Տուն դարձիր ճամփով որով հեռացար

Ետ արի տունդ հին ու մոռացված
Կամ գուցե քեզնից հավերժ բաժանված
Միթե այլևս դու չէս մտածում
Որ քեզ սպասող աչքերն էն սառել
Որ քեզ գիրկ առնող ձեռքերն են մաշվել
Միթե չէս լսում ձայնը իմ սրտի
Որ կար ժամանակ այնտեղ ապրելով լսում էիր դու միշտ:
Կյանքիդ կյանք չասես օտար երկրում
Տանդ տուն չասես օտարի հողի
Տունդ խավար է արևից ուրիշ
Տունդ ցուրտ կլինի առանց մոր շնչի:
Մի՞թե մոռացար ամենքիս այստեղ...
Այսպէս էր ասում մայրը զավակի: