ մենք ենք փնտրում,
Բայց բա՛խտը,
Բա՛խտը,
Բա՜խտն է մեզ ընտրում ...
Ուստի մինչևիսկ սիրառատ հոգին
Նորի՛ց չի սիրում ,սիրում է կրկի՜ն ...
Պարույր Սևակ
Հիմա հիշում եմ բոլոր օրերս հին ու անցած,
Լուսազարդ ու թեւավոր օրերս հին ու անցած:
Եվ թվում է, թե նոքա կարկաչելով պիտի գան -
Մանուկների նման հուր -օրերս հին ու անցած:
Բայց գալիս են նոքա լո՜ւռ, ու հոգնաբեկ, ու տխուր,
Անցորդների պես մոլոր -օրերս հին ու անցած:
Պանդուխտների նման այն, որ հեռացել են վաղուց -
Տուն են դառնում նորից նոր -օրերս հին ու անցած:
Եվ նստում են, հոգնաբեկ, ահա սրտիս վրա ծեր
Ու հորանջում են տխուր -օրերս հին ու անցած:
Եվ չեն կանչում ոչ ոքի. մտորում են ու լռում.-
Քո՜ւն են փնտրում ու անդորր -օրերս հին ու անցած:
Եղիշե Չարենց
Հնչում են օրերը, կանչում են,
Օրերը - կարմիր ու բոսոր.
Օրերը ղողանջ ու հնչյուն են,
Զնգում են՝ հրե ու հզոր:
Ու սիրտս զնգում է, զնգում է,
Թռչում է՝ կրակ է ու բոց.
Լսո՞ւմ ես սրտի իմ զնգունը,
Լսո՞ւմ ես, լսո՞ւմ ես, թե ոչ...
Կրա՛կ կա սրտիս մեջ, կրա՛կ կա,
Հրդեհ է՝ վառվում է հրկեզ.
ալիքը, կուզեմ, որ արա՛գ գա -
Անդարձ է կարոտը երգիս:
Կուզեմ, որ կյանքի մեջ գալիք այն
Երգերս զնգան ու հնչեն -
Կուզեմ, որ լսե, ա՜խ, գալիքը
Երգերս այս վառ ու հնչեղ...
Եղիշե Չարենց
Բարեւ կուտամ, չես առնի,
Ոտքիդ կոխած հողն եմ, յար.
Սիրտըս անխիղճ մի' ճմլի,
Չե՞ որ միջին դուն ես, յար:
Քանց սարյակի թեւը սեւ
Իմ աչքերը շա'տ են սեւ,
Աչքն էլ սրտի հայլին է,
Չե՞ որ սիրտս էլ շա'տ է սեւ՜:
Ավետիք Իսահակյան
Ծաղկել է նորից իմ այգին,
Սրտում իմ գարուն է արդեն,
Սիրում եմ այնպե՜ս քնքշագին,
Սիրում եմ, բայց ո՞ւմ` չգիտեմ:
Դողում է սիրտս նորբաց,
Նորբաց մի հորվարդի պես,
Շրջում եմ սիրուց արբած,
Շրջում ու երգում եմ ես...
Վահան Տերյան
ԳԱՐՆԱՆԱՄՈՒՏ
6812345
Քնքշաբույր ծաղկանց հրեղեն խաղով
Ժպտում են նորից անտառ ու ձորակ,
Եվ հեղեղները խոսուն-սառնորակ
Ողջունում են ինձ զվարթ ծիծաղով։
Զուգել ես նորից դաշտ, անտառ ու լեռ,
Գարո՜ւն, ամեն տեղ նոր կյանք ես վառել
Իմ սրտում էլ ես թևերըդ փռել,
Ւմ հոգում էլ ես հրդեհել նոր սեր։
Եվ ահա կրկին զվարթ ու ջահել,
Դուրս ելա տխուր մենության բանտից.
Պայծառ աչքերըդ ողջունում են ինձ,
Եվ ես չեմ կարող իմ ճիչը պահել։
Բացել ես իմ դեմ ոսկեղեն հեռուն,
Ծ.աղկել ես սարո՛ւմ, անտառո՛ւմ, արտո՛ւմ,
Ուրիշ երգեր են հնչում իմ սրտում —
Ողջո՛ւյն քեզ, արև, ողջո՛ւյն քեզ, գարուն...
