Ораз замоне ба худ меояд, ки ду пойашро буридаанд ва рӯзи сеюми мадҳушияш дар беморхона аст.

Барояш хеле дардовар ва ҳасратнок буд. Яку якбора дунё дар назараш тираву тор ва вахим менамояд: амаи орзуҳояш барбод рафтанд, дигар роҳ намегардад, ҳамаи дарҳо ба рӯяш маҳкам шуданд, ҳаёташ оғоз нагашта тамом шуд, гуфта дар дил зор-зор мегиряд, вале ба атрофиён ин вазъи худро нишон намедиҳад.
Ӯ ҳини як садамаи фалокатбор ду пойашро аз даст дод, вале бовар ба зиндагӣ ва майли зистанро аз даст надод. Ораз аз мову шумо аз замин то осмон фарқ мекунад. Ӯ ирода, ҷасорат, тавон ва умед дорад, ки аксарият надоранд. Бо ду пойи сунъӣ қавӣ монд ва зиндагиро чунон сохт, ки ҳар як ҷавон орзу мекунад. Имрӯз ӯ духтур, варзишгари муваффақ ва ҳамсари меҳрубон, инчунин аз зиндагӣ розист.