Некалі жыло каля балтыйскага мора балтыйскае племя прусаў. Гэта там, дзе цяпер Калінінградская вобласць. Зямля тая зазнала нямецкую каланізацыю. Прыхадні будавалі свае замкі, выціснулі прусаў у лясы… Яны жылі на сваёй зямлі і асіміляваліся, з прычыны таго, што нямецкая культура была вышэйшай – захопнікі валодалі пісьмовасцю, а гаспадары былі паганцамі. Хоць мелі свой фальклёр, сваё адзінства племянное, сваю мову, сваіх багоў, сваю зямлю – усё было ў іх. Але яны не змаглі супрацьстаяць. Таму што пачалі гаварыць па-нямецку, пачалі забываць свае песні і пачалі знікаць. І дайшоў такі час, калі аднойчы, недзе з глыбіні, з лесу прыйшоў апошні прускі бард на рынак у горад. І перад народам прускім спяваў народныя прускія песні на прускай мове. Але яго ўжо ніхто тут не разумеў. Натуральна, ніхто й ня слухаў. Спыніліся толькі два падгулялыя рыцары нямецкія. Ім здавалася пацешным, што спявае так самотны прускі бард. Яны яго паслухалі, а ён спяваў пра зямлю Прусіі, пра свой народ, рэкі, лясы, птаства, жанчын, багоў – спяваў пра любоў да роднай зямлі… І калі ён скончыў, немцы голасна зарагаталі яму ў твар. А як узнагародку сыпанулі жменю пустых арэхаў – шалупінне.
https://be.wikipedia.org/wiki/%D0%9C%D1%96%D0%B6%D0%BD%D0%B0%D1%80%D0%BE%D0%B4%D0%BD%D1%8B_%D0%B4%D0%B7%D0%B5%D0%BD%D1%8C_%D1%80%D0%BE%D0%B4%D0%BD%D0%B0%D0%B9_%D0%BC%D0%BE%D0%B2%D1%8B К 25 МАРТА: И.
...Присоединяйтесь к ОК, чтобы подписаться на группу и комментировать публикации.
Нет комментариев