Երբեմն ես այցի եմ գնում քո գերեզմանին, հայրի՛կ, և գիտե՞ս ինչն է սարսափելին.

երբ էլ գնամ, դու միշտ այնտեղ ես, և, որքան էլ օրեր անցնեն, դու չես շարժվելու տեղից, դու մնալու ես նույն ծառի տակ, հորդ հարևանությամբ, վեր չես կենալու, որ թաղես քո խաղողի այգին, որ վաղուց քոնը չէ, բանաստեղծություններ չես կարդալու ինձ համար, մատներդ չեն շարժվելու, որ փաղաքշեն իմ նոսրացած մազերը։ Ես գնում֊գալիս եմ, երբեմն երկրից երկիր, աշխարհամասից աշխարհամաս, իսկ դու միշտ քո ծառի տակ ես, անարդար բան է, սոսկալի անարդար...
Վարդգես Պետրոսյան,
«Կեսգիշերային զրույց»