Եթե երբևէ հիշելու լինես Դու նրանց ովքեր երազել են քեզ, Նրանց հետ մեկտեղ չհիշես և ինձ Ոչ նրա համար, որ ես նրանցից լավն եմ սիրելիս, այլ նրա համար, որ ես ուրիշ եմ... ՈՒրիշ է եղել լացն իմ կարոտի, ցավն իմ կարոտի եղել է ուրիշ, Ես քեզ սիրել եմ այլ կերպ, ուրիշ կերպ... Ուրեմն եթե երբևէ հիշելու լինես դու նրանց ովքեր երազել են քեզ... հիշիր ինձ որպես անտառից հեռու մենավոր ծառի. Ոչ նրա համար որ ես նրանցից վատն եմ սիրելիս, այլ նրա համար, որ ես ուրիշ եմ
"Թե ցանկանաս" Կողքիս այրվող խարույկի պես Կողքիդ կայրվեմ, եթե ուզես, Թե ցանկանաս` կողքիդ մնամ, Հավերժ խարույկ ես կդառնամ, Սիրո կրակ հավերժական, Ջահ կդառնամ մեծ տաճարի, Կնվիրվեմ խավարներին, Դառնամ փարոս մոլորվածին, Սուր անկյունը այս բութ դարի, Խոսք կդառնամ առանց բառի Կամ բազմակետը լռության, Որը միշտ էլ վեր է բառից, Կուզե՞ս՝ քամի, քամի դառնամ, Բայց ամառվա տաք ու անուշ Մեղմ հովիկը կդառնամ ես, Որ գիշերով քո աչքերին Փչեմ հրաշք, հեքիաթային Երազները ողջ տիեզերքի: Ի՞նչ կուզես դու... Կուզե՞ս՝ դառնամ Ես քո դժկամ, նեղ օրերի Խաչակիրը համբերատար, Ու դեն նետեմ օրացույցից Կյանքիդ օրերը չստացված, Կուզե՞ս՝ մի մեծ մագնիս դառնամ Ու ցած բերեմ աստղիկները երջանկության, Մարգարիտներ հյուսեմ բախտիդ: Կուզե՞ս՝ դառնամ խենթ նկարիչ, Լույս նկարեմ քո աչքերում, Չգիտեմ էլ` ի՞նչ կուզես դու... Բայց ուզա...Ещё"Թե ցանկանաս" Կողքիս այրվող խարույկի պես Կողքիդ կայրվեմ, եթե ուզես, Թե ցանկանաս` կողքիդ մնամ, Հավերժ խարույկ ես կդառնամ, Սիրո կրակ հավերժական, Ջահ կդառնամ մեծ տաճարի, Կնվիրվեմ խավարներին, Դառնամ փարոս մոլորվածին, Սուր անկյունը այս բութ դարի, Խոսք կդառնամ առանց բառի Կամ բազմակետը լռության, Որը միշտ էլ վեր է բառից, Կուզե՞ս՝ քամի, քամի դառնամ, Բայց ամառվա տաք ու անուշ Մեղմ հովիկը կդառնամ ես, Որ գիշերով քո աչքերին Փչեմ հրաշք, հեքիաթային Երազները ողջ տիեզերքի: Ի՞նչ կուզես դու... Կուզե՞ս՝ դառնամ Ես քո դժկամ, նեղ օրերի Խաչակիրը համբերատար, Ու դեն նետեմ օրացույցից Կյանքիդ օրերը չստացված, Կուզե՞ս՝ մի մեծ մագնիս դառնամ Ու ցած բերեմ աստղիկները երջանկության, Մարգարիտներ հյուսեմ բախտիդ: Կուզե՞ս՝ դառնամ խենթ նկարիչ, Լույս նկարեմ քո աչքերում, Չգիտեմ էլ` ի՞նչ կուզես դու... Բայց ուզածս լոկ մի բան է, Որն ինձ համար վեր է ամեն-ամեն բանից, Ձեռքդ բռնած` ներքև նայենք Ու տիեզերքի ողջ աստղերը ծով երկնքում Մեր ոտքերի տակ թող լողան, փայլեն հավերժ... Եվ այդժամ հանկարծ կհիշես հեռվից քեզ ուղղված մի հարց. _ԿՈՒԶԵ՞Ս ԵՐԲԵՎԷ ԱՍՏՂԵՐԸ ՏԵՍՆԵԼ ՈՉ ԹԵ ՆԵՐՔԵՎԻՑ, ԱՅԼ ՈՏՔԵՐԻԴ ՏԱԿ...
Թողնեմ ամեն բան Գիշերվա մթնում Գիշերվա կեսին Սլանամ քո մոտ: Ինձ գիրկդ առնես Հեկեկանք ու լանք Մինչև առավոտ: Լացելուդ համար Ինձնից չամաչես, Չամաչեմ քեզնից Լացելուս համար. Արցունքի միջից Ժպտանք իրարու Առանց երդվելու Հավատանք իրար... Մաքրենք արցունքը Մեկս մյուսի, Մի լավ խեղճանանք Իրարու առաջ. Ու չասենք ոչինչ, Թեև ասելու Շատ բան կունենանք...
Երբ մայրամուտը քո դուռը թակի,և իմ արևը ներս գա գլխիկոր,դու նրան տեղ տուր մի մութ անկյունում,որ իմ արևը քո հոգու լայսից հանկարծ չխամրի,,,,,,Որ իմ արևը իր արևությունը քո տանը անի,տանդ խավարը լուսյով ողողի՜,,,,,,,Ու երբ քո տունը պռնկեպռունկ լույսով կլցվի,այնժամ արևս տունդ կլքի՜՜,,,,,,,,,Երբ հանկարծ քամին քո դուռը թակի,դու նրան տեղ տուր թաքուն անկյունում,որ լռությունը սպանիչ այնքան,խոսել սովորի,քամու հետ պարի՜,,,,,,,,Որ դատարկությունը քո տան փոթորկով լցվի՜,խելահեղ պարի,խելահեղ սիրի՜,,,,,,Ու երք քո տունն էլ դատարկ չլինի,քամիս կլռի՜՜,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,Ու երբ գիշերը քո դուռը թակեն,բայց դռնից այն կողմ ոչ ոք չլինի,դա ես եմ Հոգի՜՜,,,,,,,,Դու ինձ չես տեսնի՜,,,,,,,,,Բայց ներս թող քո տուն,նա չի խանգարի՜,նա լուռ քո կողքին քունդ կհսկի՜՜,,,,,,,,,,,,,,,Ու ամեն գիշեր քո կողքին անխոնջ հոգիս կլռի՜,մեջքդ կծածկի՜,քո անշունչ կյանքին գարուն կբերի՜՜,,,,,,,,,,,,Ներս թող ինձ Հոգի՜՜,,,,,,,Ես չեմ խանգարի՜՜,,,,,,,,,,,,,(հ.Անի,«Ծովերի Տիրուհի» )
Սիրելիս, երբևէ փորձե՞լ ես զգալ ձայները, որոնք չեն լսվում, որոնք գույն չունեն, բայց այնքան բույր ունեն, որ մխրճվում են հոգիդ ու տանջում մարմինդ մինչև չգտնես դրանց ու չխոսես... Գիտե՞ս, այսօր պատուհանս բաց էր, այո, ես վերջապես հաղթահարեցի վախս, չէ՞ որ դու այժմ հեռու ես, ես էլ չեմ վախենում...Գիտե՞ս, ես նորից սկսել եմ երազել, դու ինձ դրանք նորից նվիրեցիր, քո ներկայով, քո շոյանքով, այժմ բացակայով...չէ՜, ի՞նչ եմ խոսում` հավերժ ներկայով: Սիրելիս, ես ուզում եմ պատմել քեզ իմ վայրկյանի մոլեկուլը....ախր այն առանց քեզ այնքան ծանր է, որ պետք է թուլանալ.... Կարո՞ղ եմ ողջունել քեզ...այնքան կիլոմետրեր եմ շոշափում անկյուններում, այնքան ժամեր եմ նկատում արցունքներիս կաթիլներում, ես ուզում եմ ողջունել քեզ.... Կգա՞ս միասին գնանք զբոսնելու, ոնց շատ առաջ էր, ոնց մինչև հիմա ...ես այլևս դուրս չեմ գալիս, գիտես, որ դու մենակ չմնաս, չէ..չէ...դու մի մտածիր, որ ես խենթացել եմ, չէ, շշ՜շ...մի աղմկիր, այսօր հանգստի օր է...չէ, սի
...Ещё
Սիրելիս, երբևէ փորձե՞լ ես զգալ ձայները, որոնք չեն լսվում, որոնք գույն չունեն, բայց այնքան բույր ունեն, որ մխրճվում են հոգիդ ու տանջում մարմինդ մինչև չգտնես դրանց ու չխոսես... Գիտե՞ս, այսօր պատուհանս բաց էր, այո, ես վերջապես հաղթահարեցի վախս, չէ՞ որ դու այժմ հեռու ես, ես էլ չեմ վախենում...Գիտե՞ս, ես նորից սկսել եմ երազել, դու ինձ դրանք նորից նվիրեցիր, քո ներկայով, քո շոյանքով, այժմ բացակայով...չէ՜, ի՞նչ եմ խոսում` հավերժ ներկայով: Սիրելիս, ես ուզում եմ պատմել քեզ իմ վայրկյանի մոլեկուլը....ախր այն առանց քեզ այնքան ծանր է, որ պետք է թուլանալ.... Կարո՞ղ եմ ողջունել քեզ...այնքան կիլոմետրեր եմ շոշափում անկյուններում, այնքան ժամեր եմ նկատում արցունքներիս կաթիլներում, ես ուզում եմ ողջունել քեզ.... Կգա՞ս միասին գնանք զբոսնելու, ոնց շատ առաջ էր, ոնց մինչև հիմա ...ես այլևս դուրս չեմ գալիս, գիտես, որ դու մենակ չմնաս, չէ..չէ...դու մի մտածիր, որ ես խենթացել եմ, չէ, շշ՜շ...մի աղմկիր, այսօր հանգստի օր է...չէ, սիրելիս, չեմ խմում, տես, շիշս դեռ դատարկ չէ... Թույլ կտա՞ս քեզ գրկեմ, ախր այնքան կարոտս ծանր է, այն ուր որ է պետք է գետնին գլորվի, սիրելիս ձեռքս իրանիր քո լույսով, խավարում աղմուկը չափազանց է իմ վախկոտ լսողության համար: Լսու՞մ ես, սա մեր ծիծաղն է, այն նստարանին, հիշում ես, շշ՜շ...մի խոսիր, լռիր, գլուխդ դիր կրծքիս, այնտեղ աշխարհներ եմ պահել քեզ համար, արի ինձ մոտ...չէ, մի վախեցիր, մոտ արի, թույլ տուր ողջունեմ քեզ... Ի՞նչ ես կերել այսօր, դու սոված ես, ես քեզ կկերակրեմ, արի, նստիր այստեղ, չէ, խնդրում եմ մի դատապարտիր ինձ տեսնելու շողքիդ անհետացումը, ես այն շոյելու իրավունքն ունեմ, մի գնա...Եթե սոված չես, ուրեմն թեյ կտամ քեզ, տաք թեյ, որ չմրսես այս չոր աշխարհի սաստիկ ցրտից, չէ, մի հեռացիր, թեյ չեմ տա....մնա... Մթնում է դրսում, արի պառկենք, նայենք աստղերին, սովորեցրու ինձ հաշվել առանց թվերի, ոնց առաջ, ոնց հիմա... Ուզու՞մ ես նկարել, ծաղիկները, որոնք նվիրում էիր ինձ, ու նկարում, միշտ նկարում, որ չթառամեն, հիա էլ նկարիր, ոչինչ, որ ծաղկամանս թոշնել է, դու գեղեցիկ ես նկարում, ներկիր դրանք քո վերացական սիրով, թափանցիկ էությամբ, կաթնագույն իմ երազներով... Տես, ծառերը արդեն թարմ են, կանաչ, մառախուղ էլ կա, արի գնանք զբոսնելու, գրկիր ինձ ու տար....Արի հեռանանք, էլ ինչ ունենք անելու, ես էլ կդառնամ ստվեր, որ ծանր չլինի լուռ մարմինս տանել, արի նվիրենք մեզ քամուն ու ժպտանք լուսաբացին, արի ուղղակի լռենք ու խորտակվենք... Գեղեցիկ է հորիզոնը, սիրում եմ հեռուները, որ քեզնով են շնչում, ուզում եմ դիպչել դրանց, ձեռքս երկարում եմ դեպի քեզ...ինձ քո գիրկը կառնե՞ս, սիրելիս, ուզում եմ ողջունել քեզ...
Լուռ հեռվից նայում եմ էջիդ թարթող լույսին, ու մտովի զրուցում հետդ, հետո մեղմ ժպտում ենք իրար ու մեր շուրթերից հնչում է <<առա՜յժմ>> բառը, իսկ սրտներս լուռ շշնջուն են <<Սիրու՜մ եմ >> ..... ու լույսը մարում է, իսկ ես աչքս էջիցդ չկտրած սպասում եմ հաջորդ լույսի թարթելուն որ բարևեմ քեզ՝ թեկուզ մտովի, քանի որ անգամ այդ կերպ զգում եմ հեռավոր ուժդ, և ապրելս իմաստավորվում է..... Մի հեռացրու ինջ, չեմ խանգարի քեզ, լուռ կզրուցեմ.... ես այդպես Էլ չսովորեցի քեզ մոռանալ, չկարողացա ատել և դուրս հանել սրտիցս.. ներիր, բայց դեռ իմ...........
Ում ինչ տվել՝ Ետ չեմ ուզել, հալալ լինի, Ում օգնել եմ, Հետ չեմ նայել, թո՛ղ մոռացվի...
Ինձ ատողին սեր եմ տվել, Անիծողին՝ չեմ հայհոյել, Քարկոծել են, Բայց ցավերս լուռ եմ տարել, Լույսս մարել, Բայց ես մեկ է՝ լույս եմ գտել...
Սուրբ եմ ի՞նչ է, ո՛չ իհարկե, Մեղավո՜րն եմ այս աշխարհի, Բայց վստահ եմ, որ իմ տերը՝ Աղոթքներս չի՛ անտեսի...
Աղոթում եմ, Որ աչքերս չչարանան, Պարզ աչքերով Պիտի նայեմ կեղտոտ կյանքին, Աղոթում եմ, Որ բերանս չդառնանա, Բարի խոսքեր Պիտի ասեմ չար աշխարհին...
Աղոթում եմ, Որ իմ սիրտը չքարանա, Մաշված հոգիս՝ Քո կարոտից չծերանա, Աղոթում եմ, Որ իմ սերը չմոռանաս, Եթե անգամ, Ինձ ուրանաս ու մոռանաս...
Հավատո՛ւմ եմ՝ Թեկուզ հեռվից, ինձ չես լքի, Եվ այս ամենն Ի շնորհիվ իմ աղոթքի, Աղոթում եմ, Թե՛ մեր համար, թե՛աշխարհի, Բայց իմ հոգին՝ Քո աղոթքի կարիքն ունի.. Ա. Երիմյան
Ու մեզ ի՞նչ մնաց մեր սիրուց՝ ոչի՜նչ... Հիշողությունների մի հսկա կծիկ՝ Որի մի ծայրը քեզ մոտ է պահված, Մյուսն էլ ի՛նձ մոտ է՝ սրտիցս կպած։
Ու հենց զարթնում են հուշերը քնած՝ Կծիկը՝ մեկ՝ քեզ , մեկ՝ ինձ է գալիս, Ինձ մոտ հուշերը դառնում են տողեր, Քեզ մոտ՝ երգեր են ու տխո՜ւր բառեր ...
Բա՜ն չմնաց մեզ մեր խելառ սիրուց, Որբացրի՜նք նրան՝ խորթ ծնողի պես, ԱՊՐԵԼՈՒ համար ծնեցինք դողով, Բայց ապրեցնելու ո՛ւժը.... չունեցա՜նք.... Ծա՛նր է ՈՉԻՆՉԸ ... Աղասյան
Սիրում եմ քեզ, ուղղակի սիրում եմ առանց պատճառի, առանց նայելու իմ անցյալին, առանց նայելու իմ ապագային: Ես արդեն գիտեմ սիրելու գինը, ես արդեն գիտեմ, թե ինչ եմ ուզում, բայց չգիտեմ, թե ինչպես հասնեմ: Երբ որ մի բան փոխվի, ինչ էլ անեմ, նույնը չի լինի: Գուցե արդեն ու՞շ է...
Ի՞նչ կարող եմ փոխել, ի՞նչը մոռանամ և նորից սկսեմ, ինչի՞ց սկսեմ, որ կարողանամ ավարտել:
Ինձ ո՛չ ընկեր դարձար, ո՛չ թշնամի: Դարձար մի մարդ, ում համար պատրաստ եմ կյանքս տալ: Երանի՜ այն սրտին, որը չի կարող ներել: Ուզում եմ քեզնից զզվել, բայց ,ավա՜ղ, չեմ կարողանում:
Ուզում եմ ինքս գնալ ու գտնել քեզնից լավին: Միգուցե իմ այդ լավը մենությու՞նն է... տառապանքը ու ցա՞վը:
Դե ասա, միգուցե կարո՞ղ եմ....
Սպասում եմ, ձա՛յն հանիր:Ես այդպես էլ չեմ կարող հասնել քեզ, ա՜խ, ինչու՞ է կյանքն այսքան դաժան:
...Երբ սիրում ես մի կնոջ, քո սերն ես սիրում նրա մեջ: Դա իր հետ բերում է քո ուզած գեղեցկությունը, թեև դա մի ենթագիտակցական ընթացք է, և մենք այդ գեղեցկությունն ընդունում ենք իբրև իրողություն: Երբ մեկին նկարում ես` հափշտակվում ես նրանով և գուցե այդ սիրուց է, որ նրան տեսնում ես ավելի լավ, քան նա իսկապես կա: Դու չես մտածում լավացնել նրան: Դու ուղղակի նրան տեսնում ես լավ: Դա հոգեկան վերագրում է:
Արցունքներիս համար` տանջված ու թախծոտ, որ տվել ես ինձ, Եվ շրթունքներդ իմ շրթունքներին հպելու համար, Թեկուզ աչքերիդ համար այն` թախծոտ, որ նայել են ինձ, Երկինքներ,- լսում ես,- Թեկուզ ամպամած տեսնելու համար. -Շնորհակալ եմ քեզ…
Բառերիդ համար այս. «Վախենում եմ, որ էլ չենք հանդիպի», Թեկուզ ողջ կյանքում ինձ մի ակնթարթ հիշելու համար, Եվ ամենի համար, եվ ամենի համար, որ տվել ես ինձ, Մութ արշալույսներ, գորշ մայրամուտներ ապրելու համար. -Շնորհակալ եմ քեզ…
Երբ ես խաղամ մազերիդ հետ, Լուռ նայելով աչքերիդ, Քո շուրթերը գերելով ինձ, Կմոտենան շուրթերիս, Իմ ձեռքերը գրկելով քեզ, Կմիացնեն մեզ նորից, Քո համբույրից այրվելով ես, Կհրդեհեմ քեզ նորից:
Իմ սիրո անմար կրակից այրվող, Քո ջերմ մարմինը երբեք չի մրսի, Այլ հավետ կայրվի, Մեր գրկում ծնված կրքի ծովի մեջ… Միայն կրակս հանկարծ չմարես, Մեկ այլ կրակից հանկարծ չայրվես…
Քեզ ունենալու և չունենալու մեջտեղում գամված, Չեմ կարողանում քայլեր կատարել՝ Դեպի քեզ տանող ճամփան քարքարոտ; Անքեզության մեջ մոլորվել եմ ես, Եվ խելագարվել քեզ չունենալու, Եվ ունենալու խրթին քառուղում; Սեր և տառապանք,թախիծ ու տանջանք, Ինձ կլանել են,ներծծել անձայն, Քեզ չունենալու մտքերում պարփակ, Եթե դու միայն մի քիչ սիրեիր, Եվ չլինեիր շռայլ խոսքերից, Այլ արարքներդ հավատաշաղախ սիրուս ձոնեիր; Ես չէի լինի անքեզ ու դատարկ, Ես չէի լինի քեզ չունենալու և ունենալու մեջտեղում գամված՝ Որպես մոլորյալ՝ կույս զգացումների խաչերին գամված; Եթե սիրեի՛ր,մի քիչ սիրեի՛ր, Այս խորթությունը ինձ չէր վերծանի, Ինձ չէր պարուրի անհայտ հույզերով; Եթե սիրեի՛ր, Ինձ կհամարեիր դու անհրաժեշտություն; Եթե սիրեիր… Չէիր հեռանա ետ գալու հույսով, Այլ կտանեիր ինձ իմ ներկայից, Դեպի մենքություն, Պայծառ ապագա;
Ուշ գիշեր է, ու ես՝ անքուն, Ու ես՝ նորից քեզնից բաժան: Ժամացույցն է ինձ հետ տնքում, Expand text… Վայրկյանները թվում են ժամ: Թվում է, թե անտես մի ձեռք, Ծանր, ինչպես ձուլված կապար, Սրտի՛ս, սրտի՛ս, սրտի՛ս իջել Ու ճմլում է անգթաբար: Ու ցավում է... Բայց սպասի՛ր. Քեզնից, անգի՛ն, չեմ գանգատվում: Լավ է լինել և ցաված սիրտ, Բայց ոչ անսեր, անսեր-տրտում: Չեմ գանգատվում: Քաղցր է այնպես Դժվար սիրուդ խայտանքն զգալ, Մութ բիբերիդ փայլով հարբել, Հարբել - և էլ խելքի չգալ. Զգալ, որ դու իմն ես հեռվում Ցավով, սիրով, կարոտներով, Որ նույն հրով դու ես վառվում, Հովանում ես նույն հովերով. Զգալ, որ ես տրվել եմ քեզ Քո ցանկությանն իսկ հակառակ. Զգալ այնպե՛ս, որ սեր չերգես՝ Եվ կենդանի սիրտը երբեք Չդառնա լավ կամ վատ քառյակ
Ես գիտեմ, որ դու հաճախ ես հիմա Մոտենում ձեր տան հայելուն շքեղ, Անծանոթ օտար մի կնոջ նման Դիտում ես երկար, զննում ինքըդ քեզ:
Մազերդ ես շտկում, հանդուգըն մի փունջ Ձեռքով մղելով ականջիդ ետև, Մարմարե վիզըդ ափերով շփում ՈՒ ժպտում ես քեզ անփույթ ու թեթև:
Հարդարում ես դու հագուստըդ այրող, Որ գրկում է քեզ սիրահարի պես: Նայում ես մերթ մեղմ, մերթ՝ հրավիրող, Մերթ՝ չարաճճի, մերթ՝ համեստ ու հեզ:
Դառնում ես այս կողմ, դառնում ես այն կողմ, Կրնկիդ վրա պտույտ ես տալիս ՈՒ նորից ժպտում, ժպտում ինքնագոհ,- Ինքըդ չափազանց քեզ դուր ես գալիս:
Ինքըդ քո աչքում ուրիշ ես դարձել, Այնպե՛ս չես քնում, վեր կենում, գնում... Ինչ-որ բան հանկարծ փոխվել է կարծես, Թե ի՞նչ է փոխվել, պարզ չես հասկանում:
Թե ի՞նչ է փոխվել, ես գիտեմ, անգի՛ն. Մի՛շտ, ամե՜ն անգամ այդպես է լինում, Երբ քեզ պես համեստ ու խոնարհ մեկին Ինձ նման մի խենթ, ինձ նման մի գիժ Առանց խոսքերի իր սիրտն է բանում...
Music by Boris Arakelyan
Lyrics by Anahit Arsenyan
Arrangement by Hayk Ghevondyan XP HGH Records
Mix & Mastering by Hayk Ghevondyan XP HGH Records
1. Հիսուս Քո սիրո խորունկ ծովի մեջ,
Տեսնում եմ գրված անունս սիրով,
Քո Աստվածային սուրբ աչքերիդ մեջ,
Ողողված լույսով հայացքս եմ տեսնում:
2. Քո անկրկնելի խոստումների մեջ,
Տեր տեսնում եմ իմ ապագան երջանիկ,
Հիսուս թանկագին Քո սուրբ արյան մեջ,
Հաղթանակն է իմ պահված շատ մոտիկ:
Իմ կենդանություն ու իմ նպատակ,
Իմ երջանկություն, իմ հոգու հասակ,
Բարձունք ու անսպար, ապավեն, քնար,
Հավիտյան անդորր, հաղթանակներ նոր:
Իմ ուրախություն, հոգուս ցնծություն,
Իմ հավատալիք, ապահովություն,
Հրաշքների ծով, օրհնության մի մով,
Հավատքի վահան, Հիսուս աննման:
3. Քո անմահական սուրբ ջրերի մեջ,
Իմ հոգու անմար ճրագն է վառվում,
Քո հեզ, կատարյալ ջերմ խոսքերի մեջ,
Իմ կյանքի երկար ճամփան է հյուսվում:
4. Երբ դառնություն է իջնում հոգուս մեջ,
Տեր միայն Դու ես այն փոխում քաղցրության,
Քո սուրբ խոսքերը պահելով սրտիս մեջ,
Ցնծում եմ Տեր իմ և ուրախանում:
Комментарии 35
Դու նրանց ովքեր երազել են քեզ,
Նրանց հետ մեկտեղ չհիշես և ինձ
Ոչ նրա համար, որ ես նրանցից լավն եմ սիրելիս, այլ նրա համար, որ ես ուրիշ եմ...