Վահան Տերյան
Դու շրջում ես ամենուրեք, դու չըկաս,
Աներևույթ դու խոսում ես աշխարհում,
Հանկարծ, անկարծ շշնջում ես, որ կըգաս,
Հըմայում ես, կանչում, կանչում ու լռում.
Քնքուշաբույր ծաղիկների թերթերում,
Հույս դաշտերի խաղաղ նիրհող օվկիանում
Եվ աստղազարդ, խորհրդավոր գիշերում,
Եվ ջրերի արծաթաճոճ օրրանում։
Ամենուրեք մի կարոտ ես դու նետել,
Քո ըստվերն ես փռել անծիր աշխարհում,
Դու ես հյուսում աստղացանցը ոսկեթել,
Գիշեր ու զօր կյանքը դու ես զարդարում։
Եվ աշխարհի ուղիներում ես մոլոր
Թափառում եմ և որոնում տխրադեմ,
Լսում եմ քո
...ЕщёԴու շրջում ես ամենուրեք, դու չըկաս,
Աներևույթ դու խոսում ես աշխարհում,
Հանկարծ, անկարծ շշնջում ես, որ կըգաս,
Հըմայում ես, կանչում, կանչում ու լռում.
Քնքուշաբույր ծաղիկների թերթերում,
Հույս դաշտերի խաղաղ նիրհող օվկիանում
Եվ աստղազարդ, խորհրդավոր գիշերում,
Եվ ջրերի արծաթաճոճ օրրանում։
Ամենուրեք մի կարոտ ես դու նետել,
Քո ըստվերն ես փռել անծիր աշխարհում,
Դու ես հյուսում աստղացանցը ոսկեթել,
Գիշեր ու զօր կյանքը դու ես զարդարում։
Եվ աշխարհի ուղիներում ես մոլոր
Թափառում եմ և որոնում տխրադեմ,
Լսում եմ քո ձայնը անուշ-լուսավոր,
Կանչում եմ քեզ, բայց անունըդ չգիտեմ։
Վահան Տերյան
Իմ Արարատ սուրբ սարը վես
Մեր նախահայր Հայկն է կարծես,
Որ թիկնել է ամպ ու շանթին,
Ու ծխում է հանց նահապետ՝
Խաղաղության չիբուխն իր հին
Ու ամպն է ծուխ չիբխի գլխին։
Ծխում է նա ու բարձունքեն
Աչք է պահում իր թոռներին,
Դարեր հսկում, որ չցրվեն
Ու կուլ չերթան աշխարհներին։
Ու հսկում է նրանց ճամփան
Օրորոցից մինչ գերեզման։
Խաղաղ է նա, տեսնում է, թե
Ոնց են ելնում օրորոցից
Թուխ, քաջորակ թոռներն իր վեհ
Ու չարը դուրս վանում երկրից,
Դաշտ են ձգում խոփն արծաթե
Ու ոսկի հաց պոկում քարից։
<p ...ЕщёԻմ Արարատ սուրբ սարը վես
Մեր նախահայր Հայկն է կարծես,
Որ թիկնել է ամպ ու շանթին,
Ու ծխում է հանց նահապետ՝
Խաղաղության չիբուխն իր հին
Ու ամպն է ծուխ չիբխի գլխին։
Ծխում է նա ու բարձունքեն
Աչք է պահում իր թոռներին,
Դարեր հսկում, որ չցրվեն
Ու կուլ չերթան աշխարհներին։
Ու հսկում է նրանց ճամփան
Օրորոցից մինչ գերեզման։
Խաղաղ է նա, տեսնում է, թե
Ոնց են ելնում օրորոցից
Թուխ, քաջորակ թոռներն իր վեհ
Ու չարը դուրս վանում երկրից,
Դաշտ են ձգում խոփն արծաթե
Ու ոսկի հաց պոկում քարից։
Ու ժպտում է հոր պես հպարտ,
Թիկնած հնուց մեր երկրին.
Մեր նահապետ լեռն Արարատ
Լուռ ծխում է խաղաղության,
Իմաստության չիբուխն իր հին։
Ու ժամանակն է ծուխը չիբխին...
