Ա՜Խ, ԵՐԱՆԻ ԹԵ ՄՆԱՅԻՐ ԱՅԴՊԵՍ...

֊Բավական է... Այլևս չեմ կարողանում դիմանալ, մայրիկ, չեմ կարողանում,_ հուսահատորեն գոռաց Աննան խոհանոցից։ Այդ պահին Դավիթը զգաց այրված պլաստիկի հոտը։ Նա շտապեց խոհանոց և տեսավ, թե ինչպես էր Աննան ձեռքին պահում էլեկտրական թեյնիկի մնացորդները, որոնք հալված՝ ծխում էին, իսկ մայրը, նստած սեղանի անկյունում, նայում էր Աննային՝ վախեցած աչքերով, չհասկանալով, թե ինչու է դուստրն այդքան վրդովված... Ինչու՞ է բարկանում։ ֊Այս անգամ ի՞նչ պատահեց,_ հարցրեց Դավիթը հանգիստ տոնով, չնայած նա արդեն կռահել էր, թե ինչ էր պատահել։ ֊Նայիր,_ գոռաց Աննան։_ Նա էլեկտրական թեյնիկը դրեց գազօջախի վրա, ապա վառեց կրակը։ Իբրև թե ուզում էր թեյ պատրաստել։ Արդյունքը՝ թեյնիկը փչացավ, և քիչ էր մնում գրեթե այրվեր բնակարանը։ Ի՞նչ կլիներ, եթե մենք տանը չլինեինք։ Ես այլևս չեմ կարող այսպես ապրել... այսպես շարունակել։ Վաղը իսկույն կսկսեմ նրան ծերանոցում տեղավորելու գործընթացը։ Ծեր կինը, որ վախից կծկվել էր աթոռի վրա, լսելով դստեր խոսքերը, խեղճացած նայեց նրան՝ անհասկացողության և տխրության խառնուրդով, ապա, առանց որևէ բառ ասելու, դանդաղ քայլերով վերադարձավ իր սենյակ։ ֊Լո՞ւրջ ես ասում,_ զարմացած հարցրեց Դավիթը։ ֊Ավելի քան երբևէ, Դավիթ,_ պատասխանեց Աննան՝ դեռևս դողալով։ ֊Չեմ կարողանում հավատալ լսածիս։ Չէ՞ որ մենք դիմանում ենք այդ ամենին, և պետք է դիմանանք։ Սա քո մայրն է՝ Աննա,_ ասում է Դավիթը հարկադրված ժպիտով՝ բարձրացնելով հալված թեյամանը։_ Մի՛ անհանգստացիր, ես քեզ համար մեկ ուրիշը կգնեմ։ ֊Ի՞նչ...Մի՛ անհանգստցի՞ր, Դավի՛թ,- պայթեց նա։_ Գործընկերներս ամիսներ շարունակ ինձ ասում էին հնարավոր վտանգների մասին։ Եվ միայն հասարակության կարծիքի համար ես քայլեր չէի ձեռնարկում... Բայց հիմա այլ է... ամեն ինչ ավելի վատ է։ Եթե ես ինչ-որ բան չանեմ, նա կայրի շենքը, և մենք բոլորս կհայտնվենք փողոցներում։ ֊Եթե նա այրի տունը... եթե այրի,_ պատասխանեց Դավիթը՝ ուսերը թոթվելով։_ Դա կլինի մեր ճակատագիրը։ Իսկ մինչ այդ, մենք կանջատենք գազը, երբ դուրս գանք։ Եվ մենք կդիմանանք դրան էլ։ ֊Ես այլևս չեմ ուզում ուրիշների ծաղրի առարկա լինել։_ Աննան երկու ձեռքերով բռնեց ականջները։_ Դու և մայրս, դուք երկուսով կարծում եք, որ ես հիմար եմ։ Ես այլևս չեմ կարողանում, հասկացեք վերջապես... ֊Դու չե՞ս կատակում,_ ասաց Դավիթը։_ Բայց նա քո մայրն է։ Եվ մենք պետք է հոգ տանենք նրա մասին։ Դեմենցիան ծերացման մի մասն է։ Բուժում չկա։ Եվ մի օր դա կարող է քո հետ պատահել... կամ ես հայտնվեմ նրա կարգավիճակում։ ֊Ես պարտավոր չեմ դա հանդուրժել,_ ընդհատեց Աննան։_ Նման հիվանդների համար կան մասնագիտացված հաստատություններ, որպեսզի առողջները կարողանան որոշակի խաղաղություն