ԵՏ ԱՐԻ ՈՐԴԻՍ

Անողոք արքան հսկում է անդուլ
Ու հարայ տալով քշում է առաջ,
Ջահել ու ահել իրար խառնված
Հանգիստ քանդում են, հիմքը օջախիս:
-Պապեր, արթնացե՝ք դարավոր քնից,
-Արթնացե՝ք, գուցե, մի բանով օգնեք,
Թողնում ենք տուն-տեղ և ձեց հավիտյան,
-Արթնացե՝ք, գոնե, մի բանով կոգնեք:
<<Սև քյամար >> կապեցին մեր սարի փեշին,
Իրար խառնեցին լավին ու գեշին,
Կոխկրտեցին ծաղիկները իմ սարի դոշին,
-Ու ե՝ք առյուծներ, արթնացե՝ք քնից:
Քոչել է քաղվորս, կապվել լեզուս,
Կատարածու ենք դարձել օտարի առջև,
Չինովնիկները ծնկաչոք, վերադասին ենթակա,
Ահ ու սարսափի մեջ են պահում, արթնացե՝ք պապեր:
Հոշոտում են մեզ լափում հնի պես
Մեր հանդ ու դաշտին կապանգ'ք են դարձել,
Խամրում ենք այսպես, մեռնում լռակյած,
-Ետ արի՝ որդիս, Հողիտ տեր կանգնիր:
հեղ. Ռազմիկ Մանուկյան