Հովհաննես Շիրազ
ԽԵՆԹԸ
6812345
Ես նայում եմ իմ ձեռքերին,
Ա՛յնպես նայում,
Որ դիտողը ինձ կարող է խենթ համարել:
Նայո՜ւմ-նայո՜ւմ,
Շուռ ու մուռ եմ տալիս այնպե՛ս,
Քարկըտիկ եմ կարծես խաղում առանց քարի:
Ու նրանց հետ խոսում եմ ես
(Նաև խոսո՜ւմ)
Եվ համարրյա նույն լրջությամբ,
Ինչպես Համլետ արքայազնը՝ լերկ գանգի հետ,
Որովհետև... այս ձեռքե՜րը,
Միայն սրա՛նք,
Սրա՜նք պիտի լոկ վկայեն,
Թե եղե՞լ ես դու իմ կյանքում,
Ունեցե՞լ եմ երբևէ քեզ,
Զգացե՞լ եմ քեզ՝ համի պես,
Ապրե՞լ եմ քեզ՝ ցավի նման:
Այս ձեռքե՛րը,
Միայն սրա՛նք,
Սրա՜նք պիտի լոկ վկայեն,
Որովհետև...
Ինձ եղածը մտապատրանք է լոկ թվում,
Կարդացած վե՛պ,
Ուրիշ մեկի պատմած երա՜զ:
Ու չեմ հիշում
...ЕщёԽԵՆԹԸ
6812345
Ես նայում եմ իմ ձեռքերին,
Ա՛յնպես նայում,
Որ դիտողը ինձ կարող է խենթ համարել:
Նայո՜ւմ-նայո՜ւմ,
Շուռ ու մուռ եմ տալիս այնպե՛ս,
Քարկըտիկ եմ կարծես խաղում առանց քարի:
Ու նրանց հետ խոսում եմ ես
(Նաև խոսո՜ւմ)
Եվ համարրյա նույն լրջությամբ,
Ինչպես Համլետ արքայազնը՝ լերկ գանգի հետ,
Որովհետև... այս ձեռքե՜րը,
Միայն սրա՛նք,
Սրա՜նք պիտի լոկ վկայեն,
Թե եղե՞լ ես դու իմ կյանքում,
Ունեցե՞լ եմ երբևէ քեզ,
Զգացե՞լ եմ քեզ՝ համի պես,
Ապրե՞լ եմ քեզ՝ ցավի նման:
Այս ձեռքե՛րը,
Միայն սրա՛նք,
Սրա՜նք պիտի լոկ վկայեն,
Որովհետև...
Ինձ եղածը մտապատրանք է լոկ թվում,
Կարդացած վե՛պ,
Ուրիշ մեկի պատմած երա՜զ:
Ու չեմ հիշում մինչև անգամ քո դեմքը ես.
Տանջում եմ ինձ,
Չեմ ներում ինձ,
Ատում եմ ինձ,
Բայց... չե՜մ հիշում դեմքըդ անգամ:
Միայն սիրված ու համբուրված աչքերը քո,
Ասես քեզնից ընդմիշտ պոկված,
Ուր նայում եմ՝ ինձ են նայում,
Ուր նայում եմ՝ գտնում են ինձ,
Այն Բախտի պես,
Որ դիցապաշտ հին հույներին
Հետևում էր ամբողջ կյանքում...
Անգամ դեմքդ չեմ հիշում ես...
Ու թե հիշեն՝
Միայ՛ն սրանք,
Լոկ ձեռքե՜րըս պիտի հիշեն
Ու վկայեն, որ դու կայի՛ր,
Որ դու եղա՛ր:
Իրո՜ք եղար:
Միայն սրա՛նք պիտի հիշեն
Քո ձևե՛րը,
Մա՛շկը, Հո՛տը,
Սարսո՛ւռը,-
Քեզ՝ ամբողջովի՜ն...
Ու չնայե՞մ իմ ձեռքերին
Ու չնայե՞մ այնպե՛ս, այնքա՛ն,
Որ դիտողը ինձ կարծի... խենթ:
Ու թե կարծի՝ կսխալվի՞...
Պարույր Սևակ
ՄԵՐ ՍԵՐԸ
6812345
Հայաստա՛ն աշխարհ,
Դու մե՛րը եղար ու մերը չեղա՜ր,
Դրա համար էլ մենք քեզ սիրեցինք սիրահարի՝ պես ...
Դու մե՛րը եղար,
Ինչպես որ մերն է մեր երակներում հոսող արյունը,
Եվ մերը չեղար,
Ինչպես մերը չէ Վարագա սարի արեւածագը,
Սասնա անտառին իջնող մանանան,
Մշո դաշտերը շոյող սոսափը ...
Դու մոտի՛կ եղար՝
Սրտիդ տրոփը մեր կոշտ ձեռքերին հաղորդելու՜ չափ,
Եվ հեռու եղար՝
Սահմանից այն կողմ
Անիի կարմիր ավերակներից մեզ երեւացող
Մայր տաճարի՜ պես:
Դու տաք հո՜ղ եղար՝
Մեր պիրկ խոփերի տենչանքին հլու,
Մեր գգվանքներից ծլարձակող հո՜ղ,
Եվ միրաժ եղար
Կապույտ, անշոշափ ու անբռնելի,
Մենք՝ անվերջ հասնո՛ղ,
Իսկ դու՝ հեռացո՛ղ, անվերջ հեռացո՜ղ...
Հայաստ
...ЕщёՄԵՐ ՍԵՐԸ
6812345
Հայաստա՛ն աշխարհ,
Դու մե՛րը եղար ու մերը չեղա՜ր,
Դրա համար էլ մենք քեզ սիրեցինք սիրահարի՝ պես ...
Դու մե՛րը եղար,
Ինչպես որ մերն է մեր երակներում հոսող արյունը,
Եվ մերը չեղար,
Ինչպես մերը չէ Վարագա սարի արեւածագը,
Սասնա անտառին իջնող մանանան,
Մշո դաշտերը շոյող սոսափը ...
Դու մոտի՛կ եղար՝
Սրտիդ տրոփը մեր կոշտ ձեռքերին հաղորդելու՜ չափ,
Եվ հեռու եղար՝
Սահմանից այն կողմ
Անիի կարմիր ավերակներից մեզ երեւացող
Մայր տաճարի՜ պես:
Դու տաք հո՜ղ եղար՝
Մեր պիրկ խոփերի տենչանքին հլու,
Մեր գգվանքներից ծլարձակող հո՜ղ,
Եվ միրաժ եղար
Կապույտ, անշոշափ ու անբռնելի,
Մենք՝ անվերջ հասնո՛ղ,
Իսկ դու՝ հեռացո՛ղ, անվերջ հեռացո՜ղ...
Հայաստա՛ն աշխարհ,
Դու այդպե՛ս եղար,
Եվ դրա համար մենք քեզ սիրեցինք
Ո՛չ հարազատի հանդարտիկ սիրով,
Այլ՝ սիրածի՛ պես, սիրահարի՜ պես.
Ցավո՛տ, ցավախա՜ռն
Երազով, լույսով, երգող տխրությամբ,
Մերթ խռովելով,
Մերթ հաշտվելով,
Քո գրկո՛ւմ անգամ՝ քեզ կարոտելո՛վ,
Քեզ կորցնելու ահից՝ տագնապա՛ծ,
Քեզ ունենալու խինդից՝ երջանի՜կ,
Եվ բախտիդ համար անվերջ, ամեն պահ մեռնել-ապրելո՜վ...
Հայաստա՜ն աշխարհ...
Ս. Կապուտիկյան
Ես չգիտեմ՝ սիրու՞մ եմ ես:
6812345
Ես չգիտեմ՝ սիրու՞մ եմ ես:
Ա՜խ, այդպես չէ՜ սիրտը սիրում,
Ինչպե՞ս ասեմ սիրում եմ քեզ,
երբ չես գերում, երբ չես այրում:
Բայց դե լա՜վ է զգալ, որ ինձ,
լուռ ու խորունկ սիրում ես դու.
Որ աշխարհում՝ ու՛մ էլ գտնես,
ինձ դեռ փնտրում, փնտրու՜մ ես դու:
Որ դահլիճում, ու՜ր էլ նստեմ,
ամեն ծայրից տեսնում ես ի՜նձ,
Որ մարդաշատ խմբերի մեջ
ով էլ խոսի, լսում ես ի՜նձ:
Որ փողոցում հանդիպելիս
հեռվից հեռու ի՜նձ ես թեքվում:
Անցնում եմ ես, ու փողոցը
հայացքովդ է ասես լցվում:
Այդպես աստղոդ երեկոյին
երկինք չենք էլ նայում թեև,
Բայց ամեն պահ շունչ
...ЕщёԵս չգիտեմ՝ սիրու՞մ եմ ես:
6812345
Ես չգիտեմ՝ սիրու՞մ եմ ես:
Ա՜խ, այդպես չէ՜ սիրտը սիրում,
Ինչպե՞ս ասեմ սիրում եմ քեզ,
երբ չես գերում, երբ չես այրում:
Բայց դե լա՜վ է զգալ, որ ինձ,
լուռ ու խորունկ սիրում ես դու.
Որ աշխարհում՝ ու՛մ էլ գտնես,
ինձ դեռ փնտրում, փնտրու՜մ ես դու:
Որ դահլիճում, ու՜ր էլ նստեմ,
ամեն ծայրից տեսնում ես ի՜նձ,
Որ մարդաշատ խմբերի մեջ
ով էլ խոսի, լսում ես ի՜նձ:
Որ փողոցում հանդիպելիս
հեռվից հեռու ի՜նձ ես թեքվում:
Անցնում եմ ես, ու փողոցը
հայացքովդ է ասես լցվում:
Այդպես աստղոդ երեկոյին
երկինք չենք էլ նայում թեև,
Բայց ամեն պահ շունչն աստղերի
զգու՜մ ենք մեր գլխավերև...
Ս. Կապուտիկյան
Դու ուզում էիր քայլել ինձ հետ
6812345
Դու ուզում էիր քայլել ինձ հետ,
Ես ասացի պաղ՝ << Մնաք բարով >>.
Ու սրտակտուր դու դարձար ետ,
Ես թեքվեցի իմ ճանապարհով:
Բայց ինչու՞. չէ՞ որ լավ էր քայլել
Ու մեկտեղ զգալ կյանք ու գարուն,
Մեր Աբովյանով բարձրանալ վեր
Դեպի Նորքե՜րը, դեպի հեռու՛ն:
Էլ ինչու՞ կյանքին, բախտին, սիրուն
Ես ասացի պաղ՝ << Մնաք բարով >>.
Ա՛խ, առանց այն էլ նրանք մնում,
Իսկ ես անցնու՜մ եմ այս աշխարհով...
Ս. Կապուտիկյան
«Սուլամիթա Սեվակի մեծ սերը»
Իմ վերջին սեր: Երբեք մի մոռացիր, որ եսքեզհետ եմ, ես քոնն եմ: Ես սիրում եմ քեզՄեծսիրով: Եթե դու Այն ես, ում անվանումեմԻնքը, ապա իմ սիրո համար ոչինչչինշանակում թե դու ում կսիրես(չակերտներիմեջ կամ</
...Ещё«Սուլամիթա Սեվակի մեծ սերը»
Իմ վերջին սեր: Երբեք մի մոռացիր, որ եսքեզհետ եմ, ես քոնն եմ: Ես սիրում եմ քեզՄեծսիրով: Եթե դու Այն ես, ում անվանումեմԻնքը, ապա իմ սիրո համար ոչինչչինշանակում թե դու ում կսիրես(չակերտներիմեջ կամ առանց դրանց), ում հետև ինչպեսկամուսնանաս, քանի երեխակունենաս և այլն:Միայն թե մնա այն, որին եսսիրեցի և սիրումեմ ու երբեք մի մոռացիր, որես քոնն եմ, որ եսքեզ հետ եմ լինելու, թեկուզհեռվից, թեկուզանջատված:
Դու գիտես, որ մեզ վիճակված չէապրելմիասին: Ես գիտեմ, որ կլինեմ քեզ հետ.ահաայս դիլեման է հենց մերճակատագիրը:Ընդունիր նրան` այդճակատագրին ու ապրիրայդպես` դժվարին,բայց լուսավոր,սարսափելի, բայց հարուստ,խեղճ, բայցնախանձելի կյանքով: