Թե բացակաս՝ լուռ ու անխոս

Գլորում ես օրերիդ մեջ ու լռեցնում,
Թե կարոտս հպարտության գերեվարքում
Կանչ չի՜ դառնում,
Էլ իզուր ես ինձ որպես հուշ
Սրտիդ պահում,
Ինչի՞ս է պետք ինձ հիշելդ...
Թե գրածդ աչքից հեռու մի տեղ թաղում,
Ձայն չես հանում,
Թե մորմոքդ մարգարտաբառ կանչ չի՜ դառնում
Ու գիշերով ունկս շոյում,
Պարզից պարզ է՝ քի՜չ ես սիրում։
Ախր, սիրո քիչը ո՞րն է.
Սիրո մեջ շատ ու քիչ չկա,
Կա'մ սիրում ես, կա'մ չես սիրում,
Հպարտության ու վրեժի գերի դարձած՝
Ի՜նչ ես լռիկ հոգիս հանում,
Հստակ գիտեմ, որ աշխարհում
ամենաշա՜տն ի՜նձ ես սիրում...
Իսկ քեզ կարոտ իմ կարո՜տը....
Իմ կարոտը օղակ դարձած,
Խեղդում է ինձ,
Գրչիս ծայրին՝ բառատարափ աղաղակո՜ւմ,
Դեռ չգրած՝ բառս սրտիս խորքից պոկում,
Քե՜զ է բերում,
Իմ կարոտը՝ ինձանից շատ, քե'զ է սիրում։
Արի, մի գդալ իմ կարոտից տար,
Ու մերան արա քո այդ քար սիրուն,
Իմ ծով կարոտը այնքա՛ն ուժ ունի՝
Հպարտությա՛նն էլ սեր կմերանի....
Լիլիթ Աղասյան