ՈՒրիշ է եղել լացն իմ կարոտի, ցավն իմ կարոտի եղել է ուրիշ,
Ես քեզ սիրել եմ այլ կերպ, ուրիշ կերպ...
Ուրեմն եթե երբևէ հիշելու լինես դու նրանց ովքեր երազել են քեզ... հիշիր ինձ որպես անտառից հեռու մենավոր ծառի.
Ոչ նրա համար որ ես նրանցից վատն եմ սիրելիս, այլ նրա համար, որ ես ուրիշ եմ
Եթե կարծում եք, թե եսասեր եմ,
Ես իմ ՙես՚-ի չափ նրան եմ սիրում:
Եթե մտածեք, թե խաբեբա եմ,
Ինքս եմ խաբված սիրուց անխոստում:
Դուք կմտածեք, թե ձևացնում եմ.
ՈՒրիշ ձև չկա` սերս արտահայտեմ,
Կասեք` բառերը փուչ խոստումներ են,
Բառերը` “ՍԵՐ”գրքի լոկ վերնագիրն են:
Դուք կբամբասեք` հետին միտք ունի,
Այդ մասին նույնիսկ բամբասել չարժի,
Հիմա դուք կասեք` սիրելը հեշտ է, սիրվելը` դժվար,
Այո`, այդպես է, բայց ոչ անհնար:
Ինչքան խանգարեք, վատը կամենաք,
Սիրո դեմ կռվում պարտված կմնաք:
Իսկ երբ դուք տեսնեք նրան իմ գրկում…
-Իրոք,սիրում է, ի՞ նչ էինք անում:
Կողքիս այրվող խարույկի պես
Կողքիդ կայրվեմ, եթե ուզես,
Թե ցանկանաս` կողքիդ մնամ,
Հավերժ խարույկ ես կդառնամ,
Սիրո կրակ հավերժական,
Ջահ կդառնամ մեծ տաճարի,
Կնվիրվեմ խավարներին,
Դառնամ փարոս մոլորվածին,
Սուր անկյունը այս բութ դարի,
Խոսք կդառնամ առանց բառի
Կամ բազմակետը լռության,
Որը միշտ էլ վեր է բառից,
Կուզե՞ս՝ քամի, քամի դառնամ,
Բայց ամառվա տաք ու անուշ
Մեղմ հովիկը կդառնամ ես,
Որ գիշերով քո աչքերին
Փչեմ հրաշք, հեքիաթային
Երազները ողջ տիեզերքի:
Ի՞նչ կուզես դու... Կուզե՞ս՝ դառնամ
Ես քո դժկամ, նեղ օրերի
Խաչակիրը համբերատար,
Ու դեն նետեմ օրացույցից
Կյանքիդ օրերը չստացված,
Կուզե՞ս՝ մի մեծ մագնիս դառնամ
Ու ցած բերեմ աստղիկները երջանկության,
Մարգարիտներ հյուսեմ բախտիդ:
Կուզե՞ս՝ դառնամ խենթ նկարիչ,
Լույս նկարեմ քո աչքերում,
Չգիտեմ էլ` ի՞նչ կուզես դու...
Բայց ուզա...Ещё"Թե ցանկանաս"
Կողքիս այրվող խարույկի պես
Կողքիդ կայրվեմ, եթե ուզես,
Թե ցանկանաս` կողքիդ մնամ,
Հավերժ խարույկ ես կդառնամ,
Սիրո կրակ հավերժական,
Ջահ կդառնամ մեծ տաճարի,
Կնվիրվեմ խավարներին,
Դառնամ փարոս մոլորվածին,
Սուր անկյունը այս բութ դարի,
Խոսք կդառնամ առանց բառի
Կամ բազմակետը լռության,
Որը միշտ էլ վեր է բառից,
Կուզե՞ս՝ քամի, քամի դառնամ,
Բայց ամառվա տաք ու անուշ
Մեղմ հովիկը կդառնամ ես,
Որ գիշերով քո աչքերին
Փչեմ հրաշք, հեքիաթային
Երազները ողջ տիեզերքի:
Ի՞նչ կուզես դու... Կուզե՞ս՝ դառնամ
Ես քո դժկամ, նեղ օրերի
Խաչակիրը համբերատար,
Ու դեն նետեմ օրացույցից
Կյանքիդ օրերը չստացված,
Կուզե՞ս՝ մի մեծ մագնիս դառնամ
Ու ցած բերեմ աստղիկները երջանկության,
Մարգարիտներ հյուսեմ բախտիդ:
Կուզե՞ս՝ դառնամ խենթ նկարիչ,
Լույս նկարեմ քո աչքերում,
Չգիտեմ էլ` ի՞նչ կուզես դու...
Բայց ուզածս լոկ մի բան է,
Որն ինձ համար վեր է ամեն-ամեն բանից,
Ձեռքդ բռնած` ներքև նայենք
Ու տիեզերքի ողջ աստղերը ծով երկնքում
Մեր ոտքերի տակ թող լողան, փայլեն հավերժ...
Եվ այդժամ հանկարծ կհիշես հեռվից քեզ ուղղված մի հարց.
_ԿՈՒԶԵ՞Ս ԵՐԲԵՎԷ ԱՍՏՂԵՐԸ ՏԵՍՆԵԼ
ՈՉ ԹԵ ՆԵՐՔԵՎԻՑ, ԱՅԼ ՈՏՔԵՐԻԴ ՏԱԿ...
Լաց չլինես,
Որովհետև քո աչքերում եմ թաքնվել
Ու կարող ես ինձ կորցնել:
Քո աչքերում ու քո սրտում
Միայն ես եմ կարող ապրել:
Քո այտերին համբույրներով
Թաց ու խոնավ, տաք ու բարի,
Թե լաց լինես իմ այս սիրով
Էությունս կհայտնվի:
Ու դու կզգաս նրան ու ինձ
Գեթ մեկ վարկյան.
Երբ լաց լինես կթափես քո աչքերից
Մի փոքրիկ մասն իմ էության:
Բայց չէ որ դու լաց լինելուց վախենում ես,
Կորուստներին էլ դիմանալ էլ չես կարող:
Թե այսօր էլ կրկին այդպես ապրես
Կկորցնես ինձ էլ մի օր:
Բայց և այնպես քո աչքերում թաքնվել եմ`
Գիտակցելով, աստղերի պես այս երկնքի,
Երբ անձրևին դեռ երկնում են`
Որ կարող եմ ցած ընկնել ու փարվել քո ոտքերին:
Գիտակցում եմ, բայց աչքերիդ խորքերում եմ գիտակցաբար:
Իսկ դու էլ իմ աչքերում ... հավանաբար:
Ես սիրում եմ քո մեղավոր աչքերը խոր,
Գիշերի պես խորհրդավոր.
Քո մեղավոր, խորհրդավոր աչքերը մութ,
Որպես թովիչ իրիկնամուտ։
Քո աչքերի անծայր ծովում մեղքն է դողում,
Որպես գարնան մթնշաղում։
Քո աչքերում կա մի քնքուշ բախտի վերհուշ,
Արբեցումի ոսկե մշուշ։
Մոլորվածին անխոս կանչող փարոսի շող,
Քո աչքերը հոգի տանջող։
Ես սիրում եմ գգվող-անգութ աչքերըդ մութ,
Որպես գարնան իրիկնամուտ։
1904-1905
Քո աչքերի դեմ իմ աչքերը՝ կույր,
Կա քո հոգու մեջ անթափանց մի մութ,
Քո մութ հայացքում կա մի քնքուշ սուտ՝
Քեզ միշտ թաքցնող մի նուրբ վարագույր...
Փակ են քո սրտի հեռուներն իմ դեմ,
Հավետ քեզ կապված՝ քեզ օտար եմ ես.
Երբ խենթ խնդությամբ փայփայում եմ քեզ՝
Ե՛վ սիրում եմ քեզ, և՛ քեզ չըգիտեմ։
Փակ են քո սրտի հեռուներն իմ դեմ,
Քո աչքերի դեմ իմ աչքերը՝ կույր.
Քո հոգու վըրա կա մի վարագույր,
— Ո՞վ ես դու, ո՞վ ես,— բնավ չըգիտեմ...
1904-1905
Գիշերվա մթնում
Գիշերվա կեսին
Սլանամ քո մոտ:
Ինձ գիրկդ առնես
Հեկեկանք ու լանք
Մինչև առավոտ:
Լացելուդ համար
Ինձնից չամաչես,
Չամաչեմ քեզնից
Լացելուս համար.
Արցունքի միջից
Ժպտանք իրարու
Առանց երդվելու
Հավատանք իրար...
Մաքրենք արցունքը
Մեկս մյուսի,
Մի լավ խեղճանանք
Իրարու առաջ.
Ու չասենք ոչինչ,
Թեև ասելու
Շատ բան կունենանք...
Նազիկ Գասպարեան
Քարոզներից տարտամ ու վեճերից:
Գնամ քարափներիս լռությունը կարդամ,
Վերջին անգամ փորձեմ ճանաչել ինձ:
Գնամ աղբյուրներիս զրույցները լսեմ
Եվ մտերիմ, եւ պարզ, եւ դասական:
Առնեմ սիրտս թափուր, բերնեբերան լցնեմ
Մի թռչնային սիրով անմեղսական:
Ամպի, խոտի, հողի հոտով հարբած լինեմ,
Եվ հրաշքի հոտով մայրամուտի՝
Քնեմ… աչքս բանամ, նստեմ ու լաց լինեմ
Հոգեվարքի վրա թրջված մութի:
Համո Սահյան
Սիրելիս, երբևէ փորձե՞լ ես զգալ ձայները, որոնք չեն լսվում, որոնք գույն չունեն, բայց այնքան բույր ունեն, որ մխրճվում են հոգիդ ու տանջում մարմինդ մինչև չգտնես դրանց ու չխոսես...
...ЕщёԳիտե՞ս, այսօր պատուհանս բաց էր, այո, ես վերջապես հաղթահարեցի վախս, չէ՞ որ դու այժմ հեռու ես, ես էլ չեմ վախենում...Գիտե՞ս, ես նորից սկսել եմ երազել, դու ինձ դրանք նորից նվիրեցիր, քո ներկայով, քո շոյանքով, այժմ բացակայով...չէ՜, ի՞նչ եմ խոսում` հավերժ ներկայով:
Սիրելիս, ես ուզում եմ պատմել քեզ իմ վայրկյանի մոլեկուլը....ախր այն առանց քեզ այնքան ծանր է, որ պետք է թուլանալ....
Կարո՞ղ եմ ողջունել քեզ...այնքան կիլոմետրեր եմ շոշափում անկյուններում, այնքան ժամեր եմ նկատում արցունքներիս կաթիլներում, ես ուզում եմ ողջունել քեզ....
Կգա՞ս միասին գնանք զբոսնելու, ոնց շատ առաջ էր, ոնց մինչև հիմա ...ես այլևս դուրս չեմ գալիս, գիտես, որ դու մենակ չմնաս, չէ..չէ...դու մի մտածիր, որ ես խենթացել եմ, չէ, շշ՜շ...մի աղմկիր, այսօր հանգստի օր է...չէ, սի
Սիրելիս, երբևէ փորձե՞լ ես զգալ ձայները, որոնք չեն լսվում, որոնք գույն չունեն, բայց այնքան բույր ունեն, որ մխրճվում են հոգիդ ու տանջում մարմինդ մինչև չգտնես դրանց ու չխոսես...
Գիտե՞ս, այսօր պատուհանս բաց էր, այո, ես վերջապես հաղթահարեցի վախս, չէ՞ որ դու այժմ հեռու ես, ես էլ չեմ վախենում...Գիտե՞ս, ես նորից սկսել եմ երազել, դու ինձ դրանք նորից նվիրեցիր, քո ներկայով, քո շոյանքով, այժմ բացակայով...չէ՜, ի՞նչ եմ խոսում` հավերժ ներկայով:
Սիրելիս, ես ուզում եմ պատմել քեզ իմ վայրկյանի մոլեկուլը....ախր այն առանց քեզ այնքան ծանր է, որ պետք է թուլանալ....
Կարո՞ղ եմ ողջունել քեզ...այնքան կիլոմետրեր եմ շոշափում անկյուններում, այնքան ժամեր եմ նկատում արցունքներիս կաթիլներում, ես ուզում եմ ողջունել քեզ....
Կգա՞ս միասին գնանք զբոսնելու, ոնց շատ առաջ էր, ոնց մինչև հիմա ...ես այլևս դուրս չեմ գալիս, գիտես, որ դու մենակ չմնաս, չէ..չէ...դու մի մտածիր, որ ես խենթացել եմ, չէ, շշ՜շ...մի աղմկիր, այսօր հանգստի օր է...չէ, սիրելիս, չեմ խմում, տես, շիշս դեռ դատարկ չէ...
Թույլ կտա՞ս քեզ գրկեմ, ախր այնքան կարոտս ծանր է, այն ուր որ է պետք է գետնին գլորվի, սիրելիս ձեռքս իրանիր քո լույսով, խավարում աղմուկը չափազանց է իմ վախկոտ լսողության համար:
Լսու՞մ ես, սա մեր ծիծաղն է, այն նստարանին, հիշում ես, շշ՜շ...մի խոսիր, լռիր, գլուխդ դիր կրծքիս, այնտեղ աշխարհներ եմ պահել քեզ համար, արի ինձ մոտ...չէ, մի վախեցիր, մոտ արի, թույլ տուր ողջունեմ քեզ...
Ի՞նչ ես կերել այսօր, դու սոված ես, ես քեզ կկերակրեմ, արի, նստիր այստեղ, չէ, խնդրում եմ մի դատապարտիր ինձ տեսնելու շողքիդ անհետացումը, ես այն շոյելու իրավունքն ունեմ, մի գնա...Եթե սոված չես, ուրեմն թեյ կտամ քեզ, տաք թեյ, որ չմրսես այս չոր աշխարհի սաստիկ ցրտից, չէ, մի հեռացիր, թեյ չեմ տա....մնա...
Մթնում է դրսում, արի պառկենք, նայենք աստղերին, սովորեցրու ինձ հաշվել առանց թվերի, ոնց առաջ, ոնց հիմա...
Ուզու՞մ ես նկարել, ծաղիկները, որոնք նվիրում էիր ինձ, ու նկարում, միշտ նկարում, որ չթառամեն, հիա էլ նկարիր, ոչինչ, որ ծաղկամանս թոշնել է, դու գեղեցիկ ես նկարում, ներկիր դրանք քո վերացական սիրով, թափանցիկ էությամբ, կաթնագույն իմ երազներով...
Տես, ծառերը արդեն թարմ են, կանաչ, մառախուղ էլ կա, արի գնանք զբոսնելու, գրկիր ինձ ու տար....Արի հեռանանք, էլ ինչ ունենք անելու, ես էլ կդառնամ ստվեր, որ ծանր չլինի լուռ մարմինս տանել, արի նվիրենք մեզ քամուն ու ժպտանք լուսաբացին, արի ուղղակի լռենք ու խորտակվենք...
Գեղեցիկ է հորիզոնը, սիրում եմ հեռուները, որ քեզնով են շնչում, ուզում եմ դիպչել դրանց, ձեռքս երկարում եմ դեպի քեզ...ինձ քո գիրկը կառնե՞ս, սիրելիս, ուզում եմ ողջունել քեզ...
Լուռ հեռվից նայում եմ էջիդ թարթող լույսին, ու մտովի զրուցում հետդ, հետո մեղմ ժպտում ենք իրար ու մեր շուրթերից հնչում է <<առա՜յժմ>> բառը, իսկ սրտներս լուռ շշնջուն են <<Սիրու՜մ եմ >> ..... ու լույսը մարում է, իսկ ես աչքս էջիցդ չկտրած սպասում եմ հաջորդ լույսի թարթելուն որ բարևեմ քեզ՝ թեկուզ մտովի, քանի որ անգամ այդ կերպ զգում եմ հեռավոր ուժդ, և ապրելս իմաստավորվում է.....
Մի հեռացրու ինջ, չեմ խանգարի քեզ, լուռ կզրուցեմ.... ես այդպես Էլ չսովորեցի քեզ մոռանալ, չկարողացա ատել և դուրս հանել սրտիցս.. ներիր, բայց դեռ իմ...........
Ետ չեմ ուզել, հալալ լինի,
Ում օգնել եմ,
Հետ չեմ նայել, թո՛ղ մոռացվի...
Ինձ ատողին սեր եմ տվել,
Անիծողին՝ չեմ հայհոյել,
Քարկոծել են,
Բայց ցավերս լուռ եմ տարել,
Լույսս մարել,
Բայց ես մեկ է՝ լույս եմ գտել...
Սուրբ եմ ի՞նչ է, ո՛չ իհարկե,
Մեղավո՜րն եմ այս աշխարհի,
Բայց վստահ եմ, որ իմ տերը՝
Աղոթքներս չի՛ անտեսի...
Աղոթում եմ,
Որ աչքերս չչարանան,
Պարզ աչքերով
Պիտի նայեմ կեղտոտ կյանքին,
Աղոթում եմ,
Որ բերանս չդառնանա,
Բարի խոսքեր
Պիտի ասեմ չար աշխարհին...
Աղոթում եմ,
Որ իմ սիրտը չքարանա,
Մաշված հոգիս՝
Քո կարոտից չծերանա,
Աղոթում եմ,
Որ իմ սերը չմոռանաս,
Եթե անգամ,
Ինձ ուրանաս ու մոռանաս...
Հավատո՛ւմ եմ՝
Թեկուզ հեռվից, ինձ չես լքի,
Եվ այս ամենն
Ի շնորհիվ իմ աղոթքի,
Աղոթում եմ,
Թե՛ մեր համար, թե՛աշխարհի,
Բայց իմ հոգին՝
Քո աղոթքի կարիքն ունի..
Ա. Երիմյան
Հիշողությունների մի հսկա կծիկ՝
Որի մի ծայրը քեզ մոտ է պահված,
Մյուսն էլ ի՛նձ մոտ է՝ սրտիցս կպած։
Ու հենց զարթնում են հուշերը քնած՝
Կծիկը՝ մեկ՝ քեզ , մեկ՝ ինձ է գալիս,
Ինձ մոտ հուշերը դառնում են տողեր,
Քեզ մոտ՝ երգեր են ու տխո՜ւր բառեր ...
Բա՜ն չմնաց մեզ մեր խելառ սիրուց,
Որբացրի՜նք նրան՝ խորթ ծնողի պես,
ԱՊՐԵԼՈՒ համար ծնեցինք դողով,
Բայց ապրեցնելու ո՛ւժը.... չունեցա՜նք....
Ծա՛նր է ՈՉԻՆՉԸ ...
Աղասյան
Ի՞նչ կարող եմ փոխել, ի՞նչը մոռանամ և նորից սկսեմ, ինչի՞ց սկսեմ, որ կարողանամ ավարտել:
Ինձ ո՛չ ընկեր դարձար, ո՛չ թշնամի: Դարձար մի մարդ, ում համար պատրաստ եմ կյանքս տալ: Երանի՜ այն սրտին, որը չի կարող ներել: Ուզում եմ քեզնից զզվել, բայց ,ավա՜ղ, չեմ կարողանում:
Ուզում եմ ինքս գնալ ու գտնել քեզնից լավին: Միգուցե իմ այդ լավը մենությու՞նն է... տառապանքը ու ցա՞վը:
Դե ասա, միգուցե կարո՞ղ եմ....
Սպասում եմ, ձա՛յն հանիր:Ես այդպես էլ չեմ կարող հասնել քեզ, ա՜խ, ինչու՞ է կյանքն այսքան դաժան:
Դա իր հետ բերում է քո ուզած գեղեցկությունը, թեև դա մի ենթագիտակցական ընթացք է, և մենք այդ գեղեցկությունն ընդունում ենք իբրև իրողություն: Երբ մեկին նկարում ես` հափշտակվում ես նրանով և գուցե այդ սիրուց է, որ նրան տեսնում ես ավելի լավ, քան նա իսկապես կա: Դու չես մտածում լավացնել նրան: Դու ուղղակի նրան տեսնում ես լավ: Դա հոգեկան վերագրում է:
Երվանդ Քոչար
Եվ շրթունքներդ իմ շրթունքներին հպելու համար,
Թեկուզ աչքերիդ համար այն` թախծոտ, որ նայել են ինձ,
Երկինքներ,- լսում ես,- Թեկուզ ամպամած տեսնելու համար.
-Շնորհակալ եմ քեզ…
Բառերիդ համար այս. «Վախենում եմ, որ էլ չենք հանդիպի»,
Թեկուզ ողջ կյանքում ինձ մի ակնթարթ հիշելու համար,
Եվ ամենի համար, եվ ամենի համար, որ տվել ես ինձ,
Մութ արշալույսներ, գորշ մայրամուտներ ապրելու համար.
-Շնորհակալ եմ քեզ…
Երբ ես խաղամ մազերիդ հետ,
Լուռ նայելով աչքերիդ,
Քո շուրթերը գերելով ինձ,
Կմոտենան շուրթերիս,
Իմ ձեռքերը գրկելով քեզ,
Կմիացնեն մեզ նորից,
Քո համբույրից այրվելով ես,
Կհրդեհեմ քեզ նորից:
Իմ սիրո անմար կրակից այրվող,
Քո ջերմ մարմինը երբեք չի մրսի,
Այլ հավետ կայրվի,
Մեր գրկում ծնված կրքի ծովի մեջ…
Միայն կրակս հանկարծ չմարես,
Մեկ այլ կրակից հանկարծ չայրվես…
Չեմ կարողանում քայլեր կատարել՝
Դեպի քեզ տանող ճամփան քարքարոտ;
Անքեզության մեջ մոլորվել եմ ես,
Եվ խելագարվել քեզ չունենալու,
Եվ ունենալու խրթին քառուղում;
Սեր և տառապանք,թախիծ ու տանջանք,
Ինձ կլանել են,ներծծել անձայն,
Քեզ չունենալու մտքերում պարփակ,
Եթե դու միայն մի քիչ սիրեիր,
Եվ չլինեիր շռայլ խոսքերից,
Այլ արարքներդ հավատաշաղախ սիրուս ձոնեիր;
Ես չէի լինի անքեզ ու դատարկ,
Ես չէի լինի քեզ չունենալու և ունենալու մեջտեղում գամված՝
Որպես մոլորյալ՝ կույս զգացումների խաչերին գամված;
Եթե սիրեի՛ր,մի քիչ սիրեի՛ր,
Այս խորթությունը ինձ չէր վերծանի,
Ինձ չէր պարուրի անհայտ հույզերով;
Եթե սիրեի՛ր,
Ինձ կհամարեիր դու անհրաժեշտություն;
Եթե սիրեիր…
Չէիր հեռանա ետ գալու հույսով,
Այլ կտանեիր ինձ իմ ներկայից,
Դեպի մենքություն,
Պայծառ ապագա;
Ուշ գիշեր է, ու ես՝ անքուն,
Ու ես՝ նորից քեզնից բաժան:
Ժամացույցն է ինձ հետ տնքում,
Expand text…
Վայրկյանները թվում են ժամ:
Թվում է, թե անտես մի ձեռք,
Ծանր, ինչպես ձուլված կապար,
Սրտի՛ս, սրտի՛ս, սրտի՛ս իջել
Ու ճմլում է անգթաբար:
Ու ցավում է...
Բայց սպասի՛ր.
Քեզնից, անգի՛ն, չեմ գանգատվում:
Լավ է լինել և ցաված սիրտ,
Բայց ոչ անսեր, անսեր-տրտում:
Չեմ գանգատվում: Քաղցր է այնպես
Դժվար սիրուդ խայտանքն զգալ,
Մութ բիբերիդ փայլով հարբել,
Հարբել - և էլ խելքի չգալ.
Զգալ, որ դու իմն ես հեռվում
Ցավով, սիրով, կարոտներով,
Որ նույն հրով դու ես վառվում,
Հովանում ես նույն հովերով.
Զգալ, որ ես տրվել եմ քեզ
Քո ցանկությանն իսկ հակառակ.
Զգալ այնպե՛ս, որ սեր չերգես՝
Եվ կենդանի սիրտը երբեք
Չդառնա լավ կամ վատ քառյակ
Մոտենում ձեր տան հայելուն շքեղ,
Անծանոթ օտար մի կնոջ նման
Դիտում ես երկար, զննում ինքըդ քեզ:
Մազերդ ես շտկում, հանդուգըն մի փունջ
Ձեռքով մղելով ականջիդ ետև,
Մարմարե վիզըդ ափերով շփում
ՈՒ ժպտում ես քեզ անփույթ ու թեթև:
Հարդարում ես դու հագուստըդ այրող,
Որ գրկում է քեզ սիրահարի պես:
Նայում ես մերթ մեղմ, մերթ՝ հրավիրող,
Մերթ՝ չարաճճի, մերթ՝ համեստ ու հեզ:
Դառնում ես այս կողմ, դառնում ես այն կողմ,
Կրնկիդ վրա պտույտ ես տալիս
ՈՒ նորից ժպտում, ժպտում ինքնագոհ,-
Ինքըդ չափազանց քեզ դուր ես գալիս:
Ինքըդ քո աչքում ուրիշ ես դարձել,
Այնպե՛ս չես քնում, վեր կենում, գնում...
Ինչ-որ բան հանկարծ փոխվել է կարծես,
Թե ի՞նչ է փոխվել, պարզ չես հասկանում:
Թե ի՞նչ է փոխվել, ես գիտեմ, անգի՛ն.
Մի՛շտ, ամե՜ն անգամ այդպես է լինում,
Երբ քեզ պես համեստ ու խոնարհ մեկին
Ինձ նման մի խենթ, ինձ նման մի գիժ
Առանց խոսքերի իր սիրտն է բանում...