ունենալ։ Ես ուղղակի ուզում եմ խաղաղ ապրել։ Ի՞նչ է, չափազանց շա՞տ բան եմ խնդրում։ ֊Այո,_ պատասխանեց Դավիթը՝ չշրջվելով։ ֊Ի՞նչ նկատի ունես ,,այո,, ասելով... ֊Ես թույլ չեմ տա, որ դու դա անես։ Սա փորձություն է, Աննա։ Եվ մենք պետք է միասին անցնենք սա։ Նա այստեղ է որոշակի պատճառով։ ֊Ասա ինչ ուզում ես։ Բայց այս անգամ ես կանեմ այն, ինչ ճիշտ եմ համարում։ Որպես կին՝ ես պետք է պաշտպանեմ իմ տունը ամեն գնով։ Եվ ես դա կանեմ։ ֊Եվ այն փաստը, որ նա քո մայրն է... այլևս կարևոր չէ՞։ ֊Ես կգնամ նրան տեսակցության՝ ամեն ամիս։ Նրան այնտեղ ավելի լավ կխնամեն։ Մենք նրան ուտելիք կտանենք, նա սենյակ կունենա, բուժքույրեր։ Նա վերջում մեզ շնորհակալ կլինի, կտեսնես։ Այստեղ գոռում ենք։ Այնտեղ մասնագետները կհոգան նրա մասին։ Ես պարզապես այլևս չեմ կարողանում դիմանալ։ Ես բավականաչափ եմ համբերել... տարել։ Ես երեխա չեմ։ ֊Շատ լավ,_ ասաց Դավիթը երկար լռությունից հետո։ ֊Հասկացա՞ր,_ թեթևացած շունչ քաշելով ասաց Աննան։ ֊Ես գնում եմ, Աննա... Այսօր երեկոյան։ ֊Ի՞նչ նկատի ունես ,,գնալով,,։ ֊Դեռ չգիտեմ։ Գուցե եղբորս տուն։ Կինը գնացել է թոռնուհուն խնամելու։ ֊Եղբորդ մո՞տ։ Ինչո՞ւ։ ֊Որովհետև եթե քո մայրը լքի այս տունը... ես էլ եմ հեռանում։ ֊Ինչի՞ մասին ես խոսում։_ Աննան նստած տեղից վեր թռավ։_ Դու ինձ լքո՞ւմ ես։ ֊Ես քեզ չեմ լքում, Աննա։ Ես լքում եմ մի կնոջ, որին այլևս չեմ ճանաչում։ Մի կնոջ, ով կարծում է, որ կարող է լքել իր սեփական մորը, մի ծեր կնոջ, երբ ամենաշատն է նրա կարիքն ունենում։ Ես կարող եմ ներել քո զայրույթը, գրգռվածությունը, հոգնածությունը, նույնիսկ եթե դու այլևս չես սիրում ինձ։ Բայց նման դավաճանությունը... Ոչ։ Ես պարզապես չեմ կարող։ ֊Դա դավաճանություն չէ,_ շշնջաց Աննան արցունքների միջից։_ Սա անօգնականություն է... հոգնածությունից... խելագարվելու վախից։ ֊Ոչ։ Դու ինքդ քեզ ես ստում։ Դու ուզում ես քո սեփական կյանքը հեշտացնել, այդպես չէ՞... Եթե դու սա անես քո մոր հետ... ապա կարող ես դա անել իմ կամ մեր երեխաների հետ։ Իսկ ես նախընտրում եմ հեռանալ, նախքան դա տեղի կունենա։ ֊Ինչի՞ մասին ես խոսում։ Սա ի՞նչ կապ ունի քեզ հետ։ ֊Շա՜տ։ Եթե հոգնած ես, հանգստացիր։ Մեկնիր ծով՝ մենակ... ոչնչի մասին մի՛ մտածիր... Խոսի'ր։ Ես հասկանում եմ, որ միտքն ու մարմինը օգտագործում են միմյանց։ Բայց մարդկությունը... այն երբեք չի վերադառնում, երբ կորչում է։ Կամ մենք ունենք այն... կամ երբեք չենք ունեցել։ ֊Հետո ի՞նչ։ Ի՞նչ պետք է անեմ,_ հարցնում է Աննան դատարկ ձայնով։_ Շարունակե՞լ տառապել։ ֊Ի՞նչ պետք է անես,_ մեղմ կրկնեց Դավիթը։_ Վերցրու կաթսա... մի քիչ ջուր եռացրու և թեյ պատրաստիր մայրիկի համար։ Ես հավատում եմ... որ նա իսկապես թեյ էր ուզում։ Հուշեր Անցյալից